Η εποχή του “δεν ξέρω”

Ξημέρωσε πάνω από τον πλανήτη μας η εποχή του “δεν ξέρω”.

Είναι μια καινούρια και αρκετά περίεργη εποχή. Είναι η εποχή που κρύβει την ευκαιρία μέσα της για να αλλάξουν όλα. Θα αλλάξουν; Δεν ξέρω!

• Πως άραγε θα τελειώσουν όλα αυτά που συμβαίνουν; Δεν ξέρω!
• Πως θα είναι η επόμενη ημέρα; Δεν ξέρω!
• Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Δεν ξέρω!
• Τι θα συναντήσουμε όταν όλα περάσουν; Δεν ξέρω!
• Πως και πόσοι θα είμαστε τότε; Δεν ξέρω!
• Τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον; Δεν ξέρω!
• Πως θα είναι η κανονικότητα τότε; Δεν ξέρω!
• Πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να ξεπεράσουμε αυτό που ζούμε; Δεν ξέρω!

Οπότε μπορώ πλέον στα πολύ σοβαρά, να καταλάβω ότι απαντήσεις που συνήθως ήταν εύκολες να δοθούν, τώρα αντικαταστάθηκαν από το “δεν ξέρω”. Δεν μου φαίνεται και ιδιαίτερα κακό αυτό, ή τουλάχιστον δεν μου ακούγεται και τόσο τραγικό όσο θα ήθελαν κάποιοι που πάντα εκμεταλλεύονται τις διάφορες εποχές να φανεί.

Ουσιαστικά αυτό που μπορώ να καταλάβω αυτόν τον καιρό, είναι ότι είναι επιτακτικό να αλλάξω τις ερωτήσεις μου. Να φύγω από τη ζώνη του “δεν ξέρω” και να πάω προς ηρεμότερα νερά, εκεί που μπορώ να επιπλεύσω. Αυτό που δεν το ξέρω, ότι και να κάνω και όσο και αν κουράσω το μυαλό μου, δεν το ξέρω!

Τι μου μένει λοιπόν να μπορώ να γνωρίζω; Απλά, το πώς θα διαχειριστώ εγώ, αυτήν την μεταβατική περίοδο και όχι το πώς θα με εγκλωβίσει αυτή η περίοδος μέσα της. Γιατί το μυστικό είναι πως ποτέ δεν είχαν σημασία τα γεγονότα που μας έβρισκαν, αλλά νόημα είχε το τι κάναμε εμείς με αυτά. Ποια ήταν η σημασία που τους δίναμε!

Έτσι, ξέρω πως σήμερα, μπορώ να νοιάζομαι για το σήμερά μου και πως θα επενδύσω σε αυτό ώστε να με περιμένει ένα αύριο με καλύτερες προοπτικές. Αν αλλάζει ο κόσμος γύρω μου, χρειάζεται άμεσα να αλλάξω τη θεώρηση που έχω για τον κόσμο που ζούσα. Και το Δεν Ξέρω μου, γίνεται μια θαυμάσια αφορμή για να μάθω.

Αφού δεν ξέρω αν θα αλλάξουν όλα, ας φροντίσω εγώ να έχω αλλάξει πρώτα, ώστε αν είμαι από τους ευλογημένους που ξαναβλέπουν την ανατολή του ήλιου, να έχω γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος για εμένα, για τους οικείους μου, για το περιβάλλον μου και για τη ζωή όλη.

Φροντίζω να ακολουθώ τους κανόνες , ώστε να βοηθήσω να τελειώσουν όλα αυτά μια ώρα αρχύτερα. Δεν θα ήθελα να είναι ένα βοήθημα του προβλήματος και ένα αγκάθι στη διαδρομή της λύσης του.

Φτιάνω τη μέρα μου όσο καλύτερα μπορώ, με άσκηση, διαλογισμό, ενημέρωση, εμπλουτισμό γνώσεων, γνωριμία με τα άγνωστα κομμάτια μου, περισυλλογή, και πολύ ήσυχη προσμονή ώστε να μπορώ να διακρίνω τις ακτίνες του φωτός όταν αυτές φανούν στον ορίζοντα.

Ενημερώνομαι για όλα αυτά που μπορώ να χρησιμοποιήσω και που δεν τα γνώριζα, επειδή χρησιμοποιούσα τα δεδομένα και γνωστά που τώρα δεν υπάρχουν. Όμως πάντα εκεί έξω υπάρχουν πολλά εργαλεία προς μάθηση και χρήση.

Μαθαίνω να ζω στην αλληλεπίδραση και στην αλληλεγγύη. Δεν είναι τόσο μακριά κάποιος από τους άλλους αν κανείς ζει μόνος, γιατί τα δίκτυα δεν χρειάζονται τη φυσική μας παρουσίαση προκειμένου να οργανωθούμε σε ομάδες βοήθειας.

Αν δεν γνωρίζω την κανονικότητα, δεν είναι κάποιο σπουδαίο θέμα. Μπορώ πάντα να φτιάξω την δική μου κανονικότητα και του περιβάλλοντος στο οποίο ζω. Και αν μας αρέσει αυτό που θα φτιάξουμε, μπορούμε να το διατηρήσουμε και στην επόμενη μέρα.

Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να βρεθούμε πάλι στα φυσιολογικά. Οπότε φροντίζω να φτιάξω μια φυσιολογική ζωή μέχρι τότε, να τη γευτώ, να τη ζήσω, γιατί το μόνο που περνάει ανεπιστρεπτί είναι ο χρόνος μας.

Αν απλά περιμένουμε άσκοπα μέχρι κάτι να συμβεί, θα έχουμε σπαταλήσει από το δώρο της ζωής μας αυτό το χρονικό διάστημα. Και πολλά μπορούμε να καταφέρουμε, όμως το χρόνο που χάνουμε δεν θα τον ξαναβρούμε ποτέ!