Ζωή με πάθος

Γιατί οι άνθρωποι δεν αγαπάνε ή δεν ζούνε με πάθος; Όχι απαραίτητα με δακρύβρεχτα σενάρια εγκατάλειψης ή διεκδίκησης (δράμα), αλλά αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας όλα είναι λίγο ή πολύ μια ευθεία γραμμή. Γνωρίζεις κόσμο, ανταλλάσσετε τηλέφωνα, όλοι είναι φορτωμένοι με δουλειές ή γεμάτοι από τραύματα και εγωισμό, κάποιος κάνει το πρώτο βήμα, βγαίνεις ραντεβού, δεν σου κάνει, ο επόμενος.

 

Όλοι το έχουμε κάνει και τελικά όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα παιχνίδι επιβολής. Παράξενο πάντως που στο τέλος της ημέρας όλοι θέλουμε να μας αγαπήσουν και να αγαπήσουμε.

 

Γιατί όμως το πράγμα δεν αλλάζει, ενώ αυτό είναι που θέλουμε πραγματικά;

 

Γιατί δεν δίνουμε στον άλλον μια αληθινή ευκαιρία;

 

Γιατί δεν είμαστε ανοιχτοί στα αισθήματα μας και δεν δοκιμάζουμε με το ρίσκο ότι μπορεί και να πληγωθούμε;

 

Τελικά προχωράς παρακάτω και όλοι είμαστε αναλώσιμοι. Ο επόμενος… Την επόμενη φορά θα ανοίξω τα «κουτάκια» μου και θα προσπαθήσω να είμαι ανοιχτή να νιώσω με την καρδιά και όχι να αγαπήσω με το μυαλό. Το αξίζω.

 

Γιατί όμως δεν κάνουμε τίποτα διαφορετικό μέσα στην ημέρα μας; – μήπως γιατί δεν έχουμε χρόνο. Κι αυτός ο χρόνος είναι η μόνιμη δικαιολογία ότι «δεν προλαβαίνουμε». Δηλαδή… αν είχαμε αυτό τον πολυπόθητο επιπλέον χρόνο θα κάναμε κάτι άλλο;

 

Απάντηση: δεν θα κάναμε τίποτα διαφορετικό, ακόμα και με επιπλέον χρόνο, από το να τελειώναμε τις υποχρεώσεις μου ή να γεμίζουμε την ημέρα μας με περισσότερα «πρέπει».

 

Πάθος για ζωή

Πάθος είναι να γελάς, να ζεις τη στιγμή, να αφήνεις για λίγο το μυαλό σου ήσυχο να αναπνεύσει από τα «πρέπει» και τις σκοτούρες, να έχεις «θέλω» και όχι μόνο «πρέπει», να συγκινείσαι στη φύση και με απλά πράγματα που δεν μπορεί κανείς να στα στερήσει, όπως το ηλιοβασίλεμα, ένα ζωάκι, ένα μωρό, μια ταινία, να λες στον άλλον «είμαι εδώ για σένα σήμερα» χωρίς εμμονές και φόβους, έτσι απλά.

 

Πάθος είναι να αγκαλιάζεις τους γονείς σου, όσο ακόμα τους έχεις και παρόλες τις διαφορές σας που σε έχουν πληγώσει, να τους χαμογελάς (εντάξει μετά μπορείτε και να τσακωθείτε πάλι, δεν πειράζει, και αυτό πάθος είναι). Γιατί δηλαδή να μας συγκινούν οι διαφημίσεις στην τηλεόραση (που τις σκέφτηκε επιτηδευμένα μια ομάδα έξυπνων ανθρώπων πολύ καλών στη δουλειά τους) και δεν μας συγκινεί η ζωή μας κάθε μέρα που τη φτιάχνουμε εμείς; Ας τη φτιάξουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο Όνειρο.

 

Πάθος είναι η αγκαλιά με τον/την σύντροφό σου όταν κοιτάτε το παιδί σας. Πάθος είναι να ενώνεσαι με μια ομάδα ανθρώπων με κοινό στόχο.

 

Πάθος είναι να αφήνεις το παιδί που έχεις μέσα σου να εκφραστεί, είναι δύσκολο να είσαι ενήλικας συνέχεια. Κάνε αστεία πράγματα και άσε τη σοβαροφάνεια για όταν χρειάζεται (ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου).

 

Πάθος είναι η δημιουργία. Φτιάξε κάτι, οτιδήποτε. Με τα χέρια, με πινέλα, με τα χρήματα, με ότι μπορείς. Δημιούργησε. Δεν είναι ανάγκη να ξέρεις έναν τρόπο, απλά εκφράσου. Έχει πλάκα. Άλλαξε κάποια πράγματα στο σπίτι και στα έπιπλα, τη διαρρύθμιση, δεν είναι απαραίτητο να έχεις πολλά λεφτά. Τρόπο και διάθεση χρειάζεται. Φρόντισε  τα φυτά σου, πλύνε το αμάξι σου, πάρε διαφορετικό δρόμο προς το σπίτι σου, να επισκεφτείς ένα νέο μαγαζί (ακόμα και αν μετά ξαναπάς στο αγαπημένο σου), μαγείρεψε, ράψε, ζωγράφισε, ζήτησε βοήθεια και μοιράσου τη γνώση και τη στιγμή, δώσε λουλούδια στους ηλικιωμένους ή στους μαθητές και στους πελάτες σου (μπορείς να τα κόψεις από το δρόμο ή από γλάστρα, δεν χρειάζονται λεφτά), χόρεψε, γυμνάσου, κάνε εθελοντισμό (κάνε με οποιοδήποτε τρόπο καλό σε ανθρώπους ή ζώα), μάθε κάτι καινούργιο και τόσα άλλα πράγματα.

 

Το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει, γιατί το συναίσθημα που νιώθει κανείς είναι άμεσο.

 

Γιατί ενώ οι μεγαλύτεροι μας λένε οδηγίες και μας συμβουλεύουν, εμείς θα τα ανακαλύψουμε όλα με τον δικό μας τρόπο και στον δικό μας χρόνο.