Το Παρελθόν

Αχ, αυτό το παρελθόν! Με πόσα έχει φορτωθεί!

«Μην κοιτάς το παρελθόν», σου λένε, «κοίτα μπροστά»!

Μα αν κοιτάς μπροστά, θα κοιτάς και πίσω. Είναι αναπόφευκτο. Είναι αναπόσπαστα μέρη του ενός!

Το πρόβλημα είναι ότι κοιτάς πίσω με πίκρα, μετανοιώνοντας, κατηγορώντας, τιμωρώντας το τώρα σου, χωρίς να μπορείς να διαφοροποιήσεις το μπροστά.

Αναπόσπαστα μέρη του ενός!

Μέσα σου υπάρχουν τα παρελθόντα και τα μέλλοντα που φαντάζεσαι, είτε έτσι είτε αλλιώς. Πολλά κομμάτια του εαυτού σου χωρίς ρυθμό, χωρίς αρμονία, χωρίς σύνθεση.

Κρύβεσαι, ενώ προσπαθείς να αλλάξεις, όμως χωρίς να διερωτάσαι από ποιον κρύβεσαι και ποιον προσπαθείς να αλλάξεις.

Ένας αγώνας επιβίωσης, μια ρηχή ζωή ανάμεσα σε απόψεις, πεποιθήσεις και κυνήγι, ενός θησαυρού που δεν αναγνωρίζεις την αξία ή την ουσία του.

Σταμάτα λίγο…

Πού πας;

Χρειάζεται να «βρεις» τον εαυτό σου ή να τον δημιουργήσεις;

Πρέπει να αποτραβηχτείς ή να εστιαστείς καλύτερα, πιο αληθινά;

Θέλεις να ερωτευτείς ή να επιβιώσεις;
Οι εραστές δεν επιβιώνουν. Ρουφάνε την κάθε τους πνοή μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ανταγωνίζεσαι, αλλά ποιον και γιατί;

Ενοχοποιείς τα αισθήματα και τις αισθήσεις, μα η «φώτιση» ακόμα δεν έρχεται.

Ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον σου, αδυνατείς να ζήσεις το εδώ και τώρα, αν και το προφέρεις συχνά, όπου μπορείς.

Αλλά η Ζωή είναι μόνο εδώ, παντού, τώρα, πάντα… μέρη του ενός, αναπόσπαστα κομμάτια του Είναι σου.

Ένα θέμα που νομίζουμε πως κατέχουμε, έχοντας το φορτώσει με χιλιάδες ψευδαισθήσεις.