Με θλίβει ο φόβος που κρύβεται πίσω από ΚΑΙ τα δύο.
Άδεια λόγια, επαναληπτικές ανούσιες πράξεις, που δεν αλλάζουν τίποτα από την ουσία της ζωής.
Βαρύγδουπα λόγια, για να πωλείται "πνεύμα", ενώ αυτό έχει πλήρως μεταλλαχθεί σε σημείο μη αναγνώρισης του αυθεντικού.
Προσπερνούν οι περισσότεροι σφυρίζοντας, για να κλειστούν, λίγο παρακάτω, στην άδεια τους, ανέραστη ζωή.
Κλειδωμένες πόρτες, παγωμένα πρόσωπα, δεν τους βλέπει κανείς παρά μόνο ο εαυτός τους νομίζουν. Αλλά και με αυτόν, βρίσκονται στα μαχαίρια.
Πολύλογες συζητήσεις με σπατάλη λέξεων, ενέργειας, που όμως δεν φανερώνουν κανένα συναίσθημα. Τι περίεργο! Οι άνθρωποι φοβούνται τα συναισθήματά τους.
Σκέπτομαι συχνά μήπως βλέπω υπερβολικά μαύρη τη ζωή ή όπως με συμβούλεψε μια φίλη, μήπως θα έπρεπε "να έχω αισιοδοξία". Και έχω ξεφύγει πολύ από την πάλη των αντιθέτων για να επιστρέψω πάλι σε αυτήν!
Μετά, διαπιστώνω τα αυτονόητα, αυτά που πολλοί αδυνατούν να δουν αφού βρίσκονται ακριβώς μπροστά τους, εντελώς φανερά, εκεί που έχουμε διδαχθεί να μην κοιτάμε, να μη δίνουμε προσοχή.
Όταν συναντάμε κάποιο άνθρωπο, συναντάμε ένα τελείως άλλο σύμπαν!
Σπάνια βρίσκονται οι άνθρωποι μπροστά σε ένα άλλο σύμπαν αγνοί, ειλικρινής και με πρόθεση να το γνωρίσουν. Πιο συχνά, θέλουν να επιβάλουν το δικό τους σύμπαν ως μοναδικό σωστό/υπαρκτό. Κι αυτή η τακτική δημιουργεί – φυσικά – μόνο πολέμους, βία, πόνο.
Το να ενωθούν δε, δυο σύμπαντα, για να δημιουργήσουν ΜΑΖΙ ένα καινούργιο, διαφορετικό από τα δυο προηγούμενα, είναι πραγματικά επίτευγμα! Σπάνιο! Αλλά εφικτό!
Δε χρειάζονται πολλά λόγια, επιβολή, εξαναγκασμός, πειθώ. Χρειάζεται ένας τελείως άλλος τρόπος σκέψης...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου