Συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, δεν πεθαίνουν ποτέ. Ξεσπούν με άγριο τρόπο

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων είναι η ατολμία και η δειλία τους στο να εκφράσουν αυτό που πραγματικά αισθάνονται. Ταμπουρωμένοι μέσα στις ανασφάλειες, τις φοβίες και τους εγωισμούς τους, αφήνουν την ευτυχία να τους ξεγλιστρήσει μέσα από τα ίδια τους τα χέρια. Αφήνουμε την προοπτική του να γίνουμε ευτυχισμένοι να μας φύγει τόσο εύκολα εξαιτίας της επιπολαιότητας και του φόβου μας να μιλήσουμε ανοιχτά και να εκφράσουμε όλα αυτά που μας πνίγουν και όλα τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν.

Για ποιους λόγους το πράττουμε αυτό; Είναι ο φόβος της απόρριψης και της άρνησης του άλλου, είναι το γεγονός πως έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητά μας και φοβόμαστε να ρισκάρουμε και να ανατρέψουμε αυτά που ζούμε; Είναι απλώς η καθημερινή συνήθεια που μας έχει παρασύρει σε μία δυσβάσταχτη ρουτίνα η οποία όμως έχει γίνει ασυναίσθητα η ζωή μας;

Είναι σημαντικό να μάθουμε να δείχνουμε αυτό που αισθανόμαστε, δίχως φόβους, απωθημένα και ενοχές. Να λέμε το “σε αγαπώ”, να ζητάμε τη βοήθεια όταν έχουμε ανάγκη, να μη φοβόμαστε να κλάψουμε, να διεκδικήσουμε κι ας λάβουμε το όχι σαν απάντηση. Είναι καλύτερο δηλαδή να ζήσουμε μία ζωή και να μην αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ κάποτε είχε πει “συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν, δεν πεθαίνουν ποτέ. Ξεσπούν με άγριο τρόπο”. Ας λέμε αυτό που αισθανόμαστε. Ας πάρουμε τηλέφωνο και ας μην το σηκώσει ο άλλος. Ας ζητήσουμε μία συγγνώμη.

Μπορεί αυτό που θέλουμε να γίνει, να συμβεί αν το προσπαθήσουμε και το διεκδικήσουμε με όλη μας την πίστη και την καρδιά. Ακόμα κι αν δε συμβεί όμως, μέσα μας θα είμαστε καθαροί και θα μπορούμε να κοιτάμε τον εαυτό μας κατάματα γνωρίζοντας πως δεν παραδώσαμε τα όπλα και καταβάλλαμε προσπάθεια.

Η ζωή μας είναι μία και μοναδική. Και είναι σημαντικό να γίνουμε ευτυχισμένοι και όχι απλώς βολεμένοι. Μην περιμένεις. Δείξε αυτό που αισθάνεσαι. Μίλησε ανοιχτά.