Στους ανοιχτούς κύκλους, ή μένεις μέσα και αργοπεθαίνεις ή βγαίνεις έξω και εξαφανίζεσαι

Εμένα μου αρέσει να κλείνω τους κύκλους μου. Νιώθω άβολα όταν είναι μισάνοιχτοι και ματώνω. Καλύτερα να ξέρω ότι άλλος ένας έκλεισε, παρά να είμαι μέσα του και να αργοπεθαίνω.

Εγώ δεν ζω στα δήθεν και στα ίσως. Δεν αναπνέω στα μπορεί και στα δεν ξέρω. Δεν υπάρχω εάν με αφήσεις μισόγυμνο. Ή ντύσε με ή άφησε με γυμνό, αλλά κάνε κάτι γενναίο. Μην με τυραννάς με την αβεβαιότητα σου, μην μου μαραζώνεις την καρδιά με την αστάθεια σου. Άφησε με να κολυμπώ στα βαθιά χωρίς σωσίβιο, μα μην με βουλιάζεις στα ρηχά δεν μου ταιριάζει.

Η δική μου καρδιά δεν κάνει ρυτίδες. Μπορώ να την ξεριζώσω να στην δώσω, μπορείς να την βγάλεις με νυστέρι, δεν θα παραπονεθώ. Μα μην της κόβεις κάθε μέρα και από ένα κομματάκι. Μην την χαραμίζεις. Καλύτερα να την πετάξω στα σκυλιά πάρα να την πετσοκόβεις κατά πως σε βολεύει. Δεν στην δανείζω. Την δική μου καρδιά, την θέλω ολόκληρη ή την χαρίζω ολόκληρη.

Γι’ αυτό δεν γουστάρω τους ανοιχτούς κύκλους. Η βάλε με μέσα ή κλείδωσε με απ’ έξω. Μην με μαγκώσεις όμως την ώρα που θέλω να βγω. Εκεί ματώνω και γίνομαι επικίνδυνος. Και γίνομαι αέρας. Και γίνομαι σκόνη. Και εξαφανιζόμαι.

Γι’ αυτό οι δικοί μου κύκλοι είναι τετράγωνοι. Μου αρέσουν οι γωνίες. Να κουρνιάζω, να ξαπλώνω, να κρύβομαι.