ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι (725-750)

725 ΑΓΑ. οἶσθ᾽ οὖν ὃ δρᾶσον, ὦ γύναι; πιθοῦ δέ μοι.

ΚΛ. τί χρῆμα; πείθεσθαι γὰρ εἴθισμαι σέθεν.
ΑΓΑ. ἡμεῖς μὲν ἐνθάδ᾽, οὗπέρ ἐσθ᾽ ὁ νυμφίος.…
ΚΛ. μητρὸς τί χωρὶς δράσεθ᾽, ἃ ἐμὲ δρᾶν χρεών;
ΑΓΑ. ἐκδώσομεν σὴν παῖδα Δαναϊδῶν μέτα.
730 ΚΛ. ἡμᾶς δὲ ποῦ χρὴ τηνικαῦτα τυγχάνειν;
ΑΓΑ. χώρει πρὸς Ἄργος παρθένους τε τημέλει.
ΚΛ. λιποῦσα παῖδα; τίς δ᾽ ἀνασχήσει φλόγα;
ΑΓΑ. ἐγὼ παρέξω φῶς ὃ νυμφίοις πρέπει.
ΚΛ. οὐχ ὁ νόμος οὗτος οὐδὲ φαῦλ᾽ ἡγητέα.
735 ΑΓΑ. οὐ καλὸν ἐν ὄχλῳ σ᾽ ἐξομιλεῖσθαι στρατοῦ.
ΚΛ. καλὸν τεκοῦσαν τἀμά μ᾽ ἐκδοῦναι τέκνα.
ΑΓΑ. καὶ τάς γ᾽ ἐν οἴκῳ μὴ μόνας εἶναι κόρας.
ΚΛ. ὀχυροῖσι παρθενῶσι φρουροῦνται καλῶς.
ΑΓΑ. πιθοῦ. ΚΛ. μὰ τὴν ἄνασσαν Ἀργείαν θεάν.
740 ἐλθὼν σὺ τἄξω πρᾶσσε, τἀν δόμοις δ᾽ ἐγώ,
[ἃ χρὴ παρεῖναι νυμφίοισι παρθένοις.]
ΑΓΑ. οἴμοι· μάτην ᾖξ᾽, ἐλπίδος δ᾽ ἀπεσφάλην,
ἐξ ὀμμάτων δάμαρτ᾽ ἀποστεῖλαι θέλων.
σοφίζομαι δὲ κἀπὶ τοῖσι φιλτάτοις
745 τέχνας πορίζω, πανταχῇ νικώμενος.
ὅμως δὲ σὺν Κάλχαντι τῷ θυηπόλῳ
κοινῇ τὸ τῆς θεοῦ φίλον, ἐμοὶ δ᾽ οὐκ εὐτυχές,
ἐξευπορήσων εἶμι, μόχθον Ἑλλάδος.
χρὴ δ᾽ ἐν δόμοισιν ἄνδρα τὸν σοφὸν τρέφειν
750 γυναῖκα χρηστὴν κἀγαθήν, ἢ μὴ τρέφειν.

***

ΑΓΑ. Ξέρεις λοιπόν τί λέω; Και να μ᾽ ακούσεις.
ΚΛΥ. Τί πράμα; Πάντα εξάλλου σου είμαι υπάκουη.
ΑΓΑ. Εδώ που είν᾽ ο γαμπρός, εγώ… ΚΛΥ. Θα κάμεις
ποιό απ᾽ τα δικά μου χρέη, χωρίς τη μάνα;
ΑΓΑ. —κι οι Αργείοι μαζί— την κόρη θα παντρέψω.
730ΚΛΥ. Κι εγώ την ώρ᾽ αυτή πού θα είμαι; ΑΓΑ. Στο Άργος
να πας, τις άλλες να γνοιαστείς. ΚΛΥ. Ν᾽ αφήσω
τη νύφη; Και το φως ποιός θα κρατάει;
ΑΓΑ. Θα πιάσω εγώ του γάμου τη λαμπάδα.
ΚΛΥ. Η τάξη είν᾽ άλλη· αυτά δεν τα αψηφούνε.
ΑΓΑ. Μες στο στρατό δεν είν᾽ ωραίο να βγαίνεις.
ΚΛΥ. Ωραίο, την κόρη εγώ να δώσω, η μάνα.
ΑΓΑ. Μα να μην είναι μόνες κι οι άλλες κόρες.
ΚΛΥ. Αυτές δωμάτια στέρεα τις φυλάνε.
ΑΓΑ. Δέξου. ΚΛΥ. Ποτέ, μά την Αργίτισσα Ήρα.
740Για τα έξω γνοιάσου· μα ό,τι μες στο σπίτι
η νύφη χρειάζεται, είναι χρέος δικό μου.
Η Κλυταιμήστρα μπαίνει στη σκηνή.
ΑΓΑ. Άδικα πάσκισα, αχ, μακριά να στείλω
τη γυναίκα μου· πάει κι αυτή η ελπίδα.
Κοιτάω με πονηριές και με ξυπνάδες
να ζώσω αυτούς που πιότερο αγαπάω·
κι αποτυχία παντού. Μα ας πάω στον Κάλχα
το μάντη, να σκεφτούμε πώς θα γίνει
το θέλημα της θεάς, η συμφορά μου,
θυσία για την Ελλάδα, μα όλη πίκρα.
Ο γνωστικός γυναίκα πρέπει να έχει
750καλή και βολική· ειδεμή ας του λείπει.
Φεύγει.