Για τον ερωτευμένο άνθρωπο είναι η πρώτη φορά που αντικρύζεις με δέος το αντικείμενο του πάθους σου να περνά μπροστά από τα έκπληκτα και ορθάνοικτα μάτια σου και γίνεται η αφορμή να «γεννηθούν» σμήνη πεταλούδες στο στομάχι σου και από εκεί να πετάξουν ολόγυρα και να χρωματίσουν τον κόσμο, τον τόπο, τη στιγμή μοναδικά. Η στιγμή που σταματά η αναπνοή σου από δέος.
Είναι ο τρόπος που το σώμα σου γεννά το συναίσθημα ή ίσως το συναίσθημα που γίνεται μήτρα και γεννά τον κόσμο σου ολόκληρο, που απαρτίζεται από το ένα και μοναδικό άτομο που κάνει το σώμα να αντιδρά. Είναι εκείνο το απροσδιόριστο αίσθημα ευφορίας, οι ιδρωμένες παλάμες, το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο και οι κόρες των ματιών σου που σαν χοάνη απύθμενη διαστέλλονται και θέλουν να «κατασπαράξουν», να τραφούν μέχρι το μεδούλι με το πολύτιμο αντικείμενο του πόθου του.
Για τον αρχάριο συγγραφέα, είναι το πρώτο βιβλίο του, εκείνο που η συγγραφή του απομύζησε κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας του και τώρα στέκει αμήχανα στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Κρύος ιδρώτας, ένα αβάσταχτος πόνος στο στήθος κι άλλος ιδρώτας, στα χέρια, στο πρόσωπο, ένα ρίγος και ένα στόμα στεγνό, που μοιάζει να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη, παρά τις τόσες που γνωρίζει. Όλα σύμβολα σωματικά της ανησυχίας, της βαθιάς αγωνίας για θετική αποδοχή, για επιτυχία, να μην απογοητεύσει και να μην απογοητευτεί.
Για τη μητέρα, εκείνη η πρώτη φορά που το μικρό της θαύμα ανεβαίνει στην εξέδρα του σχολείου να πει το πρώτο του ποίημα. Το φουσκωμένο στήθος, το ελαφρύ και ανεπαίσθητο μειδίαμα- όχι, δεν είναι χαμόγελο ακόμη, είναι στη γέννησή του- και το υπερήφανο σήκωμα του πηγουνιού σαν άλλη αυτοκράτειρα της Ρώμης που ο γιός της ανεβαίνει στο υψηλότερο αξίωμα.
Και εκείνο, μικρό και αποκαρδιωμένο, με τους ώμους ριγμένους μπροστά, με μια φυσική και τόσο αξιαγάπητη συστολή, με σφιγμένα χείλη, σφιγμένες τις μικρές γροθιές του για να πάρει δύναμη, εκείνη την ατελείωτη για εκείνον στιγμή κι όμως δε διαρκεί σχεδόν ούτε μερικά δευτερόλεπτα. Τα κόκκινα μάγουλα της ντροπής, που τόσος κόσμος τον βλέπει, δε θέλει να εγκαταλείψει αλλά οι λέξεις έχουν κολλήσει στο βάθος του λαιμού του. Προσπαθεί, βήχει, ξεροκαταπίνει και ιδρώνει λίγο ακόμα.
Το ξέρεις αυτό το συναίσθημα, εκείνο που βρίσκεσαι μπροστά στην ομάδα της εταιρίας σου και παλεύεις με το σώμα σου και τον χρόνο, για μια παρουσίαση που θα εντυπωσιάσει και θα σου επιφέρει την πολυπόθητη προαγωγή και αναγνώριση κι όμως δυσκολεύεσαι να πεις και τα πιο απλά. Το στόμα μοιάζει σαν την έρημο της Σαχάρα, στεγνό και στείρο από λέξεις, ένας πόνος στο στήθος μαζί με την αναταραχή στο άδειο σου στομάχι, διαταράσσει την ροή των σκέψεών σου και σε απορροφά. Ναυτία, αδυναμία, και ιδρώτας στον παραφορτωμένο σβέρκο σου.
Βλέποντας κάποιον συνάδελφο να χασμουριέται νωχελικά και απροκάλυπτα, μάλλον η ανία της στιγμής τον έχει κυριεύσει. Κι όμως, εσύ προσπάθησες και τώρα θυμώνεις, θυμώνεις όλο και περισσότερο μαζί του. Τα μάτια σου γίνονται τεράστια, ανοίγουν μαζί με τις κόρες που διαστέλλονται κι αυτές μαζί με το συναίσθημα. Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν, μαζί και η πίεση του σώματος και της στιγμής, περπατούν χέρι χέρι δίπλα σου, μέσα σου. Η αναπνοή σου γίνεται γρήγορη, ρηχή χωρίς ρυθμό και ουσία, μάλλον σε ζαλίζει αντί να σου προσφέρει το πολύτιμο οξυγόνο. Έχεις θυμώσει, αλλά είσαι και αγχωμένος και η θερμοκρασία στο σώμα σου έχει χτυπήσει κόκκινο.
Θα νόμιζες ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδικές και εντελώς εξατομικευμένες αντιδράσεις στα ερεθίσματα γύρω του κι όμως όσο κι αν οι συνθήκες είναι μοναδικά ξεχωριστές, τα σώματά μας αντιδρούν λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο.
Στην θέα ενός αγριεμένου σκύλου, το ένστικτο της φυγής θα κινήσει μέσα μας την ίδια ακολουθία, μήπως και καταφέρουμε να γλυτώσουμε τελικά. Ταχυπαλμία, γρήγορες ανάσες, κρύα χέρια και δυνατά πόδια, άλλωστε αυτά έχουν συγκεντρώσει όλο το αίμα στο σώμα μας, με αυτά θα πρέπει να τρέξουμε άλλωστε μακριά.
Όταν συμβαίνει ένα γεγονός, ένα ερέθισμα, τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι ασφαλώς διαφορετικά. Κι όμως η σωματική χημική ακολουθία παραμένει σταθερή και πανομοιότυπη. Ακόμα και αν οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι διαφορετικά, εξάλλου εξαρτώνται από τη δική μας ερμηνεία και από τον τρόπο που το μυαλό μας αναλύει τις καταστάσεις γύρω μας, οι σωματικές λειτουργίες και αντιδράσεις ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία.
Αυξημένοι καρδιακοί παλμοί, αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, εφίδρωση, γρήγορη αναπνοή και ένα στόμα στεγνό από λόγια, όλα όσα μπορούν να ερμηνευθούν ως άγχος, φόβος προς μια επικείμενη απειλή, ανεξέλεγκτος θυμός αλλά και έρωτας κεραυνοβόλος. Όλα εξαρτώνται από το ερέθισμα, αυτό που θα πυροδοτήσει μέσα μας συμβολισμούς, αντιπαραθέσεις, που θα μας γοητεύσει ή που θα αποβεί μοιραία απογοήτευση, πικρός θυμός, ανία στην καλύτερη.
Η κραταιά ανθρώπινη φύση είναι μοναδική στις εκφράσεις της ψυχής της, το σώμα όμως, αυτό το γήινο ένδυμα που παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές και σχήματα, αποχρώσεις και μυρωδιές, αυτό απαρτίζεται από χημικές και βιολογικές ακολουθίες με μαθηματική ακρίβεια και γεωμετρία που είναι δύσκολο, εάν όχι ακατόρθωτο, να ξεφύγουμε από αυτές. Κάποιοι το λένε πεπρωμένο. Όλες αυτές τις εκφράσεις αφορούν στην ουσία την αποσυμφόρηση της κατάστασης που βιώνουμε τη δεδομένη στιγμή, έναν τρόπο έτσι ώστε το σώμα μας να μας απαλλάξει από τα περιττά και να ενισχύσει εκείνα τα σημεία που θα μας ωφελήσουν στιγμιαία.
Σε μια στιγμή, σε μια μοναδική στιγμή, όλα μπορούν να ερμηνευθούν ως έρωτας, έλξη, θυμός, αγωνία, φόβος, συστολή, τόλμη και υπερηφάνεια, συγκίνηση που κάνει το δέρμα σου να ανατριχιάσει και σε αναστατώνει άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Το μυστικό για όλα, εξάλλου, βρίσκεται μέσα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου