Μετά το μούδιασμα...

Το μούδιασμα των ημερών... έστω κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι...

Μέχρι να καταλάβεις πως τίποτα δεν άλλαξε, πως η ζωή σου επιστρέφει ακριβώς όπως την ήξερες. Πως η ποιότητα των σκέψεών σου παραμένει η ίδια, αν δεν έχει μεταμορφωθεί. Και αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα εορτασμό, ειδική τελετή, αλλά μόνο με συνειδητή παρουσία στη ζωή. Αλλά τι σημαίνει αυτό άραγε;

Εξακολουθείς να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό, πίσω απ' όλα όσα προβάλλεις ως αυθεντικά και φαίνονται δημιουργικά, νέα, βήματα μπροστά.

Φοβάσαι την παραίτηση, τη ματαιότητα, την οποιαδήποτε άλλη θέαση, που θα σου γκρέμιζε τον κόσμο σου όπως τον γνωρίζεις.

Λίστες, υποσχέσεις, στόχοι, όλα θα σκορπιστούν στον άνεμο, προτού προλάβεις ν' αντιληφθείς την αυταπάτη. Όλα όσα σε παρακινούν είναι μάχες που εξανεμίζουν την ενέργειά σου. Ποιους σκοπούς υπηρετείς άραγε και σε ποιον φοβάσαι να φανερωθείς;

Δεν είναι δύσκολη η ζωή, είναι αντίθετα τόσο απλή, που δεν μπορείς να διανοηθείς. Είναι τόσο ξεκάθαρα φανερή, που η αλήθεια της σε τυφλώνει καθώς κλείνεις τα μάτια, προτού προλάβεις να τη δεις. Κι όμως, είναι αδύνατον να το δεις, όσο κι αν επιμένεις πως "θέλεις". Γιατί;

Πάει καιρός που σταμάτησες να ρωτάς τις απλές ερωτήσεις....αληθινά να ρωτάς, θέλοντας τις απαντήσεις....

Κι αν ξαφνικά αποκτούσες όλα όσα επαναλαμβάνεις πως θέλεις; Ποιος θα τα διαχειριζόταν όταν εσύ ο ίδιος τα απωθείς; Λες πως θέλεις να λυτρωθείς, πως θέλεις ο κόσμος να αλλάξει. Μα, όλος ο κόσμος είσαι εσύ, κι όμως παραμένεις ο γνωστός άγνωστος, που υπνοβατεί.

Μια μικρή, ανεπαίσθητη αλλαγή, θα προκαλούσε συμπαντικές μετακινήσεις. Κάπου, κάπως, το διαισθάνεσαι, και δεν το επιχειρείς. Οι πιο θαρραλέες πράξεις είναι τόσο μικρές, που δεν φαίνονται, δεν κάνουν πάταγο, δεν επικροτούνται ούτε αμείβονται. Κι όμως, είναι αναγκαίες!

Οι πιο κρυφές σου σκέψεις είναι οι πιο απειλητικοί εχθροί σου. Το σύστημα επιβίωσης και διατήρησης του εγώ/της ταυτότητας σου θα συνεχίσει να σου τις κρύβει, με εκπαιδευμένη μαεστρία και αποτελεσματικότητα, που διαφεύγει της συνείδησής σου.

Ναυαγός σ' ερημικό νησί, που δεν βλέπεις, γιατί κατοικείται από πολλούς ομοίους σου. Καθρεφτίσματα, στην έρημο των παραισθήσεων, ζωντανές! Εξακολουθείς να περιμένεις τη λύτρωση, ενώ ο λυτρωτής είσαι Εσύ.

Μα έχεις μπερδέψει τα πρόσωπα, τα νοήματα, τις έννοιες, τα όνειρα, συνεχίζοντας να συνυπάρχεις και να συμβάλλεις στο χρόνο.

Το απλό είναι το δυσκολότερο να αντιληφθείς. Το φανερό παραμένει κρυμμένο, αν και πάντα διαθέσιμο, φτάνει να το θέλεις, ίσως λίγο περισσότερο από την ίδια σου τη "ζωή".

Μιλάς για νοήματα που δεν κατανοείς και προσπερνάς κόσμους που "κρύβονται" σε μια μόνο στιγμή. Ασεβείς, χωρίς να το καταλαβαίνεις, στη ζωή, την οποία ταυτόχρονα υπηρετείς, κι όμως το αρνείσαι, γιατί το αγνοείς.

Όλοι οι εχθροί που φαντάζεσαι είναι τα τέρατα που έχεις δημιουργήσει και δεν τολμάς να παραδεχτείς. Έχεις συνηθίσει να βλέπεις μόνο τα είδωλά τους. Όλη η θεραπεία, η αγάπη, η αφθονία βρίσκονται πολύ κοντύτερα απ' όσο νομίζεις. Όλα τα όμορφα που θέλεις, εξακολουθούν πεισματικά να σου διαφεύγουν...κάπου στο μέλλον, κάπως με προϋποθέσεις, μέσα σε δυσκολίες και εμπόδια...

Κάποια θεϊκή στιγμή, ίσως καταλάβεις, πως το μέλλον είναι εδώ, πως η μόνη προϋπόθεση είσαι Εσύ, και το πιο δύσκολο είναι το πιο απλό...

Το δυσκολότερο να πράξουμε είναι το απλούστερο που χρειάζεται να τολμήσουμε. Και βρίσκεται πάντα, μόνο, στο παρόν. Όμως, χρειαζόμαστε ένα νέο νου για να το δούμε...