Θέλει κουράγιο να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας

Δημιουργούμε το μονοπάτι για τον καλύτερο μας εαυτό, μέσων των συναισθημάτων μας. Η μη παραδοχή τους, προκαλεί πόνο στην καρδιά μας. Όσο μαζεύουμε μέσα μας συναισθήματα, ανάγκες, επιθυμίες, σκέψεις και δεν δίνουμε χώρο να βγουν, να φύγουν έξω από μας, γίνονται φορτία και τα κουβαλάμε. Σκεφτείτε, πόσες φορές ερχόμενοι απ’ την υπεραγορά, πόνεσαν και μάτωσαν τα χέρια μας απ΄ το πολύ βάρος, που κρατήσαμε. Αν το κάναμε αυτό κάθε μέρα; Τα χέρια μας θα γέμιζαν πληγές. Έτσι γεμίζει και το μέσα μας κι ένας τρόπος έκφρασης, είναι ο πανικός, η διαστρέβλωση των καταστάσεων, τα παράπονα και αργότερα η θλίψη. Πόσο συναισθηματικό βάρος μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος, χωρίς να λυγίζει; Κρατάμε τα συναισθήματα μας, τόσο βαθιά στα έγκατα του είναι μας, μη τυχόν και πέσουν σε λάθος χέρια και ρημάξουν την καρδιά μας. Μα πως μπορούμε να υπάρχουμε αρμονικά, χωρίς να τα εκδηλώνουμε; Γενναιότητα είναι, να αποδέχεσαι την ευαλωτότητα σου.

Η αναγνώριση των συναισθημάτων μας, των αναγκών μας, η μάθηση προς τον αληθινό μας εαυτό, είναι το κλειδί για την αυθεντικότητα μας. Τα συναισθήματα θέλουν τροφή και φροντίδα για να μεγαλώνουν και μας δείχνουν τον δρόμο για το τι πραγματικά έχει ανάγκη η ψυχή μας. Όσο κατανοούμε τον εαυτό μας, τόσο κατανοούμε τους άλλους και αυτό θέλει κουράγιο. Όταν συμπεριφερόμαστε σε εμάς με κατανόηση , συμπόνια, θάρρος και δύναμη τότε το δίνουμε πίσω σε οτιδήποτε αναπνέει.

Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα απ’ το μοίρασμα. Να λέμε την ιστορία μας εκεί που θα έχει νόημα για εμάς, εκεί που θα μας καταλάβουν και θα μας συναισθανθούν, θα μας στηρίξουν, αλλιώς τι σημασία έχει; Χάνει την υπόσταση της. Το μοίρασμα είναι θεραπευτικό εργαλείο της καρδιάς, του σώματος και του νου. Μοιράζομαι θα πει, συμμερίζομαι και περπατάω δίπλα σου, σέβομαι και ακούω όσα αισθάνεσαι και αυτό μας φέρνει κοντά, μας ενώνει. Φοβόμαστε να βγάλουμε προς τα έξω τον εαυτό μας, μα αν μοιραστεί, χάνει αρκετή απ’ την δύναμη του. Ο φόβος είναι απλά ένα συναίσθημα, δεν μας αυτό- προσδιορίζει, όσο κι αν φαίνεται ανίκητος. Υπάρχει εκεί για να μας σπρώξει σε κάτι διαφορετικό, να μας δείξει πως χρειάζεται να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική ματιά. Κραυγή είναι ο φόβος, μας ζητάει να εισακουστεί. Η αγάπη, η φροντίδα, η κατανόηση, η υποστήριξη, τα όμορφα συναισθήματα, η έκφραση των συναισθημάτων μας και η ευγνωμοσύνη, μειώνουν τον φόβο, καθησυχάζουν το θηρίο μέσα μας.

Έχουμε πάντοτε την επιλογή πως θα αντιδράσουμε, πως θα συμπεριφερθούμε, πως θα διαχειριστούμε τα συναισθήματα μας και αυτό μας καθορίζει σαν ανθρώπινα όντα. Οι επιλογές μας είναι που θα ορίσουν την πορεία μας, γι΄ αυτό και είναι τόσο σημαντικό να είναι ολοκληρωτικά δικές μας και μ΄ αυτόν τον τρόπο, αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει και είναι υπέροχο, γιατί μπορούμε να παρέμβουμε και να αλλάξουμε αυτό που δεν βοηθάει την εξέλιξη μας. Οτιδήποτε δεν μας εξυπηρετεί πια, να φύγει.

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας, αναλαμβάνουμε τα ηνία της ζωής μας, η μιζέρια εξαφανίζεται και νιώθουμε θετική ενέργεια να ρέει μέσα μας.

Τα καλύτερα παραμύθια είναι γραμμένα με το μελάνι της καρδιάς και μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμαστε πως μέσα σε όλη εκείνη την φαντασία τους, υπάρχει κρυμμένη πολύ βαθιά ριζωμένη η αλήθεια. Γι’ αυτό μην τα αφήνεις να σβήσουν από μέσα σου, μα περισσότερο να αναζητάς ανθρώπους να στα διηγούνται, γίνονται ακόμη πιο αληθινά.

Αν αφεθούμε στην αλήθεια μας, αποκτάμε επίγνωση και αντίληψη, για το που βαδίζουμε. Είναι πολύ σημαντικό να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, γιατί έτσι εμπιστευόμαστε τις ικανότητες μας, ξέρουμε πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα όποια εμπόδια συναντάμε στον δρόμο μας. Νιώθουμε μια ασφάλεια να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει, να τολμήσουμε και να δημιουργήσουμε τους στόχους μας. Ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση μας αναγνωρίζοντας τις νίκες μας, τις ήττες μας, τα όσα καταφέραμε, τα όσα αφήσαμε πίσω και είμαστε ακόμη εδώ! Τίποτα δεν χάνεται, όταν το έχεις ήδη βιώσει, όταν το έχεις ήδη γευτεί.

Όλα θα γίνουν, όσο εμείς πιστεύουμε σ’ αυτά που έρχονται. Με θάρρος και πίστη, προχωράμε, όσο κι αν φοβόμαστε, εξάλλου πως αλλιώς θα γινόταν; Φτάσαμε ως εδώ, είμαστε ακόμα ζωντανοί και μας άντεξε το σχοινί, έμεινε το χειροκρότημα. Μας αξίζει!