Σύγκριση: Το δηλητήριο της Ψυχής

«Ποτέ δεν νιώθω επαρκής! Πάντα κάτι μου φταίει σε εμένα και πάντα αισθάνομαι, ότι κάνω κάτι λιγότερο από τους άλλους. Ποτέ δεν νιώθω αρκετά όμορφη, αρκετά έξυπνη, αρκετά πετυχημένη, αρκετά ικανοποιημένη με ό,τι έχω και κατακτώ. Συνέχεια υπάρχει μέσα μου ένα αγκάθι, που δεν με αφήνει να χαρώ το σήμερα. Σαν να έχω ένα μικρόβιο, που όσο κι αν προσπαθώ να το εξοντώσω με διάφορους τρόπους, αυτό παραμένει το ίδιο δυνατό μέσα στο κορμί μου και την ψυχή μου και μου τρώει τα σωθικά».

Αυτά είναι τα λόγια μίας πολύ ταλαιπωρημένης κοπέλας, που επισκέφθηκε το γραφείο του Ειδικού, για να δώσει ένα τέλος στον επί χρόνια αυτο-βασανισμό της. Δεν μπορεί να βρει ησυχία πουθενά, γιατί μέσα στο μυαλό της κυριαρχεί το δηλητήριο της Σύγκρισης. Από μικρό κορίτσι δεν έχει ακούσει από τους γονείς της ένα «Μπράβο παιδί μου, αυτό που κάνεις σε κάνει ξεχωριστή και είμαι περήφανος/η για εσένα». Ναι μεν της δινόταν μία μικρή επιβράβευση με δόση πίκρας και ματαίωσης, μιας και η κόρη του «τάδε» και της «τάδε» κατάφερνε πάντα περισσότερα από εκείνη.

Στο σήμερα, όλες οι άλλες κοπέλες στα μάτια της είναι πιο εντυπωσιακές από εκείνη, έχουν καταφέρει περισσότερα πράγματα στα επαγγελματικά τους, έχουν συνάψει σοβαρές και με προοπτική σχέσεις και είναι πιο δυναμικές από εκείνη. Πώς να ανακουφιστεί η ψυχούλα της; Ζει με τον τρόμο της αέναης σύγκρισης του εαυτού της με όλες τις γυναίκες του πλανήτη. Και «ως δια μαγείας» ΠΑΝΤΑ βρίσκει κάτι, που να την κάνει να υστερεί και να καταρρακώνει την ψυχολογία της.

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε μεγαλώσει με το μικρόβιο της Σύγκρισης μέσα μας; Οι γονείς μας πολύ πιθανόν, επειδή και εκείνοι έτσι το είχαν μάθει από τους δικούς τους γονείς, θεωρούσαν με το να μας παραλληλίζουν με άλλα παιδιά, ότι θα μας έδιναν ένα ισχυρό κίνητρο να πεισμώσουμε για το καλύτερο. Καλή πρόθεση μπορεί να είχαν απέναντι μας, αλλά πού να ήξεραν και εκείνοι ότι λίγο λίγο μας πετσόκοβαν την πίστη στην προσωπικότητά μας. Ένα παιδί μπορεί να πεισμώσει και να χρησιμοποιήσει τον ανταγωνισμό, για να προσπαθήσει ακόμα παραπάνω, αλλά μέσα στην ψυχή του καταγράφεται παράλληλα και η αίσθηση, ότι δεν είναι αρκετό, ότι δεν έχει ικανότητες και πως δεν μπορεί να προσφέρει θαυμασμό για αυτό που πραγματικά είναι.

Είμαι αυτό που είμαι! Πάντα θα υπάρχει το κάτι καλύτερο, αλλά και το κάτι χειρότερο. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους. Ο καθένας από εμάς έχει τα δικά του, μοναδικά, ξεχωριστά χαρακτηριστικά, που σε συνδυασμό τους δεν γίνεται να τα βρούμε σε άλλον ή σε άλλη. Μπορούμε να συγκρίνουμε τον χειμώνα με την άνοιξη; Η κάθε εποχή έχει τα προσωπικά της στοιχεία, τα υπέρ και τα κατά. Κάποιοι προτιμούν την μία από τις δύο εποχές. Αυτό δεν μειώνει την αξία και την σπουδαιότητα της άλλης. Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους!

Το σίγουρο είναι πως κάτι θα λείπει από τον κάθε άνθρωπο και ότι η σπουδαιότητα της κάθε επιτυχίας ή αποτυχίας έχει αποκλειστικά υποκειμενικό και προσωπικό χαρακτήρα. Η επιτυχία του ενός δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι θα προσέφερε χαρά σε κάποιον άλλο. Η ομορφιά και η θελκτικότητα ενός ατόμου δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Τεράστια λάθη που έγιναν πολλά χρόνια πριν από την οικογένεια μας, επειδή και εκείνοι ήταν και είναι άνθρωποι ατελείς και συγχυσμένοι. Είναι μεγάλο κρίμα να αφήνουμε τον Εαυτό μας παραδομένο μέσα στην δίνη της Σύγκρισης και να μην προσπαθούμε στην ενηλικίωση μας να βάλουμε τα πράγματα στην δική μας θέση. Αυτή που ταιριάζει περισσότερο στην δική μας κοσμοθεωρία και όχι μέσα στα κόμπλεξ των άλλων.

Αλλάζει η φτιαξιά του ανθρώπου, αρκεί να το θέλει πραγματικά ο ίδιος και να έχει κουραστεί να ζει μέσα στο παιδικό του κοστούμι!