Απαρτίωσα μέσα μου τον πρωτόγονο και μέσω αυτού το ζώο. Νιώθω πολύ δυνατός, πολύ ελεύθερος. Το τοπίο μού είναι παράδοξο, δεν αναγνωρίζω πάλι το σπίτι πού γεννήθηκα. Δεν είναι πια ή παθολογική εντύπωση τού αγνώστου ή τού γνωστού, είναι μια άλλη αίσθηση. Το χωριό μου δεν είναι το χωριό μου. Κατοικώ στα άγρια υψίπεδα της Αριζόνας ή στις άγριες πεδιάδες τού Γκραν Κάνυον, τού Κολοράντο. ’Ονομάζομαι τρελό άλογο ή μάτι της πέρδικας. Η μητέρα μου δεν είναι ή μητέρα μου, είμαι αγόρι Ινδιάνων. Επιθυμώ να ζήσω ανάμεσα τους, έτσι, θα είμαι στο στοιχείο μου. Επιθυμώ να καβαλικέψω το άλογο, να ρίξω τα βέλη. Αισθάνομαι ότι γίνομαι άγριος, νιώθω ν’ ανεβαίνει μέσα μου μία δύναμη άγρια. Τούτο με φοβίζει. Κάνω έναν περίπατο μέσα στο δάσος. Διασχίζω ένα πυκνό δάσος και είναι σχεδόν νύχτα.
Αισθάνομαι σαν ένα μέρος τού δάσους, γίνομαι άγριος, άγριος. Μέσα μου αναβλύζει μια τρομερή επιθετικότητα, βγάζω άγριες κραυγές όπως ό γάτος, ό τίγρης, το κοράκι. Νιώθω μια δύναμη φανταστική, μυθική, να κυλά έως τα δάκτυλά μου. Η καρδιά μου δεν κτυπά σχεδόν καθόλου. Είμαι ένα θηρίο, πώς είναι αυτό παράδοξο! Δεν δοκιμάζω αισθήματα ένοχης ούτε μπροστά στους ανθρώπους ούτε μπροστά στην φύση. Είμαι ικανός να αντιμετωπίσω τον λέοντα. Ας έρθουν αυτά τα ζώα πού έχω δει στα όνειρά μου. Αισθάνομαι δυνατός, είμαι ο Προμηθέας, ο Θεός! Ποιος είναι αυτός;
Περπατώντας, νιώθω την αλλόκοτη δύναμη να κατακλύζει το σώμα μου. Ανέρχομαι στον χρόνο. Είμαι εκατό χιλιάδων ετών. Βαδίζω πολύ γρήγορα, σκυφτός λιγάκι μπροστά, για να πάω καλύτερα. Οι ώμοι μου είναι πεσμένοι. Οι δυνάμεις αυξαίνουν όλο και περισσότερο στη ράχη μου, στα γόνατα, στα μπράτσα. Το χέρι μου δεν είναι δικό μου, είναι κάποιου άλλου. Είναι το χέρι ενός ανθρώπου σκληρυμένου από την φύση και από τον πόλεμο. Αισθάνομαι στο χέρι μια δύναμη πού θα μπορούσε να λυγίσει το σίδερο. Είμαι ένας άλλος, ένας άλλος, ξαναγίνομαι ένα κτήνος, μια πραγματική ύαινα. Φοβάμαι ότι αυτή ή κατάσταση μπορεί να γίνει τελειωτική. Αυτό μου προξενεί λίγο φόβο μολονότι αισθάνομαι καλά, μες στο πετσί της ύαινας, εξαιρετικά καλά. Δεν είμαι καθόλου κουρασμένος, θα μπορούσα να μετακινήσω τα όρη, θα έλεγες ότι όλη ή βιολογική δύναμη τού σύμπαντος και της ιστορίας κυλάει μέσα μου.
Όταν διατρέχω τον συνηθισμένο μου δρόμο, αυτός δεν είναι ο ίδιος δρόμος αλλά ένα μονοπάτι των Ινδιάνων. Ξαναγυρνώ από το βάθος των αιώνων. Ξαναζώ τον ενστικτώδη βίο των προγόνων μας. Θα ήθελα να σκοτώσω, ν’ αρπάξω, να κατασπαράξω. Γίνομαι ένα κτήνος, ένα κτήνος. Τι παράξενος καταποντισμός... Είναι το ασυνείδητο τού ζώου πού αναβλύζει μέσα μου, ένα ζώο αρπακτικό, τρομακτικά επιθετικό. Παρ’ όλα αυτά έχω κάποιο φόβο, ότι το ομαδικό ασυνείδητο κατακλύζοντας όλη μου την προσωπικότητα θα μ’ εξουθενώσει σε μια πρωτόγονη κατάσταση. Τί αντίθεση με το «μικρό αγόρι» το πολιτισμένο και φοβισμένο του περασμένου έτους ή του εδώ και ενός μηνάς! Είναι απίστευτο. Αισθάνομαι το ζωώδες και το ανθρώπινο να κυλάει μέσα μου. Είναι όλοι οι αιώνες της ανθρωπότητας πού κυλούν μέσα στους μυς, μέσα στο αίμα μου. Νιώθω το νευρικό μου σύστημα να έρχεται απειλητικό από τα βάθη.
Είναι σαν κάποιο αλλόκοτο φυτό, ριζωμένο μέσα μας, μες στα τάρταρα της βιολογικής μας ύλης, αινιγματικό και μεγαλειώδες. Ποιές εμπειρίες και μεταμορφώσεις κρύβονται κι εκτινάσσονται από τις σκοτεινές του σπηλιές, από τα τέλεια, τα γεωμετρικά του δώματα, τις άπειρες προβολές του; Ποιά τέρατα καλύπτει μέσα στις πτυχές του, όντα πού κάποτε υπήρξαν, άλλα πού θα υπήρχαν ίσως δυνητικά, όμως γκρεμίσθηκαν στα βάραθρα ή απορροφήθηκαν σιγά-σιγά μέσα σε λίμνες αίματος με τριχωτούς απρόβλεπτους βυθούς. ’'Αν στους προγόνους μας ανήκουν φυσικά όλα τα τέρατα της βιολογικής μας επετηρίδας, σκέπτομαι, πόσα άλλα επίσης πού ήταν έτοιμα σχεδόν να δημιουργηθούν, δεν περιμένουν την ανθρώπινη φύση για να τα ολοκληρώσει, το νευρικό μας σύστημα που ξεπερνώντας κάποτε το τέρας μέσα μας για να το στήσει ξαφνικά μπροστά μας με κάποιον άλλο τρόπο, άλλη πιο απίθανη και τρομερή μορφή!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου