Όταν σ' επιθυμώ ένα μέρος μου χάνεται: η ανάγκη μου για σένα με φθείρει, με κατατρώει.Έτσι σκέφτεται ο ερωτευμένος στο όριο του έρωτα.
Η παρουσία της έλλειψης ξυπνάει μέσα του μια νοσταλγία για πληρότητα.
Η σκέψη του στρέφεται προς ερωτήματα προσωπικής ταυτότητας: πρέπει να συνέλθει και να κάνει δικό του ξανά αυτό που λείπει, προκειμένου να γίνει ένας πλήρης άνθρωπος.
Ο locus classicus αυτής της αντίληψης της επιθυμίας είναι ο λόγος του Αριστοφάνη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.
Εδώ ο Αριστοφάνης εξηγεί τη φύση του ανθρώπινου έρωτα με μια μυθική ανθρωπολογία.
Στην αρχή τα ανθρώπινα όντα ήταν στρογγυλοί οργανισμοί, που ο καθένας τους αποτελούνταν από δύο ανθρώπους ενωμένους σε μια τέλεια σφαίρα.
Τα σφαιρικά πλάσματα κυλούσαν προς όποια κατεύθυνση ήθελαν και ήταν απείρως ευτυχισμένα.
Όμως μέθυσαν από φιλοδοξία και αποφάσισαν ν' ανέβουν στον Όλυμπο.
Έτσι ο Δίας τα έσκισε στα δύο.
Το αποτέλεσμα είναι να πρέπει τώρα ο καθένας μας να ζει αναζητώντας το ένα και μόνο άλλο πρόσωπο με το οποίο μπορεί να ξαναγίνει ολόκληρος.
"Ο καθένας μας λοιπόν...", λέει ο Αριστοφάνης, "είναι σκισμένος στα δύο, σαν τις γλώσσες, τα ψάρια• κι ο καθένας μας αναζητά το άλλο του μισό" (191d).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου