 |
Δεν σού έμαθαν όμως πως «η (όποια) σχέση» συνεχίζεται μέσα σου, ακόμα κι όταν εσύ φεύγεις, μέχρι να ενώσεις τα κομμάτια σου. Σού έμαθαν πως φεύγοντας γλυτώνεις, απαλλάσσεσαι, κι έτσι ακόμα φεύγεις, ακόμα τρέχεις…
Μια ζωή ολόκληρη είχες ανθρώπους και συστήματα να σου λένε ποιος πρέπει να είσαι, πώς πρέπει να είσαι, τι ν’ ακολουθείς, τι να κάνεις, πού να πας, πού να μην τολμήσεις να πας κλπ κλπ. Ποτέ δεν ένοιωσες ελεύθερος να πειραματιστείς, να δοκιμάσεις, να επιλέξεις πραγματικά εσύ και ταυτόχρονα να διατηρείς την αποδοχή, την αγάπη, την εμπιστοσύνη που είχες ανάγκη.
Κάθε αφορμή ενεργοποιεί αυτό το εσωτερικό ζητούμενο, που είναι η ίδια η ανάσα σου στη ζωή. Βρήκες τρόπους να δραπετεύεις, να ξεφεύγεις, να ξεχνιέσαι αλλά το πηγαίο ζητούμενο της ψυχής σου παραμένει. Και ο φόβος συνεχίζει…
Πώς να σε πείσω πως δεν θέλω να σε δεσμεύσω γιατί κι εγώ θέλω να είμαι ελεύθερος; Πώς να καταλάβεις όταν τους μόνους που έχεις συναντήσει στη ζωή σου είναι ανασφαλείς καταπιεστές, διαμορφωτές, δικαστές, κατήγορους με χίλιους τρόπους, όλοι να σε διαβεβαιώνουν για τις «καλύτερες τους προθέσεις», «για το καλό σου»;
Έμαθες να φεύγεις, να σιωπάς, να φυλάγεσαι, να κρύβεις τον πραγματικό εαυτό σου, να ξεγλιστράς, να συμμορφώνεσαι, να χαμογελάς ψυχρά, κατά περίσταση. Μηχανισμοί επιβίωσης, αναγκαίοι για να υπάρξεις.
Μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως όσο καλά κι αν τους έχεις μάθει και τους εξασκείς πλέον μηχανικά, αυτόματα, εν τούτοις, έχεις δημιουργήσει αόρατα τείχη που και πάλι σε απομονώνουν. Και πάλι δεν έχεις αυτό που λαχταρά όσο τίποτ’ άλλο η ψυχή σου. Να ενωθεί, να υπάρξει ισότιμα με άλλους… ειδικά αυτούς που σε ενδιαφέρουν, που σε προβληματίζουν περισσότερο από άλλους.
Κι όσες νίκες κι αν επιτυγχάνεις μέσα απ' όσα έχεις μάθει, μέσα σου βαθιά παραμένει το κενό, η λαχτάρα να λυτρωθείς από τα τείχη που είναι πλέον δικά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου