Γιατί χανόμαστε στη καθημερινότητα κα ξεχνάμε να ζήσουμε όλα αυτά που έχουμε ριζωμένα μέσα μας;
Γιατί πάψαμε να εκδηλώνουμε αυτά που πραγματικά νιώθουμε προσποιούμενοι κάτι άλλο από αυτό που είμαστε;
Γιατί αντικαταστήσαμε τις όμορφες αισθήσεις μας τελικά με λόγια και όλα αυτά που θέλουμε να πούμε τα κρατάμε μέσα μας σα φυλαχτό;
Αντιστράφηκαν τα πράγματα στην εποχή μας για αυτό! Αλλάξανε! Ήρθαν τούμπα ζωές και όνειρα που κάναμε από παιδιά , στιγμές που φάνταζαν μεγάλες κατάντησαν μικρές κόβοντας κάθε επαφή με μια πραγματικότητα που άλλαξε!
Σταματήσαμε ακόμη και να αγαπάμε με πράξεις! Μείναμε στα λόγια τα μεγάλα που τα παίρνει ο άνεμος μακριά κάθε που φυσάει δυνατά! Μείναμε στις υποσχέσεις και ξεχάσαμε την ουσία!
Σταματήσαμε ακόμα και να δείχνουμε τον ενθουσιασμό μας για κάτι που αλλάζει για καλό, κρυφτήκαμε σε ένα χάρτινο λαγούμι φοβούμενοι μη μας πάρει καμία πέτρα ξώφαλτσα και χάσουμε και τη γη κάτω από τα πόδια μας!
Δε ξέρουμε πια τις αγκαλιές, τα φιλιά γεμάτα πάθος, τη κίνηση των χεριών και του κορμιού όταν ενώνονται λες και τρομάζουμε μήπως μας δει κανείς να κάνουμε κάτι λάθος από αυτό που πρέπει!
Σταματήσαμε ακόμα και τις λίγες λέξεις να τις μετατρέπουμε σε αλήθεια, τη δικιά μας αλήθεια που τη εκφράζαμε μέσα από χειρονομίες ακόμα και αν δε μπορούσαμε να βγάλουμε μιλιά.
Δε σκεφτόμαστε εν τέλη πριν πράξουμε γιατί απλά δε πράττουμε! Μένουμε σιωπηλοί μπροστά σε κάθε κίνδυνο που ακολουθεί, αμέτοχοι και άβολοι μπροστά στο χάος του μυαλού μας!
Να λοιπόν γιατί σταματήσαμε να μιλάμε με τα χέρια και αφουγκραζόμαστε απλά αυτά που θέλουμε να ακούσουμε!
Δύσκολες οι εποχές, μαζί τους και εμείς να προχωράμε σκυφτοί αρνούμενοι να σηκώσουμε το κεφάλι ακόμα και να βγάλουμε μια κραυγή!
Αλλά αλλάζουν οι καιροί, όπως και εμείς, ελπίζοντας σε ένα αύριο με δυνατές φωνές!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου