Ο φόβος του πόνου... μια συνεχιζόμενη επιμονή

Σκέφτομαι, με θλίψη, πως αυτός ο κόσμος ακόμα επιμένει να λειτουργεί ανάποδα από τους Νόμους που τον διέπουν. Δεν είναι φανεροί ακόμα; Δεν γίνονται αντιληπτοί ακόμα;

Περιμένεις να δεις την αλλαγή που δεν είσαι πρόθυμος να εκφράσεις με σκέψη, λόγο και στάση ζωής.

Περιμένεις να γίνεις αποδεκτός χωρίς να υποστείς την κοροϊδία, την απόρριψη.

 

Περιμένεις να κερδίσεις τη μάχη χωρίς να χρειαστεί να τη δώσεις.

 

Περιμένεις να αγαπηθείς χωρίς να έχεις αγαπήσει, μόνο απαιτείς δωρεάν παροχές...

Δεν καταλαβαίνει ακόμα η ανθρωπότητα πως ο πόνος αυτού του κόσμου είναι αρκετός! Πως δεν χρειάζεται να επιβάλλει περισσότερο, "με τις καλύτερες προθέσεις" πάντα, που σκοτώνουν, είτε με το χάδι είτε με το μαχαίρι!

Αλήθεια, δεν βρίσκω λόγο και τρόπο, να μπορεί κάποιος να συνεχίζει να προσπαθεί να ζει, χωρίς να έχει βρει νόημα της ζωής πέρα από τις αντιφάσεις της, πέρα από τις υποκειμενικές, προσωρινές θεάσεις.

Γράφω παντού. Όπου βρω. Στον υπολογιστή, σε χαρτάκια, σε κοινωνικές πλατφόρμες, στο ημερολόγιο, σε άρθρα, στο βιβλίο που γράφω. Σκόρπιες σημειώσεις, φαινομενικά άσχετων θεμάτων μεταξύ τους. Κι όμως, δεν είναι έτσι!

Χρειάζεται θέληση να διαπιστώσει κάποιος πως παντού, σε όλα, είμαι εγώ, είμαι η ίδια... Θα πρέπει να το έχει διαπιστώσει πρώτα με τον εαυτό του. Διαφορετικά, βλέπει μόνο τα κομμάτια μου, σκόρπια... αυτά που θέλει και βολεύει να βλέπει.

Το κομμάτιασμα του εαυτού μας είναι εύκολο κι έτσι ξεκινά το στήσιμο, το φτιάξιμο, οι ρόλοι που παίζουμε με άψογο ρεσιτάλ ηθοποιίας, τα προφίλ, όλα όσα εμείς οι ίδιοι εγκαταστήσαμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, που μετά μάς πνίγουν και μας περιορίζουν. 

 

Αλλά, δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να ανατρέψει ή να ακυρώσει, ό,τι εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, εγκαταστήσαμε ή συνεχίζουμε να διατηρούμε και να υποστηρίζουμε.

 

Σκέφτομαι επίσης - με κάποιο σαρκασμό που "ακυρώνει" ή μειώνει έστω, το αυτο-επιβαλλόμενο δράμα - πως όλα αυτά δεν αποτελούν καμιά νέα "θεόπνευστη, πνευματική διδασκαλία". Από αυτές που οι άνθρωποι διδάχθηκαν να ψάχνουν, έξω από τον εαυτό τους, έξω από τη ζωή τους, έξω από την "κοινή λογική" τους, τη δυνατότητα δηλαδή της δικής τους ατομικής δημιουργικής σκέψης - συνείδησης.

 

Περισσότερο, αποτελούν επιστημονικές παρατηρήσεις...μιας "επιστημονικής" διαδικασίας, που σού μάθανε πως "δεν σού ανήκει", "δεν είναι της ειδικότητάς σου ή της δικαιοδοσίας σου"!

 

Κι έτσι, συνεχίζουν, αυτο-θυματοποιητικά, να ψάχνουν και να δημιουργούν αυθεντίες, να στήνουν αγάλματα, να ψηλώνουν τα εδώλια, να συνεχίζουν να υποστηρίζουν, υποβασταζόμενοι τα βάθρα που οι ίδιοι διατηρούν.

 

Η πλάνη συνεχίζει να είναι επιτυχής! Η ευθύνη απουσιάζει. Η "παιδεία" συντηρεί επάξια την υποδούλωση, την εξασφάλιση της υποταγής. Η αδικία φανερώνει όλη την άγνοια και διαστρέβλωση. Αλλά πόσοι αντιλαμβάνονται; 

 

Και το παράδοξο είναι ότι ενώ οι αριθμοί επιμένουν, η λύση δεν βρίσκεται σε αυτούς.

 

Οι καθρέφτες παραμένουν μόνο ένα ακόμα στάδιο. Δεν αποτελούν το "τέρμα" ούτε προσφέρουν τίποτ' άλλο παρά ενδείξεις. Η φανέρωση είναι άλλη.
 

Απαιτεί τη σύνθεση, την έμπνευση/γνώση πέρα από τις αντανακλάσεις, την ενοποίηση που είναι πολύ περισσότερα από το άθροισμα των κομματιών. Έργο ζωής, όχι δωρεάν παροχή ή χάρισμα που είτε διαθέτεις είτε όχι, αλλά ούτε και μπορείς να εξαγοράσεις (χωρίς συμμετοχή).
 

Απαιτεί ήττες, πόνο, θάρρος. Απαιτεί αμφισβήτηση των δεδομένων ιδεών, απαλλαγή από την εκπαίδευση/κατήχηση. Απαιτεί προθυμία μετακίνησης, κόντρα στην επίμονη διατήρηση του γνώριμου, που πάντα εμποδίζει τη ζωή.
 

Φοβάσαι όμως τον πόνο. Σου έμαθαν πως μπορείς να αποφύγεις τον πόνο. Πάντα σού προσφέρουν μισές αλήθειες... Η άλλη μισή που δεν σού είπαν είναι πως έτσι, με αυτή την προσπάθεια/τακτική, διατηρείς το φόβο. Κι εσύ πίστεψες το μισό ως ολόκληρο. Ξοδεύεις τις προσπάθειές σου ψάχνοντας τρόπους αποφυγής του πόνου. Πίστεψες. Χωρίς να ερευνήσεις!
 

Τον πόνο δεν τον αποφεύγεις, ενώ προσπαθώντας, μεγεθύνεις το φόβο, που συνεχίζει να καθορίζει όλες τις εκφράσεις της ζωής σου. Αυτό που μπορείς είναι να αναγνωρίσεις το φόβο, να καταλάβεις (είναι διαδικασία, όχι απλή διατύπωση) και με θάρρος να τον αντιμετωπίσεις. Να σταθείς τίμια, ισότιμα απέναντί του, να τον κοιτάξεις στα μάτια, να μη χαμηλώσεις το βλέμμα, να μην τον αποφύγεις. Αυτό - μόνο αυτό - αλλάζει την ποιότητα (την ένταση, τη διάρκεια, το νόημα) του πόνου. 

 

Και κάπου - οπουδήποτε - βάζω άνω τελεία, κλείνω τον υπολογιστή, αφήνω τις συζητήσεις μετέωρες, γιατί και αυτό το "τέλος" αποτελεί ακόμα μια επίμονη πλάνη του εκβιαστικού τρόπου σκέψης που συντηρεί ανούσια συμβόλαια, καταπιεστικούς νόμους, ξέφρενα life-style, κενές υπάρξεις, ξύλινα, άκαμπτα λόγια - ματαιότητα.
 

Τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν είναι ολόκληρο, τίποτα δεν ελέγχεται... και ο γραμμικός χρόνος, το ενδιάμεσο βασανιστικό κενό είναι αναγκαίο για να υπάρξει κατανόηση... Δεν υπάρχουν "χαπάκια" για το φόβο του πόνου, ούτε ακτινογραφίες που να αποδεικνύουν την ύπαρξή του. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε αναγκάσει να δεις αυτό που αποφεύγεις.

Μη με λαμβάνεις όπως υπόψη. Δεν ανήκω στους σοφούς και στις αυθεντίες σου.