Ήδη φέρεις από γεννησιμιού σου εν δυνάμει όλα τα προσωπεία. Όλες τις εκδοχές και της δυνατότητες που σε τέρπουν και σε τρομάζουν.
Εκούσια φορώντας τες, τις δίνεις χώρο να υπάρξουν. Το απαγορευμένο, επιθυμητό και φαντασιακό γίνεται απτό και πραγματικό.
Μεγάλο μέρος της ενέργειας και τις ισχύος του σαρκώνεται, και γι’ αυτό βγαίνει απ’ πίστα των δυνατοτήτων, δίνοντας την σκυτάλη σε νέες αβίωτες ακόμη «μάσκες».
Αφήνει χώρο για να ευδοκιμήσουν νέα προσωπεία, νέες δυνατότητες και προοπτικές μετουσίωσής τους στις βιωμένες τους εκδοχές.
Κάποια στιγμή, όταν όλα τα δυνατά προσωπεία πάρουν το χώρο τους στην αρένα της πραγματικότητας, και καθώς όλο το πιθανό ρεπερτόριο των ρόλων έχει παιχθεί, όταν δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος ρόλος πλέον να παιχθεί, τότε εσύ, ο «ηθοποιός», κατεβαίνει απ’ την σκηνή, χορτασμένος και απόλυτα διαθέσιμος να εμπλακεί με το αληθινό του πρόσωπο, αυτό που λανθάνει, και κρύβεται πίσω απ’ όλες τις επιμέρους μάσκες και ρόλους …
ΠΙΘΑΝΟΣ ΟΜΩΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ,ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ .ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ Η' ΔΥΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ , ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ . Η' ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΑΣΧΗΜΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή