Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι

Είμαι τα πάντα και συγχρόνως ένα τίποτα. Σε τι μπορεί να με βοηθήσει αυτό το παράδοξο ώστε να ζήσω τη ζωή μου πιο ουσιαστικά;

   

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι αν αξίζω. Πολλές σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου, σκέψεις που συγκρούονται μεταξύ τους και με μπερδεύουν…

 

Είμαι άραγε μοναδικός; Είμαι τέλειος; Αξίζω επειδή απλά υπάρχω; Αξίζω επειδή το σώμα μου είναι μια τέλεια μηχανή; Αξίζω επειδή μιλώ, σκέφτομαι, νιώθω, κλαίω, γελώ; Αξίζω επειδή δημιουργώ;

 

Ή μήπως είμαι ένα τίποτα, ένα ανθρωπάκι ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων. Τι μπορεί ν’ αξίζει η ζωή μου μπροστά στην αιωνιότητα, στον αμέτρητο χρόνο απ’ την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, της γης και του ανθρώπου;

 

Τώρα βλέπω καθαρά. Είμαι και τα δύο συγχρόνως, τα πάντα και ένα τίποτα! Κι αυτό το παράδοξο με καθηλώνει καθώς προσπαθώ να το συλλάβω σα σκέψη και να το βιώσω σαν αίσθηση. Αναρωτιέμαι σε τι μπορεί να με βοηθήσει αυτή η συνειδητοποίηση ώστε να ζήσω τη ζωή μου πιο ουσιαστικά, πιο συνειδητά;

 

Το να νιώθω υπέροχος, τέλειος, σπάνιος, μου δίνει την αίσθηση ότι αξίζω . Με βοηθά ν’ αγαπώ τον εαυτό μου και να εκτιμώ το δώρο που λέγεται ζωή. Μ’ αυτόν τον τρόπο νιώθω ότι αξίζω επειδή απλά υπάρχω, επειδή είμαι ζωντανός. Δεν χρειάζεται ν’ αποδεικνύω συνεχώς ότι είμαι χρήσιμος ή επιτυχημένος. Αξίζω γιατί είμαι μοναδικός, διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους, και η διαφορετικότητά μου εμπλουτίζει τη ζωή. Τι βαρετό θα ήταν άλλωστε αν ήμουν ίδιος με όλους τους ανθρώπους…

 

Εγώ λοιπόν είμαι αυτός που είμαι, με τα μοναδικά γονίδιά μου, και έχοντας μεγαλώσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην οικογένειά μου και στην κοινωνία που έτυχε να γεννηθώ. Όσο πιο πολύ πλησιάζω τον πραγματικό μου εαυτό, τόσο πιο σπάνιος και πιο τέλειος γίνομαι.

 

Αφήνω συνειδητά τις προσδοκίες των άλλων και ακολουθώ τις βαθιές επιθυμίες της ψυχής μου. Ανακαλύπτω τις μάσκες που φορώ, τους ρόλους που έμαθα να παίζω από μικρός για να επιβιώσω, και βλέπω ποιοί μου δίνουν χαρά και μου ταιριάζουν. Όσους με αφήνουν στάσιμο, εγκλωβισμένο, πονεμένο, δεν τους θέλω. Πετάω τα πολυφορεμένα κοστούμια. Μεγάλωσα πια και δεν χρειάζομαι τα πονετικά παιχνίδια. Μπορώ να είμαι απλά εγώ, αυτό που είμαι χωρίς να φοβάμαι ότι θα χαθώ. Ησυχάζω, γαληνεύω…

 

Το να μ’ αγαπώ έτσι απλά όπως είμαι, το να νιώθω ότι είμαι μοναδικός και τέλειος, δεν σημαίνει ότι επαίρομαι, ότι νιώθω ανώτερος απ’ τους άλλους. Η έπαρση άλλωστε θα ήταν σημάδι ότι κατά βάθος δεν μ’ αγαπώ και δεν μ’ αποδέχομαι.

 

Η αγάπη για τον εαυτό μου έχει μέσα της ταπεινότητα. Αναγνωρίζω την τελειότητά μου αλλά δεν νιώθω ότι αξίζω περισσότερο απ’ τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά. Γνωρίζω ότι είμαι κομμάτι του όλου, μέρος του σύμπαντος, μια σταγόνα νερού, ένας κόκκος άμμου, ένα μυρμηγκάκι μπροστά στην απεραντοσύνη της ζωής. Αντιμετωπίζω με δέος το θαύμα της ύπαρξης και νιώθω ότι είμαι κι εγώ ένα μικρό θαύμα, όπως όλα γύρω μου… τα πουλιά που διασχίζουν ωκεανούς, τα αγριολούλουδα που φυτρώνουν πάνω στα βράχια, τα ψάρια που κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού.

 

Τότε αρχίζει να ξετυλίγεται μπροστά μου το αληθινό θαύμα της προσωπικής μου ζωής. Αρχίζω να ζω την καθημερινότητα νιώθοντας μεγαλύτερη ολοκλήρωση και πληρότητα, γίνομαι πιο δημιουργικός, αναπτύσσω τις ικανότητές μου και το δυναμικό μου μ’ ένα φυσικό τρόπο χωρίς πίεση. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή και αποκτώ περίσσευμα αγάπη, συνεισφέροντας έτσι με χαρά στους γύρω μου. Έτσι η ζωή μου γεμίζει ουσία και η ύπαρξή μου βρίσκει νόημα.