Σημασία είχε το πέταγμα

Ο γλάρος

Πνεύμα ελεύθερο. Όσο ελεύθερο σε κάνουν οι φτερούγες στον ώμο σου. Γίνεται να είσαι πουλί του ουρανού και να εγκλωβίζεσαι στη γη; Κι όμως… και τα πουλιά μπορούν να φυλακιστούν ακούσια αλλά συνειδητά.

   

Το σμήνος του, μια τραγική φιγούρα της δικής μας κοινωνίας, ακολουθεί κανόνες και καθορισμένο τρόπο ζωής. Πετά προς αναζήτηση τροφής. Πτήσεις χαμηλές που εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό. «Η ζωή είναι το άγνωστο κι αυτό που παραμένει άγνωστο. Ένα μόνο είναι γνωστό. Πως ερχόμαστε στον κόσμο τούτο για να τρώμε, για να παραμείνουμε ζωντανοί όσο μπορούμε περισσότερο».

 

Ερχόμαστε στη ζωή και προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Ζωές σε τέλμα, τόσο… όσο, για να παραμείνουμε ζωντανοί.

 

Μα το κοπιαστικό πηγαινέλα στις ψαρόβαρκες δεν αρκεί στο γλάρο αυτό. Πιστεύει πως το νόημα της ζωής είναι να πετάει! «Πως η ζωή προσφέρει πολλά περισσότερα από το φαγητό, τους τσακωμούς ή τη δύναμη στο σμήνος. Πως η πλήξη, ο φόβος και ο θυμός είναι η αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη. Εκείνος ό,τι αγάπησε περισσότερο στη ζωή είναι το πέταγμα και έτσι κατάφερε να ζήσει μια ζωή μακριά και ευχάριστη».

 

Πως η πλήξη, ο φόβος, ο θυμός κάνουν τη ζωή μας σύντομη. Οι μέρες που περνούν αναλλοίωτες, ο φόβος να γνωρίσουμε κάτι διαφορετικό, να καταλάβουμε πού μπορούμε να φτάσουμε, ο θυμός, οι μικρότητες και οι αντιπαραθέσεις για πράγματα μικρά, ανούσια.

 

Είμαι άνθρωπος. Είμαι από τη φύση μου περιορισμένος.

Είμαι γλάρος. «Είμαι από τη φύση μου περιορισμένος. Αν ήμουν φτιαγμένος να μάθω τόσα πολλά για το πέταγμα θα’ χα διαγράμματα αντί για μυαλό. Αν ήμουν φτιαγμένος να πετάω σε τέτοιες ταχύτητες, θα’ χα μικρές φτερούγες όπως το γεράκι και θα’ τρωγα ποντίκια όχι ψάρια».

 

Μα και ο γλάρος μαθαίνει και κατακτά. Μα και ο άνθρωπος μαθαίνει και πετά. Και τότε είναι ελεύθερος.

 

Χωρίς φόβο για αποτυχία ή θάνατο ρίχνεται στον αέρα και εξερευνά τον εαυτό του, τις δυνατότητές του, τις προοπτικές, τα όρια. Και μετά από πολλή εξάσκηση και επιμονή συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχουν όρια.

 

«Σκοπός της ζωής μας είναι να ανακαλύψουμε την τελειότητα και να την αναδείξουμε. Θα αρχίσεις να πλησιάζεις τον παράδεισο τη στιγμή που θα πλησιάσεις την τέλεια ταχύτητα και αυτό δε σημαίνει έναν αριθμό. Γιατί ο κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δεν έχει όρια. Η τέλεια ταχύτητα είναι το να βρίσκεσαι εκεί. Ο τόπος και ο χρόνος είναι πράγματα δίχως κανένα νόημα». Και έτσι σταμάτησε να βλέπει τον εαυτό του φυλακισμένο σε ένα περιορισμένο σώμα. «Η πραγματική του φύση ζούσε με την τελειότητα ενός άγραφου αριθμού, παντού και ταυτόχρονα, πέρα από το χώρο και το χρόνο.

 

Αν ξεπεράσουμε το χώρο έχουμε το Εδώ, αν ξεπεράσουμε το χρόνο έχουμε το Τώρα. Καθετί που μας περιορίζει πρέπει να το αποβάλλουμε. Σπάστε τα δεσμά της σκέψης για να σπάσετε τα δεσμά του σώματος».

 

Η πτήση για τη χαρά της πτήσης.

Η ζωή για τη χαρά της ζωής. Χωρίς περιορισμούς. Με ανοιχτό μυαλό, με πίστη στις δυνατότητες και δίψα για μάθηση.
 

Ο Ίκαρος

Πάντα με γοήτευε η ιστορία του Ίκαρου. Η τραγική φιγούρα, ένας άνθρωπος με φτερά που πέθανε, ενώ αποζητούσε την ελευθερία.  

 

Ακούς να ηχούν στα αυτιά σου συμβουλές και παροτρύνσεις. Ούτε πολύ ψηλά στον ουρανό ούτε πολύ χαμηλά στη θάλασσα. Ο ήλιος θα λιώσει τα φτερά, η υγρασία θα τα βαρύνει. Θα πέσεις. Όρια, κανόνες, βήματα μετρημένα παντού. Μα εσύ θες την ελευθερία σου. Θες να δοκιμάσεις τα όρια σου, θες να θαυμάσεις το άγνωστο. Σε συνεπαίρνει η πτήση. Είσαι ανάλαφρος σαν πουλί, όλος ο κόσμος στα πόδια σου. Έσπασες τα δεσμά σου και πετάς στα σύννεφα. Οι συμβουλές του πατέρα σου ηχούν πολύ μακριά και εσύ ακούς μόνο τους χτύπους της καρδιά σου. Ακουμπάς τον ήλιο και νιώθεις μικρός θεός κάτω από τις κέρινες φτερούγες σου.

 

Η άγνοιά σου όμως σε προδίδει· σου σιγοκαίει τις φτερούγες. Ακούς ξαφνικά τον ήχο της φωτιάς να καταστρέφει την κινητήρια δύναμή σου. Ολοένα νιώθεις την αδύναμη φύση τους και την υποταγή τους στον ήλιο, στο απέραντο, στο αέναο, το συνεχές. Και χάνεσαι. Χάνεσαι στο εδώ, αλλά μένεις στο πάντα. Είσαι ένας μύθος πια. Το πέταγμα, η ελευθερία, η χαρά.

 

Τι είναι σωστό και τι λάθος;

Ο γλάρος πετούσε σταθερά. Δοκίμαζε βήμα-βήμα, μάθαινε και κατακτούσε. Έβλεπε τα όριά του, τα ξεπερνούσε και συνειδητοποίησε σιγά-σιγά πως δεν έχει όρια. Μα πετούσε σταθερά, εξασκήθηκε και έφτασε στο πιο ψηλό σημείο. Με πίστη και υπομονή.

 

Η έπαρση, η αλαζονεία, η ανωριμότητα θα μπορούσαν να τον έχουν τσακίσει πάνω σε βράχια. Η χαρά της πτήσης ήταν ο σκοπός του και απολάμβανε κάθε στιγμή της.

 

Ο Ίκαρος μαγεύτηκε, δεν άνοιξε απλά τα μάτια του στο άγνωστο. Τυφλώθηκε από αυτό. Και τα έχασε όλα.

 

Ξέρω. Παντού γύρω σου σού θέτουν περιορισμούς. Μη και πρέπει, κανόνες, οδηγίες, διαταγές. Και συ διψάς. Για γνώση, ελευθερία. Σπας τα δεσμά σου. Θες να ανακαλύψεις μόνος σου τον κόσμο. Αφήνεσαι στην απεραντοσύνη, κάνεις όμως λάθος υπολογισμούς και πληγώνεσαι. Βιώνεις την αποτυχία, χάνεις ό,τι κατέκτησες.  

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο. Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Έτσι λέει ένα τραγούδι.

 

Εσύ τι είσαι; Γλάρος ή Ίκαρος; Μαθαίνεις και εξελίσσεσαι ή βουτάς, τυφλώνεσαι και πέφτεις;
 

Είναι καλύτερο να γνωρίζεις τον εαυτό σου σταδιακά και να τον ξεπερνάς ή να αφήνεσαι, να ακολουθείς το όνειρό σου και όπου σε βγάλει;

 

Το τίμημα σε νοιάζει; Ή δεν έχει τίμημα η ελευθερία;

Ήταν όμως όντως ελεύθερος ο Ίκαρος όταν αποφάσισε να πετάξει, όταν παρασύρθηκε από τις έμφυτες ορμές του, όταν μαγεύτηκε και αφέθηκε στο όνειρο; Ή ελεύθερος είναι εκείνος που έχει γνωρίσει τον εαυτό του, τη φύση, τις δυνατότητές του και δεν παραδίνεται στο θαύμα, αλλά γίνεται ο ίδιος αυτό μέσα από συνειδητές αποφάσεις και επιλογές;