Δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία στη ζωή

Το ότι φτάνουμε τόσο κοντά στον θάνατο μας φέρνει σε επαφή με τον αναπόφευκτο χαρακτήρα του και την αξία του. Πάρα πολύ συχνά φοβόμαστε τον θάνατο, ενώ δεν είναι αυτός που πρέπει να μας τρομάζει, αλλά μάλλον η απάθεια, με την οποία δεχόμαστε να μη ζήσουμε τη ζωή μας.

Όσοι δεν αναγνωρίζουν τη θνητότητά τους στερούνται της απαραίτητης δύναμης να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Η ύπαρξη, στο κάτω-κάτω, δεν έχει νόημα από μόνη της. Είναι απλώς μια σειρά από στιγμές που αποκτούν νόημα μόνο αφού περάσουν, και ειδωθούν στο πλαίσιο ολόκληρης της ζωής. Όταν παραβλέπουμε σκόπιμα το γεγονός ότι όλοι θα πεθάνουμε, ότι η ζωή μας είναι περιορισμένη, δεν αναγνωρίζουμε τη σημασία της κάθε στιγμής και την αφήνουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι χάνεται για πάντα.

Τη μέρα που γεννιόμαστε μας δίνεται μια ζωή για να τη ζήσουμε και η ικανότητα να το κάνουμε αυτό με αγάπη. Δεδομένου ότι ο θάνατος έρχεται τις περισσότερες φορές αναπάντεχα, σπάνια έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία είτε για το ένα είτε για το άλλο.

Η πιο ακατανίκητη λαχτάρα για αγάπη και μια γεμάτη ζωή έρχεται όταν έχουμε αποδεχτεί την πραγματικότητα, πως για κανέναν μας δεν θα είναι αιώνια .