Στα όμορφα, στα άσχημα, στις χαρές και στις λύπες, κι έτσι πρέπει να είναι δεν αντιλέγω.
Τι γίνεται όμως όταν όλα τελικά είναι μονόπλευρα;
Όταν τα δικά του θέλω και πρέπει γίνονται παράλογες απαιτήσεις;
Όταν η παράλογη ζήλεια του τρώει το μυαλό και φαντάζεται δράκους και φτάνει σε σημείο να σε προσβάλλει, να σε μειώνει και να απαιτεί να μπεις σε γυάλα;
Να μην μιλάς σε άνθρωπο και αν μιλάς να μην χαμογελάς το παρεξηγούν! Και προσπαθείς μάταια να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, ενώ εκείνος συνεχίζει να σου γκρινιάζει για όλα;
Να δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και να μην βλέπει τίποτα..
Ζήλεια, γκρίνια, μόνο αυτό.
Εκείνος που ορκιζόταν ότι θα σου γιατρέψει την ψυχή, κατάφερε πανηγυρικά να σου τη βγάλει!
Άστο αγάπη μου, καιρός να βρω τον εαυτό μου πάλι…
Και μην ανησυχείς δεν χάνομαι.
Ποτέ δεν χάθηκα!
Πέφτω αλλά σηκώνομαι.
Επιβάλλεται γιατί εγώ, δεν έμαθα να σέρνομαι.
Μαζί σου βέβαια ξεπέρασα τον εαυτό μου σε θέματα αντοχής, αλλά δεν πειράζει…
Καθαρή συνείδηση πάνω από όλα…
Ήρθε ο καιρός να πάμε παρακάτω, εκεί που δεν θέλουν μόνο να παίρνουν αλλά και να δίνουν…
Απλά πραγματάκια! Αγάπη και ηρεμία και για εμένα, είναι υπεραρκετά!
Βλέπεις όταν στο όνομα της αγάπης όλα τα ονομάζεις μπόρα και λες “μπόρα είναι μωρέ θα περάσει” την ίδια στιγμή, ξεχνάς ότι η μπόρα καμιά φορά γίνεται καταιγίδα και τα σαρώνει όλα..
Έρχεται η στιγμή που μαζεύεις τα κομμάτια σου!
Βλέπεις, είναι δώρο η γνώση τελικά, ακόμα κι αν ο πόνος είναι ο δάσκαλος σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου