νοὺς ἐσορώμενοι τροφᾶς
1060 κηδομένους ἀφ᾽ ὧν τε βλά-
στωσιν ἀφ᾽ ὧν τ᾽ ὄνασιν εὕ-
ρωσι, τάδ᾽ οὐκ ἐπ᾽ ἴσας τελοῦμεν;
ἀλλ᾽ οὐ τὰν Διὸς ἀστραπὰν
καὶ τὰν οὐρανίαν Θέμιν
1065 δαρὸν οὐκ ἀπόνητοι.
ὦ χθονία βροτοῖσι φά-
μα, κατά μοι βόασον οἰ-
κτρὰν ὄπα τοῖς ἔνερθ᾽ Ἀτρεί-
δαις, ἀχόρευτα φέρουσ᾽ ὀνείδη·
ὅτι σφιν ἤδη τὰ μὲν ἐκ δόμων νοσοῦν- [ἀντ. α] 1070
τ᾽ ἦν τὰ δὲ πρὸς τέκνων διπλῆ
φύλοπις οὐκέτ᾽ ἐξισοῦ-
ται φιλοτασίῳ διαί-
τᾳ. πρόδοτος δὲ μόνα σαλεύει
1075 Ἠλέκτρα, τὸν ἀεὶ πάρος
δειλαία στενάχουσ᾽ ὅπως
ἁ πάνδυρτος ἀηδών,
οὔτε τι τοῦ θανεῖν προμη-
θὴς τό τε μὴ βλέπειν ἑτοί-
1080 μα, διδύμαν ἑλοῦσ᾽ Ἐρι-
νύν. τίς ἂν εὔπατρις ὧδε βλάστοι;
οὐδεὶς τῶν ἀγαθῶν ζῶν [στρ. β]
κακῶς εὔκλειαν αἰσχῦναι θέλει
νώνυμος, ὦ παῖ παῖ,
1085 ὡς καὶ σὺ πάγκλαυτον αἰ-
ῶνα κοινὸν εἵλου,
τὸ μὴ καλὸν καθοπλίσα-
σα δύο φέρειν ‹ἐν› ἑνὶ λόγῳ,
σοφά τ᾽ ἀρίστα τε παῖς κεκλῆσθαι.
1090 ζῴης μοι καθύπερθεν [ἀντ. β]
χερὶ πλούτῳ τε τῶν ἐχθρῶν ὅσον
νῦν ὑπόχειρ ναίεις·
ἐπεί σ᾽ ἐφηύρηκα μοί-
ρᾳ μὲν οὐκ ἐν ἐσθλᾷ
1095 βεβῶσαν, ἃ δὲ μέγιστ᾽ ἔβλα-
στε νόμιμα, τῶνδε φερομέναν
ἄριστα τᾷ Ζηνὸς εὐσεβείᾳ.
1060 κηδομένους ἀφ᾽ ὧν τε βλά-
στωσιν ἀφ᾽ ὧν τ᾽ ὄνασιν εὕ-
ρωσι, τάδ᾽ οὐκ ἐπ᾽ ἴσας τελοῦμεν;
ἀλλ᾽ οὐ τὰν Διὸς ἀστραπὰν
καὶ τὰν οὐρανίαν Θέμιν
1065 δαρὸν οὐκ ἀπόνητοι.
ὦ χθονία βροτοῖσι φά-
μα, κατά μοι βόασον οἰ-
κτρὰν ὄπα τοῖς ἔνερθ᾽ Ἀτρεί-
δαις, ἀχόρευτα φέρουσ᾽ ὀνείδη·
ὅτι σφιν ἤδη τὰ μὲν ἐκ δόμων νοσοῦν- [ἀντ. α] 1070
τ᾽ ἦν τὰ δὲ πρὸς τέκνων διπλῆ
φύλοπις οὐκέτ᾽ ἐξισοῦ-
ται φιλοτασίῳ διαί-
τᾳ. πρόδοτος δὲ μόνα σαλεύει
1075 Ἠλέκτρα, τὸν ἀεὶ πάρος
δειλαία στενάχουσ᾽ ὅπως
ἁ πάνδυρτος ἀηδών,
οὔτε τι τοῦ θανεῖν προμη-
θὴς τό τε μὴ βλέπειν ἑτοί-
1080 μα, διδύμαν ἑλοῦσ᾽ Ἐρι-
νύν. τίς ἂν εὔπατρις ὧδε βλάστοι;
οὐδεὶς τῶν ἀγαθῶν ζῶν [στρ. β]
κακῶς εὔκλειαν αἰσχῦναι θέλει
νώνυμος, ὦ παῖ παῖ,
1085 ὡς καὶ σὺ πάγκλαυτον αἰ-
ῶνα κοινὸν εἵλου,
τὸ μὴ καλὸν καθοπλίσα-
σα δύο φέρειν ‹ἐν› ἑνὶ λόγῳ,
σοφά τ᾽ ἀρίστα τε παῖς κεκλῆσθαι.
1090 ζῴης μοι καθύπερθεν [ἀντ. β]
χερὶ πλούτῳ τε τῶν ἐχθρῶν ὅσον
νῦν ὑπόχειρ ναίεις·
ἐπεί σ᾽ ἐφηύρηκα μοί-
ρᾳ μὲν οὐκ ἐν ἐσθλᾷ
1095 βεβῶσαν, ἃ δὲ μέγιστ᾽ ἔβλα-
στε νόμιμα, τῶνδε φερομέναν
ἄριστα τᾷ Ζηνὸς εὐσεβείᾳ.
***
ΧΟΡ. Γιατί, αφού βλέπομετα πιο νοητά πετεινά τ᾽ ουρανού
να γεροκομούνε με τόση
1060 στοργή τους γονιούς των,
που τα ᾽χουν γεννήσει και μ᾽ όση
μπορούσαν φροντίδ᾽ αναθρέψει,
γιατί να μην κάνομε το ίδιο και μεις;
Μα όχι, μά τ᾽ αστροπελέκια του Δία
και μά την ουράνια τη Θέμη,
πολύ δε θ᾽ αργήσει η ποινή των ακόμα.
Ω ανθρώπινη Φήμη, που φτάνεις
βαθιά κι ως τους τάφους,
κράξε φωνή θλιβερή στους Ατρείδες
κάτω απ᾽ τη γη, να τους φέρνεις
τις αγέλαστες τούτες ντροπές:
Πως βόσκει που βόσκει η αρρώστια
1070 στα σπίτια των μέσα
και των δυο των παιδιών
δε συμβιβάζεται πια με καμιά
φιλική συνεννόηση η διχόνοια,
μα προδομένη, μονάχη παλεύει
στα κύματα μέσα η Ηλέκτρα
κι όλο θρηνεί το γονιό της η δόλια
σαν τη γογγύχτρ᾽ αηδόνα,
κι αψηφώντας το θάνατο, είν᾽ έτοιμη
και να κλείσει για πάντα τα μάτια της
1080 φτάνει μια τη διπλή να συντρίψει Ερινύα·
ποιά άλλη θα ᾽βγαινε τόσο γενναία ποτέ;
Κανένας δε θέλει ευγενής
μ᾽ ανάξια ζωή να ντροπιάσει
άδοξα τ᾽ όνομά του, ω κόρη, κόρη.
Όπως και συ, που προτίμησες
τον κλήρο των παντοτινών των θρήνων
κι οπλίστηκες ενάντια στο κακό
για να κερδίσεις έπαινο διπλό
και για το νου και για την αρετή σου.
1090 Ω άμποτε να μου ζεις
απ᾽ τους εχθρούς σου από πάνω
τόσο πιο δυνατή και πιο πλούσια,
όσο τους είσαι υποχείρια τώρα·
γιατί σε γνώρισα να ζεις
μέσα την πιο άθλια τη ζωή
κι όμως στους νόμους που είναι από τη φύση
οι πιο άγιοι απ᾽ όλους, έχεις τ᾽ αριστεία
μ᾽ αυτή σου την ευσέβεια στο Δία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου