Συ με ορίζεις και θέλω να με ορίζεις διότι με εσένα νιώθω ελεύθερος, αποκρίθηκα στην Ελευθερία και κείνη μου έγνεψε ωσάν να μου έδινε την απάντηση που ήθελα.
Ελευθερία θέλω τόσο πολύ να σου αποδώσω τον ορισμό που σου αρμόζει αλλά θαρρώ πως αν τούτο καταστεί εφικτό θα σε καθυποτάξω σε μονοπάτια σκοτεινά, στα άβατα της επέκεινα. Ανυπότακτη είσαι, το σθένος σου ορμητικό και ανυπέρβλητο και δεν μπορείς να περιοριστείς στα πλαίσια ενός εκκωφαντικά κενού ορισμού. Ο ορισμός θα σε οδηγούσε να καταντήσεις ελευθεριότητα. Ποτέ δεν αντιλήφθηκα την ύπαρξη των ορισμών, καθώς η ύπαρξη τους προδιαγράφει και το τέλος τους. Λειψοί, αδύναμοι, αβέβαιοι και σκυθρωποί οδηγούν στην διάβρωση της φλογερής δυναμικής των λέξεων, ποτέ δεν επιτελούν τον προορισμό τους. Αποτυγχάνουν απογοητευτικά εκ προοιμίου.
Η «καλοκουρδισμένη μηχανή» του εξανδραποδισμού της Ελευθερίας βαδίζει ανεμπόδιστη και απροσπέλαστη στον διάβα που ήδη της έχει χαραχθεί, η διαδρομή που διανύει είναι άλλοτε ταχύτερη και άλλοτε πιο μειωμένη, το αποτέλεσμα της όμως είναι κοινό όποιος δρόμος και αν επιλεχθεί, εκείνο της ηθικοπνευματικής ανελευθερίας. Έγινε και τούτη έρμαιο, θύμα και βορά της μοχθηρίας και του πνευματικού Άδη και τούτο διότι ο πλέξας του εγκωμίου των φαύλων πράξεων που αποκαλείται άνθρωπος φρόντισε για λογαριασμό της, με την μόνη, όμως, διαφορά ότι ζημίωσε βαναύσως τον δικό του.
Διερωτόμουν πολλάκις πως γίνεται το γένος των ανθρώπων να βαυκαλίζεται από τις σειρήνες του σήμερα, μα βλέπεις Ελευθερία η άγνοια είναι ένας ατέρμονος κύκλος, ο οποίος ολοκληρώνεται στην φθορά και στην «κορυφωθείσα» παρακμή. Γεννιέσαι με πνοή λευτεριάς και κείσαι στα χνότα της ανελευθερίας, δεν σε έχει κατασπαράξει όμως, θαρρεί πως η θέαση της καταβαράθρωσης καταδεικνύει την εν δυνάμει φαυλότητα του είδους και ίσως να συλλογίζεται καλώς. Η ανθρώπινη φύση έχει το τάλαντο της έκπληξης, εδώ όμως τούτη είναι εφιαλτική και οδυνηρή, ήττα αδιαφιλονίκητη.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως η αλώβητη διατήρηση και προστασία του ζοφερού σώματος και πνεύματος σου φαντάζει επιθυμία που προκαλεί θυμηδία, μα αντέχεις συ τα χτυπήματα, λεύτερη είσαι είπαμε κι εμείς αγνώμονες, αδαείς και αφθόνως αχάριστοι. Οι κατέχοντες και οι ρακένδυτοι «προνομιούχοι» της ελευθεριότητας φρονούν πως σε κατέχουν, δεν ξέρω με τι να πανικοβληθώ εν προκειμένω, με τους παραχαράκτες του πνεύματος που είναι προσκολλημένοι στον βδελυρό κόσμο των ανείπωτων ψευδαισθήσεων ή με το γεγονός ότι σε εξίσωσαν με το αντίπαλο δέος σου που μάχεσαι. Να μην κατέχεις αυτό που θέλεις, να κατέχεις όμως κάτι που το εξομοιάζεις με αυτό που νομίζεις ότι έχεις.
Ύψιστη μορφή πλάνης από την ανωτέρω δεν αντικρίζεις καθημερινά. «Μια καλώς νομιζόμενη αίσθηση ούσα δηλητηριασμένη μη αντιληφθείσα εξ σου», αυτή είναι η επικρατέστερη μορφή της Ελευθερίας για τους πολλούς. Ο περιπατητής του πνεύματος, του νοήματος και της ουσίας περιπατήθηκε και καταποντίστηκε ποικιλοτρόπως από τον ίδιο του τον εαυτό. Θώπευσε τα όσα αγνοεί και η λήθη του τον παγιδεύει, αφού πλέον και η αντίληψη του νοσεί και αποδομείται.
Ανήφορος, η μόνη λέξη που ξεδιαλύνει το αμαυρωμένο τοπίο. Μόνον τούτος είναι ο αγαστός σύμμαχος για την επίτευξη της νίκης. Δυσπρόσιτος, ανέγγιχτος για τους πολλούς, ανέφικτος να ιδωθεί από κάποιους άλλους, ωστόσο μόνον εκεί ξεδιπλώνεται ο μίτος της Αριάδνης για την απεμπλοκή από τη δυστυχία της βασάνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου