«Όταν ξυπνάμε από ύπνο βαθύ,σκίζουμε το αραχνοϋφαντο πλέγμα
κάποιου εφιάλτη».
-Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Όταν είσαι θλιμμένος, αισθάνεσαι σαν να έχεις πέσει μέσα σε ένα βαθύ, σκοτεινό πηγάδι. Όταν κοιτάζεις ψηλά, βλέπεις το στόμιό του τόσο μακρινό, που δεν μπορεί να σε φτάσει το φως του ήλιου. Ο πυθμένας του πηγαδιού είναι υγρός και τραχύς. Ο χρόνος δεν περνά το ίδιο μέσα στο πηγάδι, όπως για εκείνους που ζουν ελεύθεροι στον επάνω κόσμο.
Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε έναν βαθύ ύπνο, που μοιάζει με την κατάσταση που βιώνουν οι νεκροφανείς. Είσαι ζωντανός, η καρδιά σου χτυπά, μα το μυαλό σου είναι σε διαρκή ύπνωση. Καταστολή της χαράς και καταδίκη στην αιώνια νέκρωση όλων των γήινων αισθήσεων.
Υπάρχει ένα τεράστιο εκκρεμές πάνω από το κεφάλι σου. Κοφτερό κι ακονισμένο σαν λεπίδα, που μετρά τον χρόνο της ποινής για την επανένταξή σου στον επάνω κόσμο. Των κόσμο των φυσιολογικών, ευτυχισμένων όντων.
Η ταλάντωση του εκκρεμούς μετρά τις ώρες μεταξύ των δόσεων της αντικαταθλιπτικής αγωγής. Οι 21.600 ταλαντώσεις αντιστοιχούν σε 6 ώρες που μεσολαβούν πριν από κάθε δοσολογία.
Τον πρώτο καιρό το μόνο που σκέφτεσαι, στο μόνο που ελπίζεις, είναι να περάσει γρήγορα ο χρόνος για να πάρεις την επόμενη δόση της αγωγής. Ζεις μόνο για εκείνη τη μικρή στιγμή. Για την αίσθηση της ψευδούς ανακούφισης που προσφέρει το εικονικό περιβάλλον των ουσιών ενός αντικαταθλιπτικού χαπιού. Είναι μια όαση μέσα στο απέραντο σκοτάδι, γιατί θα έχεις την ευκαιρία να βλέπεις για λίγο το φως να περνάει έξω από το στόμιο του πηγαδιού, τουλάχιστον για όσο διαρκεί η επήρεια των ουσιών στον εγκέφαλό σου.
Το πηγάδι είναι το σπίτι σου, ο βαθύς ύπνος είναι η αρρώστια του μυαλού σου και το εκκρεμές ο βασανιστής σου. Είσαι χωμένος εκατοντάδες μέτρα κάτω από τη γη και κανείς δε σε βλέπει. Χαμένος στον ύπνο μιας ανεξήγητης κατάστασης, δε γνωρίζεις γιατί συνέβη αυτή η συμφορά σε σένα. Γιατί έπεσες τόσο βαθιά μέσα σε αυτό το πηγάδι; Υποψιάζεσαι τους λόγους, αλλά δεν τους παραδέχεσαι. Νομίζεις ότι φταις, ότι είσαι ένας άχρηστος. Ένα αδύναμο ανθρωπάκι που βρέθηκε στον πάτο ενός ξεροπήγαδου. Ένα τίποτα!
Καθώς το εκκρεμές χτυπά για κάθε δευτερόλεπτο της θλιβερής ύπαρξής σου, κάποια στιγμή ξεκινά το μυαλό να σκέφτεται πώς θα σωθεί. Συνηθίζεις την κατάσταση και την αποδέχεσαι σιωπηρά.
Όπως κάθε φυλακισμένος, έχεις το δικαίωμα να σχεδιάσεις την απόδραση. Υπομονή και ανασυγκρότηση. Αδιαφορείς για το εκκρεμές που μετρά τον χρόνο σου. Ξεχνάς την επιβλητική παρουσία του και τον τρόμο που φέρνει η αναμονή των χτύπων του. Το περιφρονείς κι έτσι δεν εξαρτάσαι πια από αυτό. Όταν ξεχνάς να πάρεις τη δόση των χαπιών, ξεκινά το πρώτο στάδιο της ίασης. Σταδιακά, μαθαίνεις να ζεις δίχως να μετράς τον χρόνο μεταξύ των δόσεων. Λίγο ακόμα και θα είσαι απόλυτα ελεύθερος. Θεραπευμένος από την καταδίκη του μυαλού σου.
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχουν πια ιεροεξεταστές να σε δικάσουν, σαν από θαύμα, αρχίζεις να αιωρείσαι και να πλησιάζεις στο στόμιο του πηγαδιού. Κοιτάζεις ψηλά και το φως της ημέρας σε καλεί να ανέβεις να το φτάσεις. Δεν κοιτάζεις πια τον πυθμένα του πηγαδιού.
Τον βαθύ ύπνο διαδέχεται ένα ανοιξιάτικο πρωινό ξύπνημα όλων των αισθήσεων. Γαντζώνεσαι από τα τοιχώματα του πηγαδιού και περνάς το στόμιό του. Είσαι έξω! Ένας καινούριος κόσμος απλώνεται μπροστά στα αγουροξυπνημένα μάτια σου! Είσαι χαρούμενος που ξέφυγες από το εκκρεμές. Τα κατάφερες! Αυτό ήταν ένα ισχυρό μάθημα επιβίωσης. Μην το ξεχάσεις ΠΟΤΕ!
Κάθε φορά που θα πλησιάζεις στο στόμιο του πηγαδιού και θα νιώθεις ότι σε καλεί το βαθύ σκοτάδι, να θυμάσαι τη μυρωδιά του μουχλιασμένου πυθμένα του και να απομακρύνεσαι, ξέροντας πια ότι είσαι νικητής! Ξύπνησες απ’ τον μεγάλο ύπνο κι έσκισες το αραχνοΰφαντο πέπλο ενός αυτοκαταστροφικού εφιάλτη. Είσαι ήρωας!
Να θυμάσαι… Κάθε σκοτεινό πηγάδι φωτίζεται σαν καταλάβεις τον λόγο που βρίσκεσαι στη ζωή. Κάθε απειλητικό εκκρεμές καταστρέφεται, όταν γνωρίσεις τον σκοπό της ύπαρξής σου. Μη φοβάσαι! Δε θα ξαναγυρίσεις ποτέ σ’ εκείνον τον εφιάλτη, γιατί έχεις θέληση. Ο συγγραφέας Carlos Castaneda έγραψε πως, «Η θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς, όταν η λογική σου, λέει ότι έχασες». Και είναι τόσο όμορφο να γυρίζεις πίσω στον κόσμο των ζωντανών…
«Ήμουν άρρωστος, άρρωστος μέχρι θανάτου, μ’ εκείνη την παρατεταμένη αγωνία. Υπάρχει φως μέσα στο σκοτάδι; Υπάρχει ελπίδα μέσα στην καταδίκη; Ποια είναι η σωτηρία της ψυχής και πότε σταματά το μαρτύριο του σώματος;»
Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Το πηγάδι και το εκκρεμές
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου