Δυστυχώς τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα τα όμορφα μα και τα άσχημα αργά ή γρήγορα τελειώνουν, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και πίσω μένουν μόνο καλές ή κακές αναμνήσεις που σου φέρνουν στο μυαλό το κάπου- κάποτε. Κάπως έτσι συμβαίνει και στον έρωτα, δεν κρατά για πάντα είτε είναι αμοιβαίος είτε όχι, τελειώνει κι εκείνος. Η καθημερινή τριβή και ο χρόνος έχουν την ιδιότητα να στέλνουν μακριά τις πεταλούδες που σφίγγουν το στομάχι μας και κάνουν τον έρωτα να ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα, ώσπου και ο ίδιος δεν είναι τίποτα παρά μόνο μία ανάμνηση που σου θυμίζει πως κάποτε ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο ήταν αρκετά για να νιώθεις γεμάτος ζωή και χαρά. Ωστόσο οι αναμνήσεις που αφήνει ο έρωτας στη ζωή μας καμιά φορά μοιάζουν να κάνουν τραμπάλα, άλλοτε γλυκές γεμάτες νοσταλγία κι άλλοτε σκαλίζουν ξανά και ξανά μία πληγή που προσπαθεί να επουλωθεί. Κάνοντας σχέση, δύο ερωτευμένοι άνθρωποι αλλάζουν πολλά χωρίς καν να το αντιληφθούν. Υποσυνείδητα πια τα βάζουν όλα στο μικροσκόπιο και τα θέλω που μέχρι χθες κινούσαν τα νήματα πιάνονται χέρι-χέρι με τα πρέπει. Ζώντας μαζί, αρχίζουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον με άλλο μάτι και μπαίνει στο παιχνίδι και ο εγωισμός. Αυτόματα οι ατέλειες και τα ελαττώματα που τόσο καιρό ο ενθουσιασμός και το πάθος κάλυπταν με μαεστρία είναι εμφανή και η μαγεία πια άφαντη.
Δεν υπάρχει αδημονία, μούδιασμα, τρέμουλο, η τρέλα γίνεται λογική και συνήθεια και ο έρωτας αποδημητικό πουλί που ετοιμάζεται να πετάξει για νέο, πιο θερμό κλίμα. Εκεί όμως, λίγο πριν πετάξει, οι δύο άνθρωποι καλούνται να αποφασίσουν τι θα γίνει με τη σχέση τους.
Γιατί όσο να΄ ναι ο έρωτας προικίζει τα παιδιά του. Άλλες φορές με αγάπη που κάνει το σμίξιμο δύο ανθρώπων σχέση ζωής και άλλες φορές στέλνει ένα μεγαλοπρεπές ξενέρωμα που σε γεμίζει σοφία και μαθήματα, ενώ προσθέτει άλλη μία αποτυχημένη σχέση στο βιογραφικό σου. Το γεγονός όμως είναι πως από στον έρωτα μόνο κερδισμένος βγαίνει κανείς. Όλα, άλλωστε, κρίνονται στο πόσο θα ταιριάξουν δύο άνθρωποι όταν σταματήσουν τα πυροτεχνήματα και τα βεγγαλικά. Γιατί εδώ που τα λέμε και τα ξαναλέμε, ο έρωτας ή η αγάπη από μόνα τους δεν αρκούν για να΄ ναι δύο άνθρωποι μαζί και ευτυχισμένοι.
Μερικές φορές, ο έρωτας αφήνει μόνο καλές αναμνήσεις και δεν έχει τα περιθώρια να καταλήξει σε απότομο ξενέρωμα. Άλλες πάλι, σε γεμίζει και σε αδειάζει την ίδια στιγμή, είναι απόλυτα εγκεφαλικός και παραμένει έτσι. Δεν είναι απαραίτητο πως ένας έρωτας δεν έχει ανταπόκριση. Κι αυτή μάλιστα είναι η γλυκόπικρη ομορφιά του. Έχει τόσες μορφές, τόσες διακυμάνσεις κι όταν φύγει η τρέλα της αρχής, αποφασίζεις ποια μορφή του θέλεις να φορέσεις.
Μπορεί να σε πετάξει ψηλά, να σε κρατήσει στο χώμα, να σε αφήσει με το μύθο του να πλανάται στο μυαλό σου, να σε κάνει να ξεχάσεις γιατί τον ένιωσες εξ’ αρχής. Σου φτιάχνει μια ολόκληρη ιστορία γύρω του, μια περσόνα άλλοτε φανταχτερή κι άλλοτε απλή, λιτή, σχεδόν αέρινη. Εσύ αποφασίζεις σε ποιον έρωτα θέλεις να ζήσεις. Μα πρόσεχε, γιατί δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής. Άπαξ κι αποφασίσεις να βουτήξεις, θα γίνεις μούσκεμα. Ό, τι καιρό κι αν έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου