Μια κοπέλα γνωρίζει έναν άντρα και νιώθει αμέσως έντονη έλξη. Οι ορμόνες της αυξάνονται και τον θέλει. Όλες οι φίλες της βλέπουν ποιος είναι πραγματικά. Παίρνει ναρκωτικά, δεν δουλεύει, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν μια γυναίκα να υποφέρει. Αλλά εκείνη τι βλέπει; Αυτό που θέλει να δει. Βλέπει ότι είναι ψηλός, όμορφος, δυνατός, γοητευτικός. Δημιουργεί μια εικόνα του και αγνοεί ό,τι δεν θέλει να δει. Λέει ψέματα στον εαυτό της. Θέλει να πιστέψει πραγματικά ότι η σχέση θα πετύχει. Οι φίλες της της λένε: «Αφού παίρνει ναρκωτικά, είναι αλκοολικός και δεν έχει δουλειά». Εκείνη τους απαντά: «Ναι, αλλά η αγάπη μου θα τον κάνει να αλλάξει».
Φυσικά, η μητέρα της τον σιχαίνεται, το ίδιο και ο πατέρας της. Οι γονείς της ανησυχούν για κείνη, γιατί βλέπουν την κατεύθυνση που έχει πάρει. Της λένε: «Δεν είναι ο κατάλληλος άντρας για σένα». Η κοπέλα τούς απαντά: «Μη μου λέτε τι να κάνω». Κάνει το αντίθετο από αυτό που της λένε οι γονείς της ακολουθώντας τις σεξουαλικές της ορμές και λέει ψέματα στον εαυτό της προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις επιλογές της. «Δική μου είναι η ζωή και θα κάνω ό,τι θέλω».
Μήνες αργότερα, η σχέση την προσγειώνει στην πραγματικότητα. Η αλήθεια αρχίζει να αποκαλύπτεται και κατηγορεί τον άντρα για όλα όσα αρνιόταν μέχρι τότε να δει. Δεν υπάρχει σεβασμός, υπάρχει κακοποίηση, αλλά τώρα η περηφάνια της είναι σημαντικότερη. Πώς μπορεί να γυρίσει σπίτι, όταν οι γονείς της είχαν δίκιο; Αυτό θα τους πρόσφερε ικανοποίηση. Πόσο θα της πάρει να διδαχτεί το μάθημα που πρέπει; Πόσο αγαπάει τον εαυτό της; Ποιο είναι το όριο της αυτοκακοποίησής της;
Υποφέρουμε γιατί αρνούμαστε να δούμε κάτι που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Ακόμη και όταν συναντάμε κάποιον που προσποιείται προβάλλοντας τον καλύτερο εαυτό του, ακόμη και με το ψεύτικο προσωπείο, δεν μπορεί να κρύψει την έλλειψη αγάπης και σεβασμού που έχει. Όμως, εμείς αρνούμαστε να τη δούμε και δεν ακούμε κουβέντα. Γι’ αυτό ένας αρχαίος προφήτης είπε κάποτε: «Δεν υπάρχει χειρότερος τυφλός από αυτόν που δεν επιθυμεί να δει. Δεν υπάρχει χειρότερος κουφός από αυτόν που δεν επιθυμεί να ακούσει. Και δεν υπάρχει χειρότερος παράφρων από εκείνον που δεν επιθυμεί να κατανοήσει”.
Πράγματι, είμαστε τυφλοί και το πληρώνουμε. Αν, όμως ανοίξουμε τα μάτια μας και δούμε τη ζωή όπως είναι, μπορούμε να αποφύγουμε πολύ συναισθηματικό πόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ρισκάρουμε. Είμαστε ζωντανοί και πρέπει να ρισκάρουμε. Κι αν αποτύχουμε; Και τι έγινε; Ποιος νοιάζεται; Δεν έχει σημασία. Μαθαίνουμε και προχωράμε παρακάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου