Πολλοί θα θυμούνται τη δίκη του Λαβαλέτ που έγινε κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης. Στην υπόθεση αυτή έλαβε χώρα ένα περιστατικό το οποίο καλό θα είναι να συγκρατήσουμε. Ο κόμης Λαβαλέτ είχε δεχτεί τη γενική διεύθυνση των δικαστηρίων όταν ήταν με το μέρος της Αυλής. Όταν τον παρέπεμψαν σε δικαστήριο, η τύχη του ήταν βέβαιη. Όταν του έδωσαν τον κατάλογο με τα ονόματα των ενόρκων, μόνο ένα όνομα του ήταν γνωστό. Ήταν το όνομα κάποιον κυρίου Ερόν ντε Βιλφός, ο οποίος ήταν στο Συμβούλιο του Κράτους και τον οποίο είχε βοηθήσει όταν κι εκείνος ήταν σύμβουλος εκεί.
Η χαρά του ΛαΒαλέτ ήταν μεγάλη, επειδή ήταν σίγουρος πως ο Βιλφός θα έπαιρνε το μέρος του. Αντίθετα, δεν μπόρεσε να κρύψει την ταραχή του, όταν, αφού είχε εξαντλήσει όλο το χρόνο της ανάκρισης, είδε να βγαίνει από την κάλπη το όνομα του κυρίου Ζιλιέν, ενός παλιού μετανάστη, που ήταν τότε σύμβουλος της κυβέρνησης και διευθυντής στο υπουργείο Ναυτιλίας, τον οποίο και θεωρούσε προσωπικό του εχθρό.
Ευτυχώς όμως που ο Ντε Βιλφός ήταν πρόεδρος των ενόρκων. Από αυτό το γεγονός ο Λαβαλέτ περίμενε τη σωτηρία του. Όταν πια τελείωσε η δίκη κι ο Λαβαλέτ μπήκε μέσα για να λάβει την ετυμηγορία των ενόρκων, το μόνο που είδε ήταν πρόσωπα ανέκφραστα. Ένας μόνο κρατούσε ένα μαντίλι μπροστά στα μάτια, για να σκουπίζει τα δάκρυά του. Ήταν ο Ζιλιέν, ο παλιός του εχθρός που είχε κάνει τα πάντα για να τον υπερασπιστεί, ενώ ο Ερόν ντε Βιλφός, ο παλιός του φίλος, είχε βάλει όλα του τα δυνατά για να τον καταδικάσει. Άντε λοιπόν να κρίνει κανείς τους ανθρώπους!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου