Και θεωρώ ότι ο έρωτας –αυτό που αποκαλώ η «σκηνή του Δύο»- είναι αυτή η εμπειρία. Υπό αυτή την έννοια κάθε έρωτας που αποδέχεται τη δοκιμασία, που αποδέχεται τη διάρκεια, που αποδέχεται ακριβώς αυτή την εμπειρία του κόσμου από τη σκοπιά της διαφοράς παράγει με τον τρόπο του μια νέα αλήθεια πάνω στη διαφορά.
Γι΄ αυτό ακριβώς κάθε αληθινός έρωτας ενδιαφέρει ολόκληρη την ανθρωπότητα, όσο ταπεινός κι αν είναι φαινομενικά, όσο κρυμμένος κι αν είναι. Ξέρουμε καλά ότι οι ερωτικές ιστορίες παθιάζουν όλο τον κόσμο! Ο φιλόσοφος οφείλει να ρωτήσει γιατί μας παθιάζουν.
Γιατί όλες αυτές οι ταινίες, όλα αυτά τα μυθιστορήματα, όλα αυτά τα τραγούδια εξ ολοκλήρου αφιερωμένα σε ερωτικές ιστορίες; Πρέπει σίγουρα να υπάρχει κάτι το καθολικό στον έρωτα ώστε αυτές οι ιστορίες να ενδιαφέρουν ένα τόσο μεγάλο κοινό.
Το καθολικό που υπάρχει είναι ότι κάθε έρωτας προτείνει μια καινούργια εμπειρία αλήθειας σχετικά με το να είμαστε δύο και όχι ένας.
Το ότι μπορούμε να συναντήσουμε και να αποκτήσουμε την εμπειρία του κόσμου με έναν άλλο τρόπο απ΄ ότι μέσω μιας μοναχικής συνείδησης, ιδού αυτό για το οποιοσδήποτε έρωτας μας προσφέρει μια καινούργια απόδειξη.
Και γι΄ αυτό αγαπάμε τον έρωτα, αγαπάμε να αγαπάμε, αλλά επίσης αγαπάμε να να αγαπούν και οι άλλοι.
Πολύ απλά γιατί αγαπάμε τις αλήθειες. Αυτό ακριβώς είναι που προσδίδει όλο το νόημά της στη φιλοσοφία: οι άνθρωποι αγαπούν τις αλήθειες, ακόμα κι όταν δεν ξέρουν ότι τις αγαπούν.
Ερωτεύομαι σημαίνει έρχομαι αντιμέτωπος, πέρα από κάθε μοναξιά, με ότι από τον κόσμο μπορεί να εντατικοποιήσει την ύπαρξη.
Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο βλέπω, άμεσα, την πηγή της ευτυχίας που μου προσφέρει η παρουσία του άλλου δίπλα μου.
Το «σ’ αγαπώ» γίνεται: υπάρχεις και είσαι η πηγή της ύπαρξής μου μέσα στον κόσμο.
Στο νερό αυτής της πηγής βλέπω τη χαρά μας, τη δική σου πρώτα από όλα.
Βλέπω, όπως στο ποίημα του Μαλλαρμέ:
«Στον κυματισμό εσύ να γίνεσαι
Η γυμνή σου αγαλλίαση»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου