«Γι’ αυτό σήμερα όλοι οι φόνοι γίνονται χωρίς όπλα, αίματα και κραυγές. Είναι άηχοι φόνοι, καθημερινοί, με γραμμάτια, συμβόλαια και συναλλαγματικές! Ο πιο αδύναμος φονεύεται αλλεπάλληλες φορές μέχρι να εξουθενωθεί! Αυτό είναι απολύτως νόμιμο! Ας πρόσεχε!!! Ενώ ο πιο δυνατός, αυτός δηλαδή που έχει κάνει δεύτερη φύση του το όραμά μας και δεν αμφιβάλλει για το παραμικρό, βαδίζει αγέρωχος και επιτυγχάνει τα πάντα, θερίζοντας τους πάντες γύρω του. Αυτός είναι ο εκλεκτός μας βλάκας! Τον αμείβουμε και τον τιμούμε! Τον κάνουμε παράδειγμα φωτεινό. Έτσι βυθίζουμε τους άλλους γύρω του, αλλά και αυτόν τον ίδιο ακόμα, πιο βαθιά στο βάλτο της βλακείας τους!» προσπάθησε να διασκεδάσει με τα λεγόμενά της κάπως την κατάσταση η κυρία Ερώικα, αλλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου της αδράνησαν, δεν ακολούθησαν τη μοχθηρή και πρόσχαρη διάθεση της ψυχής της.
«Αφού ζουν ένα καθημερινό μαρτύριο και δεν το καταλαβαίνουν, αφού καθημερινώς κατακρεουργούν τον εαυτό τους και έχουν την εντύπωση ότι αυτή η αυτοθυσία είναι ευτυχία, τι φταίμε εμείς; Αν πραγματικά ήταν ζωντανοί, δεν έπρεπε να υποψιαστούν κατιτί; Τι φταίμε εμείς που δε φτάνει το μικρό τους μυαλό; Άχαχαχαχα! Ασ’ τους να τρέχουν λοιπόν και να κτυπιούνται. Άχαχαχαχαχα! Μας συμφέρει! Άχαχαχαχαχα!» πνίγηκε στα γέλια ο κύριος Θρασύβουλος.
«Ο καθένας έχει επιλέξει τους δικούς του που τους κατατυρρανεί και τους χρησιμοποιεί χωρίς έλεος και γύρω του όλοι οι άλλοι είναι ΞΕΝΟΙ και ΕΧΘΡΟΙ! Θεέ μου, τι μεγάλη ορφάνια! Τι προσοδοφόρος μοναξιά! Σπουδαία τύφλωση, μεγαλοφυής ιδέα, σωστό χρυσορυχείο!!!» προσπάθησε να λυπηθεί και να συμπονέσει τους ανθρώπους κάτω εκεί στην προκυμαία, πλάι στη θάλασσα, η κυρία Ιβανόης, τους ανθρώπους που κάνανε αμέριμνοι τον περίπατο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου