Μην αφήνεις τη μιζέρια που σε τρώει να χορτάσει

Κάνε βόλτα στα σοκάκια του κόσμου και ντύσε τα σκοτάδια του με την λάμψη της οντότητάς σου. Ταξίδεψε μέχρι την άκρη της γης και σκόρπισε το χαμόγελο σου. Φτάσε μέχρι τα πέρατά της και ξόδεψε άφθονα το γέλιο σου. Μην μένεις στάσιμος και απαθής άνθρωπέ μου. Ντύσε τους χειμώνες με τα καλοκαίρια σου και άλλαξε το τοπίο της ζωής σου.

Άφησε τα χρώματα της υπόστασης σου να χρωματίσουν μία νέα και ομορφότερη πλάση. Τα πινέλα της ψυχής σου να δημιουργήσουν ένα πολύχρωμο και πολύτιμο πίνακα. Πάρε το μαύρο από τον ουρανό σου και αντικατέστησε το με το άσπρο της χαράς σου. Μάθε να χορεύεις στην βροχή όταν οι καταιγίδες σε κατατροπώνουν. Να διασκεδάζεις στον ήχο των αστραπών, όταν αυτές χτυπάνε με μανία την πόρτα της ζωής σου.

Και να αντικρύζεις τον ήλιο που κρύβεται πίσω από τις μπόρες που σε μαστιγώνουν. Άνοιξε καινούριους δρόμους όταν τα αδιέξοδα σε κυκλώνουν. Ξεκλείδωσε την πόρτα της καρδιάς σου όταν η ευτυχία αναζητά καταφύγιο. Χάραξε καινούριες διαδρομές όταν τα μονοπάτια σου στενεύουν. Κοίτα να βαδίσεις σε νέες πορείες όταν πνίγεσαι από τις μικροαστικές κοσμοσυρροές. Να  σαλπάρεις για νέα λιμάνια όταν αρχίσει το κουφάρι σου να σκουριάζει.

Να καταπολεμάς  τους φόβους και τις ανασφάλειές σου όταν θεριεύουν και σε κατασπαράζουν. Και να ανοίγεις πανιά για ήρεμα και γαλήνια νερά όταν τα άγρια κύματα κατακλύζουν την οντότητά σου.

Ζέστανε με το φως της ύπαρξής σου τους φτωχούς που ξεπαγιάζουν από το κρύο. Σκέπασε τους άστεγους της μοναξιάς με την συντροφικότητα σου. Ντύσε με την προσμονή σου τους απελπισμένους. Διώξε με την αισιοδοξία σου τις συννεφιές που απλώνονται στον ουρανό των πονεμένων. Απέβαλε με την δοτικότητα σου την στέρηση από τους φτωχούς και ανήμπορους. Να βρει τρόπο να τρυπώσει μέσα τους η ξαστεριά. Φώτισε με την αύρα της αγάπης σου τις παγωμένες καρδιές των τοξικών και νοσηρών.

Μετέδωσε την θετικότητα σου στους αρνητικούς. Την καλοσύνη σου στις φθονερές και άπονες υπάρξεις. Σκόρπισε την συγχώρεση σου στους δόλιους και άπληστους. Σπείρε την ανιδιοτέλεια σου στα άγονα εδάφη των καιροσκόπων. Την αισιοδοξία σου στις πεδιάδες των απελπισμένων. Και κάλυψε με το απέραντο γαλάζιο σου τις γκρίζες μέρες των κουρασμένων.

Μην αφήνεις ρε άνθρωπε τη μιζέρια που σε τρώει να χορτάσει. Την απόγνωση που καραδοκεί, να σε κατασπαράξει. Την φωτιά που σε απειλεί, να κάνει παρανάλωμα τις ελπίδες σου. Άνοιξε νέους ορίζοντες  με καπετάνιο τα όνειρα σου και βάλε πλώρη για ένα καλύτερο μέλλον. Αντίκρισε την ανατολή πάνω στον ουρανό τούτου του κόσμου και αγνάντεψε την ομορφιά που αναδύεται από τα εσώψυχα σου. Μην αφήσεις την κατήφεια του να σε παρασύρει στα γρανάζια της. Γέλα με τις κακίες του. Χαμογέλασε στις πίκρες του. Περιγέλασε τις λύπες και τις στεναχώριες του. Και ανάδειξε το ανάστημα σου μέσα από τις μικρότητές του.

Σεργιάνισε στις γειτονιές του με την λάμψη της ψυχής σου. Και βγες στο μπαλκόνι της ζωής σου αντικρίζοντας την υπέροχη θέα της.