Κόβει βόλτες μέσα στο μυαλό, εμμονή γίνεται και κυρίαρχη σκέψη! Σου τρώει όλη την ενέργεια και τα σωθικά. Χάνεις την όρεξη σου για ζωή και γίνεται συνώνυμο με τη ζήλεια.
Θες να ελέγχεις κάθε κίνηση και κάθε λέξη, κάθε έκφραση και καθετί που θα κάνει ή θα πει αυτός που την πρόδωσε, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσεις συμπεριφορές του και ψάχνοντας στο πέλαγο, λαβράκι. Τον στήνεις στον τοίχο και αν έχεις και αποδεικτικά στοιχεία, νομίζεις πως έχεις και το πάνω χέρι.
Σε κάθε ευκαιρία τον ταπεινώνεις και νομίζεις πως βρίσκεσαι εσύ από πάνω.
Όμως γελιέσαι, γιατί μέσα σου τρώγεσαι, διότι νιώθεις την αδικία, νιώθεις πως αυτός που εμπιστευτικές σε κορόιδεψε με την προδοσία του.
Ένας φίλος κάποτε μου είπε, πως η εμπιστοσύνη ή την έχεις ή δεν την έχεις. Πώς δεν κερδίζεται, δεν κατακτιέται. Όποιος «στην κάνει» αυτός έχει το πρόβλημα και αυτός ξεφτιλίζει τον εαυτό του με τα ψέματα του, το διπλό ταμπλό που ίσως παίζει. Εσύ απλά εφόσον είσαι εντάξει ή δε θα το μάθεις ποτέ είτε όταν το μάθεις θα απομακρυνθείς ησύχως! Εγώ διαφωνώ. Γιατί το κακό που προκαλείται όταν δεν υπάρχει ή όταν χάνεται έχει καταστροφικές συνέπειες.
Την εμπιστοσύνη την εμπνέεις! Είναι η αύρα που εκπνέεις, είναι ο σεβασμός σου, είναι η ειλικρίνεια σου και η αυθεντικότητα σου. Όποιος καταφέρνει να κάνει τον άλλον να τον εμπιστευτεί, όχι με αποδείξεις αλλά με το να είναι ο εαυτός του, έντιμος όχι μόνο ως προς το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής του, είναι σπουδαίος. Είναι Άγιος επί της γης. Η εμπιστοσύνη είναι Αρετή που όποιος ξέρει να την προσφέρει φως ακτινοβολεί η ψυχή του και ασφάλεια προσφέρει στους γύρω του.
Στον σύντροφό του, στα παιδιά του, στις φιλίες του και στους συναδέλφους του.
Είναι πιο σημαντικό να εμπνέεις εμπιστοσύνη, παρά να εμπιστεύεσαι!
Το αντίθετο της εμπιστοσύνης είναι η καχυποψία και τα αίτια της βρίσκονται σε βαθιές πληγές-σε τραύματα πληγές, που άνοιξαν κάποιοι νάρκισσοι εγωιστές. Που δε σεβάστηκαν, που πρόδωσαν, που είπαν ψέματα, που εξαπάτησαν ή δεν έκαναν ποτέ πράξη τις φρούδες υποσχέσεις τους! Που καλός λόγος δεν βγήκε από το στόμα τους και την κριτική την είχαν καραμέλα, κάνοντας τους γύρω τους να νιώθουν ένοχοι και λίγοι.
Και άνθρωπος που έχει βιώσει τέτοιες συμπεριφορές είναι πονεμένος και μπορεί να γίνει ζηλόφθονος, ελεγκτικός και να αρρωστήσει το μυαλό του. Να κατακλύζεται από ένα είδος φρενίτιδας, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος σε όποιον βρεθεί στο διάβα του, ακόμα και εκδικητικός! Να μην μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν αφού πρώτα δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Να ψάχνει φαντάσματα, κινητά, τσέπες και στον τηλεφωνικό του κατάλογο να έχει και δυο τρεις αποθηκευμένες επαφές ντεντέκτιβ. Να κάνει περιπολίες ο ίδιος μέσα στη νύχτα.
Ακόμα χειρότερα, να αρνείται να δει τα γεγονότα που του φωνάζουν «φύγε», από φόβο μην πεινάσει, νομίζοντας πως χορταίνει, τρώγοντας τα ψέματα για ψωμοτύρι!
Που πάει λοιπόν η εμπιστοσύνη όταν χάνεται;
Γίνεται ανίατη νόσος, αφήνει τα σημάδια της στην ψυχή και στο σώμα, γίνεται καρκίνος ή αυτοάνοσο νόσημα. Γίνεται κατάθλιψη ή ψυχολογικό τραύμα. Γίνεται μοναξιά και θεριεύει τις ψυχές. Τρόπος ζωής, μια εμετική συνήθεια αυτοταπείνωσης και έλλειψης αυτοσεβασμού!
Οφείλουμε όλοι να εμπνέουμε εμπιστοσύνη προτού καταντήσουμε οι ίδιοι επαίτες της!
Θες να ελέγχεις κάθε κίνηση και κάθε λέξη, κάθε έκφραση και καθετί που θα κάνει ή θα πει αυτός που την πρόδωσε, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσεις συμπεριφορές του και ψάχνοντας στο πέλαγο, λαβράκι. Τον στήνεις στον τοίχο και αν έχεις και αποδεικτικά στοιχεία, νομίζεις πως έχεις και το πάνω χέρι.
Σε κάθε ευκαιρία τον ταπεινώνεις και νομίζεις πως βρίσκεσαι εσύ από πάνω.
Όμως γελιέσαι, γιατί μέσα σου τρώγεσαι, διότι νιώθεις την αδικία, νιώθεις πως αυτός που εμπιστευτικές σε κορόιδεψε με την προδοσία του.
Ένας φίλος κάποτε μου είπε, πως η εμπιστοσύνη ή την έχεις ή δεν την έχεις. Πώς δεν κερδίζεται, δεν κατακτιέται. Όποιος «στην κάνει» αυτός έχει το πρόβλημα και αυτός ξεφτιλίζει τον εαυτό του με τα ψέματα του, το διπλό ταμπλό που ίσως παίζει. Εσύ απλά εφόσον είσαι εντάξει ή δε θα το μάθεις ποτέ είτε όταν το μάθεις θα απομακρυνθείς ησύχως! Εγώ διαφωνώ. Γιατί το κακό που προκαλείται όταν δεν υπάρχει ή όταν χάνεται έχει καταστροφικές συνέπειες.
Την εμπιστοσύνη την εμπνέεις! Είναι η αύρα που εκπνέεις, είναι ο σεβασμός σου, είναι η ειλικρίνεια σου και η αυθεντικότητα σου. Όποιος καταφέρνει να κάνει τον άλλον να τον εμπιστευτεί, όχι με αποδείξεις αλλά με το να είναι ο εαυτός του, έντιμος όχι μόνο ως προς το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά σε όλες τις πτυχές της ζωής του, είναι σπουδαίος. Είναι Άγιος επί της γης. Η εμπιστοσύνη είναι Αρετή που όποιος ξέρει να την προσφέρει φως ακτινοβολεί η ψυχή του και ασφάλεια προσφέρει στους γύρω του.
Στον σύντροφό του, στα παιδιά του, στις φιλίες του και στους συναδέλφους του.
Είναι πιο σημαντικό να εμπνέεις εμπιστοσύνη, παρά να εμπιστεύεσαι!
Το αντίθετο της εμπιστοσύνης είναι η καχυποψία και τα αίτια της βρίσκονται σε βαθιές πληγές-σε τραύματα πληγές, που άνοιξαν κάποιοι νάρκισσοι εγωιστές. Που δε σεβάστηκαν, που πρόδωσαν, που είπαν ψέματα, που εξαπάτησαν ή δεν έκαναν ποτέ πράξη τις φρούδες υποσχέσεις τους! Που καλός λόγος δεν βγήκε από το στόμα τους και την κριτική την είχαν καραμέλα, κάνοντας τους γύρω τους να νιώθουν ένοχοι και λίγοι.
Και άνθρωπος που έχει βιώσει τέτοιες συμπεριφορές είναι πονεμένος και μπορεί να γίνει ζηλόφθονος, ελεγκτικός και να αρρωστήσει το μυαλό του. Να κατακλύζεται από ένα είδος φρενίτιδας, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος σε όποιον βρεθεί στο διάβα του, ακόμα και εκδικητικός! Να μην μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν αφού πρώτα δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Να ψάχνει φαντάσματα, κινητά, τσέπες και στον τηλεφωνικό του κατάλογο να έχει και δυο τρεις αποθηκευμένες επαφές ντεντέκτιβ. Να κάνει περιπολίες ο ίδιος μέσα στη νύχτα.
Ακόμα χειρότερα, να αρνείται να δει τα γεγονότα που του φωνάζουν «φύγε», από φόβο μην πεινάσει, νομίζοντας πως χορταίνει, τρώγοντας τα ψέματα για ψωμοτύρι!
Που πάει λοιπόν η εμπιστοσύνη όταν χάνεται;
Γίνεται ανίατη νόσος, αφήνει τα σημάδια της στην ψυχή και στο σώμα, γίνεται καρκίνος ή αυτοάνοσο νόσημα. Γίνεται κατάθλιψη ή ψυχολογικό τραύμα. Γίνεται μοναξιά και θεριεύει τις ψυχές. Τρόπος ζωής, μια εμετική συνήθεια αυτοταπείνωσης και έλλειψης αυτοσεβασμού!
Οφείλουμε όλοι να εμπνέουμε εμπιστοσύνη προτού καταντήσουμε οι ίδιοι επαίτες της!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου