Θα έρθουνε μέρες που θα σου φανούν όλα άδικα και ανούσια, ότι τζάμπα παλεύεις για να φτιάξεις κάποια πράγματα, όμως κανένας δεν τα εκτιμάει και είσαι αναγκασμένος να προσπαθήσεις ξανά.
Θα έρθουνε μέρες που το στόμα σου θα είναι πικρό και στυφό από το παράπονο. Που τα μέλη σου θα κρέμονται άψυχα στο σώμα σου, δίχως να έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν.
Θα νιώθεις την απογοήτευση να κατακλύζει το σώμα σου και το πνεύμα σου. Το δρόμο να στενεύει και να αρχίζει να γίνεται αδιέξοδο, που προσπαθεί να σε εγκλωβίσει για πάντα.
Θα σου φαίνονται όλα άσκοπα και περιττά και δεν θα έχεις κανένα ερέθισμα για να σηκωθείς από το κρεβάτι. Δεν περιμένεις τίποτα πια και ούτε αυτό το χαμόγελο – που έντεχνα φοράς για να ξεγελάς τους άλλους – δεν θα μπορείς να το ζωγραφίσεις.
Εκείνες τις ώρες που θα είσαι ένα βήμα πριν τα παρατήσεις όλα και παραιτηθείς, τότε θα είναι η στιγμή που θα κάνεις την δυνατότερη έκρηξη μέσα σου.
Τότε θα αποφασίσεις ότι δεν θα πετάξεις τη ζωή σου στα σκουπίδια, αλλά θα την φτιάξεις και θα την τοποθετήσεις στο υψηλότερο βάθρο.
Τότε θα φωνάξεις δυνατά, ότι δεν θα επιτρέψεις την απογοήτευση να σε κερδίσει. Θα κάνεις τον πόνο φίλο και τότε κανένας δεν θα μπορέσει να σε πονέσει ξανά. Βάλε το μυαλό σου μπροστά να δουλέψει και τα συναισθήματα στην άκρη. Έχεις αγώνα να δώσεις…και το συναίσθημα δεν βοηθάει.
Μπορεί να πονέσεις την καρδιά σου, μα θα πάρεις την ψυχή σου πίσω. Θα την πάρεις και θα την περιφράξεις με συρματόπλεγμα και δεν θα επιτρέψεις να την αγγίξει με βρώμικα χέρια, ουδείς πλέον.
Θα βγάλεις απ’ έξω από το χώρο σου όλους αυτούς που ρουφούν την δύναμη σου και δεν θα τους αφήσεις να ξαναμπούν, εάν δεν πλύνουν τα χέρια τους και το στόμα τους.
Δεν γεννήθηκες για να υπηρετείς, δεν γεννήθηκες για να σε εκμεταλλεύονται και ούτε για να σε ποδοπατούν. Ήρθες σε αυτό τον κόσμο με τα ίδια δικαιώματα που έχουν όλοι και αυτό πλέον θα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Κανένας δεν είναι καλύτερος από σένα και δεν μπορεί ούτε να σε μειώνει ούτε να σε φοβίζει. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή πρέπει να έχει το χώρο του κι εσένα….σου τον καταπάτησαν. Και τώρα αδυνατείς να αναπνεύσεις.
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να τον πάρεις πίσω και ας μην τους αρέσει. Δεν θα μένεις εσύ στην υπόγεια γκαρσονιέρα και οι άλλοι – εκμεταλλευόμενοι το δικό σου χώρο – στην διώροφη μεζονέτα.
Δεν υπάρχει καμία θρησκεία, κανένας νόμος και καμία υποχρέωση που σε κρατάει δέσμιο εκεί που σε χρησιμοποιούν.
Θα σηκωθείς λοιπόν και θα βάλεις ένα τέλος σε όλα. Ήρθε η ώρα να ζήσεις τη ζωή σου όπως σου αρέσει και χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Να το θυμάσαι πάντα, ότι είναι η ΔΙΚΉ σου ζωή.
Ήρθε η ώρα να σπάσεις τις αλυσίδες που κουβαλάς και να απολαύσεις την ομορφιά που υπάρχει εκεί έξω, στο έπακρο. Δίχως τύψεις και χωρίς να χρειαστεί να απολογηθείς στον οποιονδήποτε.
Ανέπνευσε βαθιά και θυμήσου ποιος είσαι.
Πίστεψε στις δυνάμεις σου και θα δικαιωθείς.
Αυτή η μέρα που διανύεις δεν θα ξανάρθει, κάνε την να αξίζει λοιπόν στο μέγιστο.
Μην ψάχνεις κάποιον να σε κάνει χαρούμενο, κάνε εσύ τον εαυτό σου χαρούμενο.
Κάνε τον περήφανο για αυτό που κατάφερες.
Σταμάτα να υποφέρεις και ξεκίνα να ζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου