Σύμπαντα εντελώς ανόμοια με οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε

Το σύμπαν που βλέπουμε είναι μόνο μια μικρή, τυχαία κορυφή ενός άπειρου κοσμικού παγόβουνου. Κατά την εποχή του πληθωρισμού, που πιστεύεται ότι πυροδοτήθηκε από τη φάση μετάβασης και που σηματοδότησε το τέλος της Μεγάλης Ενοποίησης των δυνάμεων σε περίπου 10 ^ −36 sec μετά το Big Bang, η επιταχυνόμενη διαστολή του χώρου ήταν πολύ πιο δραματική από ό, τι συμβαίνει στο σημερινό σύμπαν, με ένα ρυθμό διαστολής σε ένα απολύτως εντυπωσιακό ρυθμό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κανένα αντικείμενο – ακόμη και δύο στοιχειώδη σωματίδια – δεν παρέμεινε αρκετά κοντά το ένα στο άλλο για αρκετό καιρό ώστε να αλληλοεπιδράσει.

Ένα μικρό κομμάτι χώρου διαμόρφωσε το σύμπαν μας

«Αντικείμενα που χωρίζονταν από το πλάτος ενός ατόμου κατά την έναρξη του πληθωρισμού», σημειώνει ο αστροφυσικός Dan Hooper στο Fermi Laboratory, «ήταν τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα χώρια το ένα από το άλλο τη στιγμή που τελείωσε ο πληθωρισμός- σε μόνο ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα. Τόσο ολοκληρωμένη ήταν αυτή η πράξη απομόνωσης τους, που αυτές οι περιοχές έγιναν κάτι περισσότερο από απλώς μακρινές. Ο πληθωρισμός τα άφησε σε εντελώς διαφορετικά σύμπαντα. Ένα μικρό κομμάτι του χώρου που προέκυψε από τον πληθωρισμό συνέχισε να σχηματίζει το σύμπαν μας, ενώ άλλα τμήματα απλώθηκαν σε νεοσυσταθέντα σύμπαντα, συγκεντρώνοντας ένα μεγαλύτερο πλήθος από αποσυνδεδεμένους κόσμους.

Οδηγεί σε ένα πολυσύμπαν

«Είναι δύσκολο να οικοδομήσουμε μοντέλα πληθωρισμού που δεν οδηγούν σε ένα πολυσύμπαν», παρατήρησε ο φυσικός του MIT, Alan Guth, ο οποίος ανέπτυξε την ιδέα, ότι ο κοσμικός πληθωρισμός και το νεογέννητο πληθωριστικό σύμπαν πέρασε από μια φάση εκθετικής επέκτασης λίγο μετά το Big Bang, καθοδηγούμενο από μία θετική ενεργειακή πυκνότητα του κενού. «Δεν είναι αδύνατο, γι' αυτό νομίζω ότι υπάρχει σίγουρα έρευνα που πρέπει να γίνει γι’ αυτό. Όμως, τα περισσότερα μοντέλα πληθωρισμού οδηγούν σε ένα πολυσύμπαν και τα στοιχεία για τον πληθωρισμό θα μας ωθούν προς την κατεύθυνση να πάρουμε στα σοβαρά την ιδέα ενός πολυσύμπαντος».

Τι υπάρχει πιο πέρα ​​από την άκρη;

Ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ τι υπάρχει πέρα ​​από την «άκρη» του σφαιρικού παρατηρήσιμου σύμπαντός μας, αλλά υπάρχει μια παραλλαγή της θεωρίας των πολλαπλών κόσμων στην οποία τα πολλαπλά σύμπαντα δεν είναι ξεχωριστές οντότητες. Αντίθετα, είναι απομονωμένοι, μη αλληλοεπιδρώντες θύλακες χώρου μέσα σε ένα συνεχές ιστό του χωροχρόνου – “όπως πολλά απομακρυσμένα μεταξύ τους πλοία στη θάλασσα”, λέει ο Neil deGrasse Tyson , “που είναι μεν αρκετά μακριά το ένα από το άλλο, έτσι ώστε οι κυκλικοί ορίζοντές τους να μην τέμνονται, ενώ όλα τους μοιράζονται το ίδιο σώμα του νερού. ”

Υπάρχει κάθε λόγος να υποπτευόμαστε ότι σε κάποιο κλάσμα αυτών των συμπάντων, η ύλη και η ενέργεια θα μπορούσαν να πάρουν μορφές που είναι ίδιες ή τουλάχιστον παρόμοιες με αυτές που βρίσκουμε στον Κόσμο μας – όπως άτομα και φως με τους ίδιους νόμους της φυσικής και πολλά από τα χημικά είδη που βρίσκουμε στο Ηλιακό μας Σύστημα.

Εξωγήινοι Κόσμοι με Άγνωστες Δυνάμεις

Ωστόσο, ορισμένες περιοχές μέσα στο πολυσύμπαν είναι πιθανό να είναι εξωγήινοι κόσμοι με άγνωστες δυνάμεις και νέες μορφές ύλης μαζί με περισσότερες – ή και λιγότερες από τρεις διαστάσεις του χώρου. Ο κόσμος μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός από οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε, λέει ο Dan Hooper.

Πέρα από αυτό, εικάζει ο Ρώσος φυσικός Alexander Antonov, μπορεί να υπάρχει ένα «κρυμμένο πολυσύμπαν» παράλληλων συμπάντων από διαφορετικές διαστάσεις, τα άκρα των έξι από τα οποία γειτνιάζουν με το σύμπαν μας, που δεν είναι παρατηρήσιμα ούτε από ηλεκτρομαγνητικές ούτε από βαρυτικές εκδηλώσεις, που ευθύνονται για το φαινόμενο της σκοτεινής ύλης και σκοτεινής ενέργειας.

Ίσως, σε ένα άλλο σύμπαν, κάποιος άλλος αναρωτιέται κι αυτός αν η θεωρία των πολλαπλών Κόσμων είναι αλήθεια.