ΔΗΜ πρ 20.1–3
Γιατί περιττεύουν οι αιτιάσεις και οι κατηγορίες κατά τις αγορεύσεις – Ο στόχος του ομιλητή
[1] Καὶ δίκαιον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, καὶ συμφέρον ὑμῖν
ἡγοῦμαι τὰς μὲν αἰτίας καὶ τὰς κατηγορίας, ὅταν βου-
λεύεσθαι δέῃ, παραλείπειν, περὶ τῶν παρόντων δὲ λέγειν ὅ
τι βέλτιστον ἕκαστος ἡγεῖται. ὅτι μὲν γάρ τινων αἰτίων
ὄντων κακῶς τὰ πράγματ’ ἔχει, πάντες ἐπιστάμεθα· ἐξ ὅτου
δὲ τρόπου βελτίω δύναιτ’ ἂν γενέσθαι, τοῦτο τοῦ συμβου-
λεύοντος ἔργον εἰπεῖν. [2] ἔπειτ’ ἔγωγε νομίζω καὶ κατηγόρους
εἶναι τῶν ἀδικούντων χαλεποὺς οὐ τοὺς ἐν τοιούτοις καιροῖς
ἐξετάζοντας τὰ πεπραγμένα, ὅτ’ οὐδεμίαν δώσουσι δίκην,
ἀλλὰ τοὺς τοιοῦτό τι συμβουλεῦσαι δυνηθέντας ἀφ’ οὗ
βελτίω τὰ παρόντα γένοιτ’ ἄν· διὰ γὰρ τούτους ἐφ’ ἡσυχίας
καὶ παρ’ ἐκείνων ἐγγένοιτ’ ἂν ὑμῖν δίκην λαβεῖν. [3] τοὺς μὲν
οὖν ἄλλους λόγους πάντας περιέργους ἡγοῦμαι, ἃ δ’ ἂν οἶμαι
συνενεγκεῖν περὶ ὧν νυνὶ σκοπεῖτε, ταῦτ’ εἰπεῖν πειράσομαι,
τοσοῦτον ἀξιώσας μόνον· ἂν ἄρα του μεμνῶμαι τῶν πεπραγ-
μένων, μὴ κατηγορίας μ’ ἕνεχ’ ἡγεῖσθε λέγειν, ἀλλ’ ἵνα δείξας
ἃ τόθ’ ἡμάρτετε, νῦν ἀποτρέψω ταὐτὰ παθεῖν.
[1] Καὶ δίκαιον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, καὶ συμφέρον ὑμῖν
ἡγοῦμαι τὰς μὲν αἰτίας καὶ τὰς κατηγορίας, ὅταν βου-
λεύεσθαι δέῃ, παραλείπειν, περὶ τῶν παρόντων δὲ λέγειν ὅ
τι βέλτιστον ἕκαστος ἡγεῖται. ὅτι μὲν γάρ τινων αἰτίων
ὄντων κακῶς τὰ πράγματ’ ἔχει, πάντες ἐπιστάμεθα· ἐξ ὅτου
δὲ τρόπου βελτίω δύναιτ’ ἂν γενέσθαι, τοῦτο τοῦ συμβου-
λεύοντος ἔργον εἰπεῖν. [2] ἔπειτ’ ἔγωγε νομίζω καὶ κατηγόρους
εἶναι τῶν ἀδικούντων χαλεποὺς οὐ τοὺς ἐν τοιούτοις καιροῖς
ἐξετάζοντας τὰ πεπραγμένα, ὅτ’ οὐδεμίαν δώσουσι δίκην,
ἀλλὰ τοὺς τοιοῦτό τι συμβουλεῦσαι δυνηθέντας ἀφ’ οὗ
βελτίω τὰ παρόντα γένοιτ’ ἄν· διὰ γὰρ τούτους ἐφ’ ἡσυχίας
καὶ παρ’ ἐκείνων ἐγγένοιτ’ ἂν ὑμῖν δίκην λαβεῖν. [3] τοὺς μὲν
οὖν ἄλλους λόγους πάντας περιέργους ἡγοῦμαι, ἃ δ’ ἂν οἶμαι
συνενεγκεῖν περὶ ὧν νυνὶ σκοπεῖτε, ταῦτ’ εἰπεῖν πειράσομαι,
τοσοῦτον ἀξιώσας μόνον· ἂν ἄρα του μεμνῶμαι τῶν πεπραγ-
μένων, μὴ κατηγορίας μ’ ἕνεχ’ ἡγεῖσθε λέγειν, ἀλλ’ ἵνα δείξας
ἃ τόθ’ ἡμάρτετε, νῦν ἀποτρέψω ταὐτὰ παθεῖν.
***
[1] Και δίκαιον, άνδρες Αθηναίοι, και συμφέρον νομίζω ότι είναι εις σας τας μεν αιτιάσεις και κατηγορίας να παραλείπη τις, οσάκις πρέπει να σκέπτεται, να λέγη δε περί των παρόντων ό,τι έκαστος θεωρεί άριστον. Διότι, ότι μεν τα πράγματα έχουν κακώς, επειδή μερικοί πταίουν διά τούτο, όλοι γνωρίζομεν καλώς, με ποίον δε τρόπον ήθελον δυνηθή αυτά να γίνουν καλύτερα, τούτο είναι έργον του συμβουλεύοντος να είπη. [2] Έπειτα εγώ νομίζω ότι και φοβεροί κατήγοροι των αδικούντων δεν είναι εκείνοι οι οποίοι εξετάζουν τας πράξεις εις τοιαύτας περιστάσεις, κατά τας οποίας δεν θα τιμωρηθούν καθόλου οι αδικούντες, αλλ' εκείνοι, οι οποίοι θα δυνηθούν να συμβουλεύσουν τοιούτον τι, διά του οποίου τα παρόντα θα γίνουν καλύτερα· διότι εξ αιτίας τούτων εν καιρώ ειρήνης και εκείνους ηθέλετε δυνηθή να τιμωρήσετε. [3] Λοιπόν τους μεν άλλους λόγους θεωρώ περιττούς, εκείνα δε τα οποία νομίζω, ότι θα ήσαν ωφέλιμα εις σας εν σχέσει προς εκείνα περί των οποίων σκέπτεσθε, ταύτα θα προσπαθήσω να σας αναπτύξω, αφού διατυπώσω την εξής μόνον αξίωσιν· αν τυχόν μνημονεύσω κάτι εκ των πεπραγμένων, να μη νομίζετε ότι λέγω ταύτα διά να κατηγορήσω, αλλά ίνα, αφού δείξω εκείνα διά τα οποία τότε διεπράξατε σφάλματα, τώρα σας αποτρέψω από του να πάθετε τα ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου