Η αγκαλιά είναι ο πιο καλοσχηματισμένος κύκλος

Τα σχήματα είναι πολλά, διαφορετικά και μοναδικά. Οι γραμμές νοερές στο μυαλό των ονειροπόλων, παράλληλες στων ερωτευμένων και τέμνουσες στων παντοτινών. Τα τετράγωνα που δημιουργούν τις οικογένειες, τα τρίγωνα που τις διαλύουν, τα πολύγωνα που τις μπερδεύουν. Κι αν όλα είναι κύκλος στη ζωή όπως λένε, τότε αρχίζουν και τελειώνουν στη γραμμή που τραβά ο διαβήτης, ή σε μια αγκαλιά.

Είναι διαφορετικό σχήμα ο κύκλος, φαίνεται αμοιβαίος και είναι στ’ αλήθεια. Ξεκινά μεν από ένα συγκεκριμένο σημείο αλλά αργότερα δεν μπορείς να το διακρίνεις με σιγουριά. Δεν αφήνει στίγματα ή αποδείξεις καθώς σχηματίζεται. Επαναλαμβάνεται όσες φορές χρειάζεται, δεν αφήνει όμως κανένα περιθώριο για παρεκκλίσεις, αφού αν κάνεις το λάθος να μην προσέξεις χαλά αμέσως.

Η πιο όμορφη αναπαράστασή του είναι η αγκαλιά. Η σωστή αγκαλιά. Αυτή που αρχίζει και τελειώνει στο ίδιο σώμα, για τον ίδιο λόγο και με κίνητρο το συναίσθημα. Αυτή που όσο περνά ο καιρός δε χαλαρώνει αλλά γίνεται ακόμη πιο σφιχτή, που μπορεί να χωρά μέσα της στιγμές, λάθη, πάθη και να μην τα κρίνει αλλά να τα αγαπά σαν και πρώτα. Αυτή που ξέρει να συγχωρεί, που δεν έχει μάθει να προδίδει, που εκτιμά την ασφάλεια όσο τίποτα και την προσφέρει απλόχερα.

Ξεκινά απ’ την καρδιά, στηρίζεται απ’ τους αγκώνες και τελειώνει στα δάχτυλα. Όσο πιο μπλεγμένα τόσο πιο σωστός ο κύκλος, τόσο πιο σταθερός, τόσο πιο συναισθηματικός. Μπορείς να τη διαβάσεις την αγκαλιά. Μπορείς να δεις μέσα της τους λόγους, τις αιτίες και τις αφορμές της. Μπορείς να δεις ποιος την έχει αποφασίσει, αν την έχει κάποιος ζητήσει ή αν την έχει αρνηθεί. Μπορείς να καταλάβεις αν έχει συμβεί ύστερα από τσακωμό ή για να ειπωθεί μ’ έναν διαφορετικό τρόπο το ευχαριστώ. Τη διαβάζεις.

Αν ο κύκλος και η τελειότητα με την οποία έχει σχηματιστεί χαλάσει, πρέπει ν’ αρχίσει να δημιουργείται πάλι με τον ίδιο τρόπο ακριβώς, πατώντας στα ίδια σημεία και προσέχοντας τη δύναμη που θα ασκηθεί. Κανείς δε σου εγγυάται πως θα έχεις το ίδιο ακριβώς σχήμα με την πρώτη φορά, αλλά χωρίς να θεωρείται αυτό απίθανο. Κι ίσως να μη θέλει κόπο, δε θα σου πω όμως τι θέλει, κατάλαβες. Δε μ’ αρέσει να επιμένω στα κλισέ όσο σωστά κι αν αποδεικνύονται στο τέλος. Ο τρόπος που θα αγκαλιάσεις, ο τρόπος που θα επιλέξεις να σχηματίσεις το δικό σου κύκλο γύρω απ’ τον άνθρωπό σου φανερώνει ουσιαστικά εσένα.

Γι’ αυτό είναι έκθεση η αγκαλιά. Γιατί έχει ως στόχο να συνδέσει καρδιές και η καρδιά δε ρωτά τον καθέναν πόση δύναμη να βάλει ή ποια ώρα της ημέρας να χτυπήσει εντονότερα. Γιατί προϋποθέτει να πάρει κάποιος την πρωτοβουλία, δεν αγκαλιάζεις επειδή έτυχε σχεδόν ποτέ. Είναι στιγμή ολόκληρη, συμβαίνει, χρειάζεται χρόνο και βαθιά αναπνοή στην κατάληξή της. Έχει μυρωδιά. Τη θυμάσαι.

Μιλάμε για την αγκαλιά την άλλη, ξέρεις, όχι τη γρήγορη, όχι αυτή του «γεια» ούτε εκείνη του «τα λέμε» τη βιαστική, τη μισή. Μιλάμε για την ιεροτελεστία του κύκλου που σχηματίζεται όταν προσπαθούμε να φέρουμε τον άλλον άνθρωπο όσο πιο κοντά μας γίνεται, όταν του ζητάμε να μη φοβάται, όταν μας λέει πως είναι εδώ και είναι πραγματικά. Μιλάμε για την αγκαλιά που θέλει ώρα για να λυθεί, που αδιαφορεί για το τι συμβαίνει τριγύρω και αφοσιώνεται στον κύκλο που θέλει να σχηματίσει.

Η ανατομία της αγκαλιάς δείχνει τις καρδιές να έρχονται αντικριστά, τις αντίθετες πλευρές να ταιριάζουν -όπως πάλι λένε ότι γίνεται. Λένε πάρα πολλά ρε παιδί μου, άλλες φορές σωστά κι ευγενικά κι άλλες λανθασμένα και με περίσσιο θράσος. Ξέρεις γιατί οι αγκαλιές μας αρέσουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο; Γιατί δε ζητάνε να μιλάμε. Είναι πράξη, είναι απόδειξη μετά από πολλές υποσχέσεις και κατεβατά από λόγια. Κι αν αναρωτιέσαι αν υπάρχει λέξη που να περιγράφει αυτό το πράγμα το οποίο δε βασίζεται σε λέξεις η απάντηση είναι ναι, υπάρχει.

Τα σκωτικά γαελικά ανήκουν στην οικογένεια των Κελτικών γλωσσών και με πηγή τους τα αρχαία Ιρλανδικά ονομάζουν «Caim» τον κύκλο που σχηματίζουμε με τα χέρια μας όταν αγκαλιάζουμε κάποιον. Ένα παρακλάδι της Σκωτικής γλώσσας η οποία αναπτύχθηκε τον 12ο αιώνα και αργότερα ξαναχάθηκε, έπαψε να χρησιμοποιείται. Σαν μια διάλεκτο τοπική που μεταφέρθηκε μέσα στα χρόνια για να μπορέσει να χωρέσει στα σημαντικά της κάτι τόσο ξεχωριστό.

Η λέξη «αγκαλιά» δεν αρκεί όταν τα συναισθήματα κατά την εκτέλεσή της είναι αμέτρητα. Καλύτερα όμως. Έτσι δε θα χρειάζεται να μιλάμε. Και όταν δε μιλάς είτε νιώθεις πολύ, είτε πνίγεσαι. Εμείς αν είναι να πνιγούμε ας είναι απ’ όσα όμορφα αισθανόμαστε, αλλιώς ας νιώσουμε απλώς πολύ, μέσα στον πιο όμορφα καλοσχηματισμένο και ταυτόχρονα μπλεγμένο κύκλο.