Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε

Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας...

Εκτός όμως από την άρνηση για αυτό που έχουμε, πολύ συχνά θέλουμε κι αυτό που έχουνε οι άλλοι: αδιαφορώντας για τα δικά μας κεκτημένα, για αυτά που έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι, κρυφοκοιτάζουμε συχνά τις ζωές των άλλων. Βλέπουμε την ευτυχία τους, την χαρά τους, τα πλούτη τους, ρίχνουμε κλεφτές ματιές και ονειροπολούμε... ''Αχ, και να τα είχα εγώ αυτά. Αχ, και να ήτανε δικά μου...'' Είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα στα υλικά αγαθά: το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα ρούχα, το κινητό κλπ.

Εξίσου το νιώθουμε όμως, αν το σκεφτείτε και για τις άυλες ιδέες και αξίες μας: Μία από αυτές είναι ο ελεύθερος χρόνος! Όταν τον έχουμε δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε και όταν δεν τον έχουμε τον αναζητούμε απεγνωσμένα! Άλλα και πάλι, όταν τον ξαναβρούμε, όταν μας είναι διαθέσιμος, δεν ξέρουμε πως να τον αξιοποιήσουμε: Βαριόμαστε, γκρινιάζουμε για την ρουτίνα μας, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας, δεν μας χωράει ο τόπος...

Σαν να πρέπει ακόμα και τότε, να κάνουμε “κάτι” , κάτι που να πιάνει τόπο, να αξίζει τον κόπο, να μας γεμίζει. Και όταν το βρούμε, κι αν το βρούμε, μετά πάλι θα γκρινιάξουμε ότι πέρασε η ώρα, η μέρα, ο καιρός... και δεν ξεκουραστήκαμε! Ένας φαύλος κύκλος που δεν μας αφήνει ποτέ και με τίποτα ικανοποιημένους...

Αν όμως προσεγγίσουμε τον προβληματισμό αυτόν διανοητικά, αν μπορούσαμε να απενοχοποιήσουμε τις έννοιες “τίποτα”, “καθόλου” ή έστω “λίγο” και “μικρό”, ίσως τότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις λίγες ώρες ξεκούρασης που μας αντιστοιχούν. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν, χωρίς να πρέπει να παρουσιάσουμε έργο ακόμα και στην αργία, χωρίς να κοιτάξουμε τι κάνουν οι άλλοι με τον δικό τους χρόνο ή πως βλέπουν οι άλλοι το τι κάνουμε εμείς... Έναν ελάχιστο σεβασμό -φόρο τιμής- στην (παν)ανθρώπινη ανάγκη (μας) για ανάπαυση. Ένα στιγμιότυπο αυτοαποδοχής, ένα καλωσόρισμα στον εαυτό μας καθισμένο, με ένα βιβλίο στο χέρι να ατενίζει πότε εμπρός του και πότε τις ιδέες του περιεχομένου.