Διάβαζα μερικές όμορφες αράδες του Μάικλ Άνταμ:
«Μπορεί η ίδια η προσπάθεια να οδηγεί στη δυστυχία. Μπορεί όλο το σκοτάδι της επιθυμίας μου να έχει κρατήσει το παράξενο πουλί μακριά απ’ τον ώμο μου. Έχω προσπαθήσει τόσο πολύ και τόσο έντονα να βρω την ευτυχία. Έχω ψάξει τόσο μακριά. Πάντοτε φανταζόμουν ότι η ευτυχία είναι ένα νησί μέσα σε ένα ποτάμι. Μπορεί να είναι το ίδιο το ποτάμι. Έχω σκεφτεί ότι η ευτυχία είναι το όνομα ενός πανδοχείου στο τέλος του δρόμου. Μπορεί να είναι ο ίδιος ο δρόμος. Έχω πιστέψει ότι η ευτυχία ήταν πάντοτε αύριο και αύριο και αύριο. Μπορεί να είναι εδώ. Μπορεί να είναι τώρα. Έχω κοιτάξει οπουδήποτε αλλού.»
«Έτσι, εδώ και τώρα.»
«Εδώ και τώρα όμως είναι σκέτη δυστυχία. Τότε μπορεί να μην υπάρχει ευτυχία. Η ευτυχία μπορεί να είναι ένα όνειρό, δημιουργημένο από ένα δυστυχισμένο νου.»
Ασφαλώς δεν είναι έτσι όπως τη φαντάζομαι εγώ μέσα στη δυστυχία μου.
«Εδώ και τώρα δεν υπάρχει ευτυχία. Άρα, η ευτυχία δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν χρειάζεται να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε κάτι που δεν υπάρχει. Τότε μπορώ να ξεχάσω την ευτυχία. Μπορώ να πάψω να στενοχωριέμαι και αντί να ανησυχώ για κάτι που δεν γνωρίζω, μπορώ να βιώσω αυτό που ζω με όλο μου το είναι. Η ευτυχία είναι ένα μάταιο όνειρο.»
«Τώρα είναι πρωί. Μπορώ να ξυπνήσω και να ζήσω με τη δυστυχία, με αυτό που είναι πραγματικό κάτω από το φως τού ήλιου, αυτή τη στιγμή. Και τώρα μπορώ να δω πόσο πολλή από τη δυστυχία μου ήρθε από την προσπάθειά μου να είμαι ευτυχισμένος. Μπορώ ακόμη να δω ότι η ίδια η προσπάθεια είναι δυστυχία. Η ευτυχία δεν προσπαθεί.»
«Τουλάχιστον εδώ και τώρα υπάρχω. Τουλάχιστον είμαι αυτό που είμαι. Δεν υποκρίνομαι. Είμαι δυστυχισμένος. Και λοιπόν; Απ’ αυτό όμως τρέχω να ξεφύγω; Είναι όντως δυστυχία αυτό;»
Σκέψου το, διαλογίσου πάνω σ’ αυτό.
«Κι όταν σταματάω να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος, όταν δεν ψάχνω άλλο πια, όταν δεν στενοχωριέμαι ούτε για να πάω κάπου ούτε για να αποκτήσω οτιδήποτε, τότε φαίνεται πως έχω ήδη φτάσει σε έναν παράξενο τόπο: Είμαι στο εδώ και τώρα. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι όλες μου οι πράξεις είναι το ίδιο όνειρο, τη στιγμή που το βλέπω αυτό, ο νους μου που ονειρεύεται και περιπλανιέται, είναι για μια στιγμή ακίνητος και παρών.»
Φυσικά. Αν δεν αναζητάς, αν δεν ψάχνεις, αν δεν επιθυμείς, αν δεν ονειρεύεσαι, για μια στιγμή ο νους πέφτει μέσα στη σιωπή. Είναι ακίνητος. Δεν υπάρχει τίποτα για να προσπαθήσεις, δεν υπάρχει τίποτα για να προσδοκείς και τίποτα για να σου ανατρέψει τα σχέδια.
Για μια στιγμή, ο νους σταματάει το συνεχές του τρέξιμο. Μέσα σ’ εκείνη τη στιγμή τής ακινησίας, βρίσκεσαι σε ένα παράξενο τόπο, βρίσκεσαι σε έναν άγνωστο χώρο, που ποτέ πριν δεν τον γνώρισες. Έχει ανοίξει μια καινούρια πόρτα και για μια στιγμή, ο νους είναι ακίνητος και παρών.
«Για μια στιγμή, εδώ και τώρα, εμφανίζεται ο πραγματικός κόσμος και βλέπω: Εδώ και τώρα υπήρχαν πάντοτε όλα όσα έψαχνα και προσπαθούσα να τα βρω οπουδήποτε αλλού. Επιπλέον: Κυνηγούσα σκιές. Η πραγματικότητα είναι εδώ. μέσα σ’ αυτόν τον ηλιόφωτο τόπο, μέσα σ’ αυτό το κάλεσμα του πουλιού — τώρα. Το ότι αναζητούσα την πραγματικότητα, ήταν αυτό που με απομάκρυνε από αυτήν. Η επιθυμία με κούφανε. Το πουλί πάντοτε εδώ τραγουδούσε.»
«Αν είμαι ακίνητος και δεν στενοχωριέμαι για να βρω την ευτυχία, τότε η ευτυχία φαίνεται πως είναι ικανή να βρει εμένα. Είναι, αν είμαι αληθινά ακίνητος, ακίνητος σαν το θάνατο, αν είμαι εντελώς νεκρός — εδώ και τώρα.»
Η ευτυχία ξαφνικά πηδάει πάνω σου. Όταν η επιθυμία εξαφανίζεται, εμφανίζεται η ευτυχία. Όταν δεν υπάρχει πια προσπάθεια, για πρώτη φορά βλέπεις ποιος είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου