Χαλίλ Γκιμπράν – Οι γίγαντες

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο ταπεινοί άνθρωποι γίνονται πιο μεγάλοι κι από τους μεγαλύτερους ανθρώπους των περασμένων εποχών. Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμιά σημασία. Σκεπάζεται από το πέπλο της αδιαφορίας.

Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδησή μας διαλύθηκαν σαν την ομίχλη. Στη θέση τους ήρθαν γίγαντες που τρέχουν σαν τις καταιγίδες, ταράζονται σαν τις θάλασσες, ανασαίνουν σαν τα ηφαίστεια.

Ποια μοίρα θα φέρουν οι γίγαντες στον κόσμο, στο τέλος τής πάλης τους;

Θα γυρίσει ο γεωργός στον αγρό του για νά σπείρει εκεί πού ο θάνατος έσπειρε τα κόκαλα των νεκρών;

Θα βοσκήσει ο βοσκός τα κοπάδια του στα χωράφια πού θέρισε τό σπαθί;

Θα πιούν τα πρόβατα από τις πηγές πού τα νερά τους βάφτηκαν με τό αίμα;

Θα γονατίσει ο λάτρης του Θεού στο βεβηλωμένο ναό πού στον Ιερό βωμό του χόρεψαν οι σατανιστές;

Θα συνθέσει ο ποιητής τα τραγούδια του κάτω από αστέρια πού τα σκεπάζει ο καπνός του κανονιού;

Θα φυσήξει ο μουσικός τον αυλό του μιά νύχτα πού ή σιωπή της βιάστηκε από τον τρόμο;

Θα μπορέσει ή μητέρα νά τραγουδήσει ένα νανούρισμα στήν κούνια του μωρού της, πού θα κοιμάται πάνω στους κινδύνους τού αύριο;

Μπορούν οι εραστές ν’ ανταμώσουν, καί νά φιληθούν πάνω σέ πεδία μαχών πού ακόμα μυρίζουν από τούς καπνούς τών βομβών;

Θα ξαναγυρίσει ποτέ ο Απρίλης στη γη καί θα δέσει τις πληγές της μέ τό ντύμα του;

Ποια θα είναι ή μοίρα τής χώρας σου καί τής χώρας μου; Ποιοι γίγαντες θ’ αρπάξουν τα βουνά καί τις κοιλάδες πού μάς γέννησαν καί μάς ανάθρεψαν καί μάς έκαναν άντρες καί γυναίκες μπροστά στο πρόσωπο του ήλιου;

Θα μείνει ή Συρία ξαπλωμένη ανάμεσα στή φωλιά του λύκου καί στο χοιροστάσιο; Ή θα προχωρήσει μαζί μέ την καταιγίδα προς τη φωλιά τού λιονταριού ή θα σκαρφαλώσει στή φωλιά τού αετού; Θα φανεί ποτέ ή αυγή ενός καινούργιου χρόνου πάνω από τις κορυφές του Λιβάνου;

Κάθε φορά πού είμαι μόνος, ρωτώ την ψυχή μου αυτά τα ερωτήματα. ’Αλλά ή ψυχή μου είναι βουβή σαν τη Μοίρα.

Ποιος από σάς, λαοί, δε στοχάζεται μέρα καί νύχτα, τη μοίρα του κόσμου πού βρίσκεται κάτω από την εξουσία τών γιγάντων, πού είναι μεθυσμένοι μέ τα δάκρυα τών χηρών καί τών ορφανών;

Είμαι από κείνους πού πιστεύουν στο Νόμο τής ’Εξέλιξης. Πιστεύω ότι οι ιδανικές οντότητες εξελίσσονται, όπως καί τα απλά όντα, κι ότι οι θρησκείες καί οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν σέ υψηλότερα επίπεδα.

Ο Νόμος τής ’Εξέλιξης έχει ένα πρόσωπο αυστηρό καί τυραννικό, κι εκείνοι πού έχουν περιορισμένο ή φοβισμένο νου τον φοβούνται’ αλλά οι αρχές του είναι δίκαιες, κι εκείνοι πού τις μελετούν, φωτίζονται. Μέσα από τη λογική του οι άνθρωποι υψώνονται πάνω από τούς εαυτούς τους καί μπορούν νά πλησιάσουν τό υπέρτατο.

Όλοι γύρω μου είναι νάνοι πού βλέπουν τούς γίγαντες νά αναδύονται’ καί οι νάνοι κοάζουν σα βάτραχοι:

«Ο κόσμος ξαναγύρισε στή βαρβαρότητα. ”Όσα δημιούργησε ή επιστήμη κι ή εκπαίδευση καταστρέφονται από τούς νέους πρωτόγονους. Είμαστε τώρα σαν τούς προϊστορικούς κατοίκους των σπηλαίων. Τίποτα δε μάς ξεχωρίζει από κείνους έκτος από τις μηχανές μας τής καταστροφής καί τις βελτιωμένες τεχνικές μας τής σφαγής».

“Έτσι μιλούν εκείνοι πού μετρούν τη συνείδηση τού κόσμου μέ τη δική τους. Μετρούν την έκταση τής συνολικής “Ύπαρξης μέ τό μικρό διάστημα τής ατομικής τους ύπαρξης. Ωσάν ο ήλιος νά μην υπήρχε παρά γιά νά ζεσταίνει αυτούς, ωσάν ή θάλασσα νά είχε δημιουργηθεί γιά νά πλένουν αυτοί τα πόδια τους.

Μέσα από την καρδιά τής ζωής, μέσα από τα κατάβαθα τού σύμπαντος οπού είναι κρυμμένα τα μυστικά τής Δημιουργίας, οι γίγαντες υψώνονται σαν άνεμοι κι ανεβαίνουν σα σύννεφα καί μαζεύονται σα βουνά. Στους αγώνες τους βρίσκουν τη λύση τους προβλήματα πολύχρονα.

’Αλλά ο άνθρωπος, παρ’ όλη τη γνώση καί τις ικανότητες του, καί παρ’ όλη την αγάπη καί τό μίσος τής καρδιάς του καί τα μαρτύρια πού υποφέρει, δέν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο στά χέρια των γιγάντων, πού τό χρησιμοποιούν γιά νά φτάσουν στο σκοπό τους καί νά πραγματοποιήσουν τον αναπόφευκτο υψηλό στόχο τους.

Τα ποτάμια τού αίματος κάποια μέρα θα γίνουν κελαρυστά ποτάμια κρασιού’ καί τα δάκρυα πού πότισαν τη γή, θα γεννήσουν αρωματικά λουλούδια’ κι οι ψυχές πού έφυγαν από τις κατοικίες τους θα μαζευτούν καί θα παρουσιαστούν πίσω από τον καινούργιο ορίζοντα σαν καινούργια Αυγή. Τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι αγόρασε τη Δικαιοσύνη καί τη Λογική στο σκλαβοπάζαρό του. Θα νιώσει ότι αυτός πού εργάζεται καί ξοδεύει γιά χάρη τής Δικαιοσύνης ποτέ δε χάνει.

Ο Απρίλης θα έρθει, αλλά εκείνος πού γυρεύει τον Απρίλη χωρίς τη βοήθεια τού Χειμώνα, ποτέ δε θα τον βρει.

Χαλίλ Γκιμπράν, Σκέψεις και διαλογισμοί