Κάθε φορά που βιώνουμε μια απώλεια, κάθε φορά που απογοητευόμαστε είτε από μας είτε από τους άλλους, ακόμη κι αν έχουμε χάσει την ελπίδα μας, επέρχεται η λύπη. Βιολογικά η λύπη ελαττώνει την ενέργεια και τον ενθουσιασμό για τις δραστηριότητες της ζωής και όσο βαθαίνει γίνεται ένα τεράστιο μαύρο πέπλο που με την σειρά του επηρεάζει το σώμα και το μυαλό. Αυτή η εσωστρεφής απομόνωσή μας δίνει την ευκαιρία να θρηνήσουμε και όσο είμαστε μέσα στην κατάσταση του θρήνου, καθαρίζει το μυαλό μας. Ετοιμαζόμαστε για το καινούργιο μας ξεκίνημα.
Η απώλεια ενέργειας που έρχεται μαζί με την λύπη, μας βοηθάει να μείνουμε μέσα, να μην έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο, να παραμείνουμε σιωπηλοί. Είμαστε κουρασμένοι, εξουθενωμένοι, χρειαζόμαστε διάλειμμα. Επιτρέπουμε του εαυτού μας να τσακιστεί, να λυπηθεί, να βγάλει από πάνω του τους διάφορους ρόλους που παίρνουμε καθημερινά, να αφεθεί. Το σώμα έχει ανάγκη να ξαποστάσει, ο νους θέλεις επαναπρογραμματισμό και κάπου εκεί κάτι γεννιέται. Εξάλλου τα περισσότερα εκπληκτικά κείμενα έχουν γραφτεί σε περίοδο εγκλεισμού.
Ο θυμός καταλαγιάζει με την συμπόνια και την κατανόηση. Συγχωρώ πάει να πει πως δίνω χώρο στον εαυτό μου να κατανοήσει και να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική, έτσι ώστε να νιώσω ειρήνη μέσα μου και να προχωρήσω μπροστά.
Ο φόβος χάνει την δύναμη του καθώς προχωρώ και ανακαλύπτω πως τελικά δεν ήταν τόσο όσο να με κρατήσει φυλακισμένο. Το άγνωστο προκαλεί περίεργα σενάρια στο μυαλό μας και όσο πιο μακριά μου κρατάω αυτό που με τρομάζει, τόσο μεγαλώνουν τα σενάρια. Γίνεται γνωστό και πραγματικό μονάχα όταν βιώσω αυτό που σκέφτομαι.
Οι καλύτερες ιστορίες είναι για εκείνους που αντίκρισαν, πάλεψαν και νίκησαν το βαθύ σκοτάδι του είναι τους. Είναι εκείνοι που ενώ βούλιαζαν, δεν ξέχασαν να αφήσουν τις φυσαλίδες απ’ τις αναπνοές τους για να βρουν τον δρόμο, που ενώ έβρεχε και έριχνε κεραυνούς δεν πήραν ομπρέλες, αλλά χόρεψαν στον ρυθμό του φόβου και στους μεγαλύτερους σεισμούς, βρήκαν καταφύγιο μέσα στην αλήθεια τους. Μέσα στο ολόμαυρο τούνελ, μπόρεσαν να δουν μια σταλιά φωτός να αχνοφαίνεται. Βλέπετε μονάχα οι θαρραλέοι έχουν την ικανότητα να βλέπουν στο σκοτάδι. Όταν άνθιζε ο κήπος τους, τον πότιζαν, όταν σάπιζαν τα φρούτα τους, τα πετούσαν. Δεν είναι για πολλά πολλά, γιατί να φροντίσεις εξάλλου κάτι που έχει σαπίσει; Και πολύ περισσότερο, γιατί να το φας;
Γι’ αυτούς που αναγνωρίζουν τις επιλογές τους, που η πίστη τους δεν κλονίζεται με σκόρπια λόγια και κρατάνε το κεράκι αναμμένο ακόμη κι αν έξω λυσσομανάει. Θέλει κουράγιο να αντιμετωπίζεις το θηρίο μέσα σου, αλλά ακόμη περισσότερο να μπορέσεις να το ημερεύεις.
Σε όλους εμάς λοιπόν που δεν κρυφτήκαμε πίσω από καλοφτιαγμένους ουρανούς και κορδέλες, που δεν μας παρέσυρε το σκηνικό μιας καμουφλαρισμένης κωμωδίας, έχω να πω “Κρατάτε γερά, καλύτερα να ζούμε στην πραγματικότητα, παρά σε ψευδαισθήσεις που οδηγούν σιωπηλά στο τίποτα. Όπου να’ ναι ξημερώνει και αυτό που αναζητάμε το βρήκαμε ήδη, την αλήθεια μας, εμάς!”
Ας αισθανθούμε και συναισθανθούμε! Τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα τα αναζητήσαμε στα όμορφα.
Μοιραστείτε όσα νιώθετε, να τα δίνεται να τα παίρνει ο αέρας. Το σώμα μας δεν είναι φτιαγμένο για να μαραίνεται.
Εύχομαι ο καθένας να βρει την γαλήνη μέσα του, να σπάσει τις αλυσίδες του και να ζήσει εκπληρώνοντας τον οποιοδήποτε σκοπό αναζητάει η καρδιά!
Καλές ψυχικές αναγεννήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου