Τη μέρα όλα κινούνται γρήγορα, υπάρχει συγκεκριμένος ρυθμός, πρόγραμμα.
Και έρχεται το βράδυ και είναι σαν ο χρόνος να επιμηκύνεται, ακόμα και να σταματά.
Αφήνεσαι σε μονοπάτια αναπόλησης, μιλάς με ανθρώπους και οι κουβέντες σας είναι πιο βαθιές, πιο ουσιαστικές, λες και η νύχτα τις μετάλλαξε. Σαν να σου δίνει άλλους ρόλους και αρμοδιότητες και σου επιτρέπει να κινηθείς σε μονοπάτια μυστικά. Λες και η νύχτα σού δίνει δικαίωμα και αφορμή να συνδεθείς αλλά και να ονειρευτείς· με τα μάτια ανοιχτά.
Ίσως φταίει η ησυχία της. Όλα γύρω σου ηρεμούν και το μόνο που ακούς είναι οι σκέψεις σου. Όλα γύρω σου κοιμούνται και ζωντανή νιώθεις μόνο την καρδιά σου.
Τότε θες να λύσεις ό,τι σε βασανίζει.
Η δυαδικότητα του σώματος και της ψυχής... Πόσο ξεκάθαρα φαίνεται μπροστά μου πλέον η μη ένωσή τους.
Νύχτες. Νύχτες μακρόσυρτες και αποπνικτικές.
Μόνο όταν το σώμα κουρασμένο από φορτωμένες μέρες προδίδει το πνεύμα, μόνο τότε νωχελικά παραδίνεσαι στον κόσμο των ονείρων και οι νύχτες σου γνωρίζουν την ήττα της ημέρας. Ίσως ανακουφίζεσαι ώρες-ώρες και χαίρεσαι που δεν πάλεψες, που έχασες αμαχητί από το φορτίο της ημέρας.
Άλλες πάλι νύχτες σε βρίσκουν πιο ανεκτικό και σε κυριεύουν. Τότε αφήνεσαι σε ένα τρομακτικά δομημένο σύμπαν. Άλλη διάσταση -έτσι το αντιλαμβάνομαι- αφού σου δίνει ταυτόχρονα δύναμη και αδυναμία. Δύναμη γιατί επιτέλους αναλύεις, αφουγκράζεσαι τους φόβους, τα βαθύτερα θέλω σου, τους κρυμμένους προβληματισμούς σου που οι γρήγοροι ρυθμοί της μέρας δε σου επιτρέπουν να αποφυλακίσεις, που το φως τούς εξοστρακίζει σε σκιερές γωνιές μέχρι το σκοτάδι να αναλάβει την κυριαρχία του πάνω σου. Δύναμη γιατί επιτέλους στέκεσαι απέναντί τους. Αδυναμία, όμως, γιατί πλέκεις σενάρια... χιλιάδες μίτοι απλώνονται μπροστά σου και δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σε οδηγήσει στο Μινώταυρο, αν το να τον βρεις είναι θεμιτό ή αθέμιτο, αν υπάρχει ένας ή πολλοί. Αδυναμία γιατί υποτάσσεσαι σε μονοπάτια ατέρμονα, γιατί κυριεύεσαι από άγχος, απελπισία, τα αισθήματά σου διογκώνονται, η λήθη είναι ανύπαρκτη· όσα με προσοχή έκρυψες εμφανίζονται και σε στοιχειώνουν.
Βυθίζεσαι, παραληρείς· ο λυρισμός ξεπροβάλλει σε κάθε λεπτομέρεια της νύχτας σου. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που έχασες, που σε πλήγωσαν, που σου λείπουν. Οι προοπτικές, οι δυνατότητες, το μέλλον, οι ευκαιρίες, οι αποφάσεις. Οι ανησυχίες, οι αναζητήσεις, η γνώση, η άγνοια. Το εγώ, το εμείς, οι αξίες, ο χρόνος, ο κόσμος. Ξαφνικά φαίνεσαι φιλόσοφος αλλά κι επαναστάτης. Ποιητής και μουσικός. Νιώθεις οι σκέψεις σου να πολλαπλασιάζονται και να αναδύονται ολοένα και περισσότερες ατελείς συνθήκες - απαγορεύοντας σου να λυτρωθείς.
Αλλά...
«Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά» - Βίκτωρ Ουγκώ
Κι όταν ανατείλει, θέλω να πάρω μαζί μου όλη τη δύναμη της νύχτας. Να κάνω πράξη όσα η νύχτα μου τάζει και όσα ξυπνάνε μαζί της. Για να κάνω τη μέρα μου όσο ζωντανή, θορυβώδης, έντονη, μυστηριώδης, φιλόδοξη είναι και η νύχτα που τη διαδέχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου