Τον ιδανικό, τον όμορφο, τον σωστό που δεν χωράει λάθη, που δεν χωράει ιδιαίτερους ανθρώπους. Που εμείς φτιάξαμε έτσι, ώστε να αποτελείται από όμορφα, ροδαλά, παχουλά παιδιά. Και δείχνουμε ακόμα με το δάχτυλο, τη μητέρα στο διπλανό δωμάτιο που κρατάει στην αγκαλιά της ένα ιδιαίτερο παιδί. Που ξέρει ότι το χαμόγελο όλων παγώνει στα χείλη τους και το βλέμμα τους έχει μια λύπη. Το δικό της όμως χαμόγελο είναι το ίδιο. Γιατί για εκείνη, το δικό της παιδί είναι το πιο όμορφο απ’ όλα.
Στην πορεία της ζωής μου έχω συναντήσει πολλές μανάδες και τις έχω συναναστραφεί. Λόγω της δουλειάς μου ίσως περισσότερες. Πουθενά όμως δεν βρήκα τέτοιο ηρωικό βλέμμα όσο στις γυναίκες που ξέρουν ότι έχουν ένα παιδί με ιδιαιτερότητα. Στο βλέμμα μιας μάνας θα διακρίνεις τα πάντα. Το βλέμμα θα σου μιλήσει πριν το στόμα ανοίξει.
Σε αυτές τις γυναίκες που υποκλίνομαι, είναι που όσο βαθιά και να έψαξα χρόνια τώρα να βρω κάποιο σημάδι πως κάτι τις βάραινε, μέσα στην ίριδα των ματιών τους έβλεπα μόνο αγάπη και υπομονή. Και ας είχαν στην πλάτη τους έναν σταυρό μεγαλύτερο από το ανάστημά τους. Έτσι λοιπόν γυρνούσα στον εαυτό μου λέγοντας ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι, που θεωρούσα ότι έχω πρόβλημα γιατί δεν διαβάζει πολύ, γιατί δεν έχει καλούς βαθμούς, γιατί αργεί να κοιμηθεί και όλες αυτές τις χαζομάρες που με απασχολούσαν.
Ευχήθηκα να έχει την υγεία του και τίποτε άλλο. Μα επειδή είμαι άνθρωπος, ξεχνούσα τον όρκο μου και πάλι κάποιο περιστατικό μου τον θύμιζε. Ώσπου στο τέλος, μετά από αρκετές φορές, από χρόνια ολόκληρα, κατάφερα να φτάσω εκεί που ήθελα. Στο να τηρήσω αυτό που ευχόμαστε όλοι, αλλά λίγοι το πράττουμε. Να έχουν τα παιδιά μας την υγεία τους πάνω από ΟΛΑ.
Δεν θέλω με αυτό να μειώσω τίποτα. Ούτε την πρόοδο, ούτε τη μάθηση, ούτε τις σπουδές ούτε τη μόρφωση. Μα εάν το παιδί σου δεν είναι τόσο δυνατός μαθητής ή τόσο καλός φοιτητής ή δεν περάσει σε μια σχολή και εσύ πεθαίνεις από άγχος, το στενοχωρείς και το πιέζεις και εκείνο, τότε έλα να σε πάρω από το χέρι να σε πάω εκεί που η ψυχή και η λογική σου δεν το αντέχει. Και ξαναγύρισε τότε πίσω και πες του πάλι τα ίδια εάν μπορείς. Αλλά δεν θα μπορείς.
Μάθαμε να είμαστε φαντασμένοι, μέσα από τα τέλεια παιδιά μας. Να θεωρούμε την ευτυχία μας ένα αντάλλαγμα όμορφων, δυνατών, άριστων μαθητών. Να λέμε “ο δικός μου πήρε 20” λες και το πήραμε εμείς. Κατά τ’ άλλα η ψυχή μας φτωχή πολύ και αδιάβαστη να συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία στις πλάτες των παιδιών μας.
Όχι λοιπόν. Θα μας πεις πρώτα εσύ, ποιος είσαι και τι έκανες σε αυτή τη ζωή και θα αφήσεις το παιδί σου που το έχεις για βιτρίνα. Γιατί πρέπει να είσαι ταπεινός για να μπορέσεις να αξίζεις αυτό το παιδί που θα σου φέρει 20, πιθανότατα γιατί το πίεσες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Έχω γνωρίσει άξιους ανθρώπους, που χωρίς να έχουν την ίδια ευκαιρία στη ζωή, έχουν παιδιά έξοχα. Ανθρώπους που δεν κοκορεύονται και δεν είναι υπερόπτες. Έχω γνωρίσει και άλλους που πριν σου πούνε το όνομά τους, σου εκθειάζουν τα παιδιά τους, γιατί μέσα από εκείνα γίνονται αυτοί κάποιοι. Σίγουρα, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό να είσαι περήφανος για το παιδί σου. Είναι το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο.
Όμως άνθρωπε, θυμήσου ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να έχεις υγιή παιδιά. Και αυτό μεταξύ μας, το ξεχνάς. Ευτύχισα να έχω ένα υγιέστατο παιδί. Όμως, στις δυσκολίες που έρχονται, στιγμή δεν παύω να σκέφτομαι, ότι στη θέση εκείνης της μάνας που το παιδί της δεν περπατάει, θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Και αυτό δεν το ξέχασα, ούτε όταν δεν πήρε καλό έλεγχο, ούτε όταν κόπηκε σε μαθήματα, ούτε όταν δεν πέρασε στη σχολή.
Δεν είμαι καλή, ούτε καλύτερη από κανέναν. Έχω κάνει τα πιο πολλά λάθη. Όμως κάποτε, έκανα μια ευχή και έγινε πραγματικότητα. Να έχω ένα υγιές παιδί. Δεν ζήτησα να έχω ένα άριστο ρομπότ. Εσείς τι ζητήσατε, θυμάστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου