Το μυαλό δεν είναι ένα βάζο που πρέπει να γεμίσει. Είναι σαν ένα δεμάτι ξύλα, που θέλει ένα προσάναμμα μόνο για ν’ αναψει η φλόγα της αναζήτησης και η λαχτάρα για την αλήθεια.Όπως όταν πάει κανείς να ζητήσει φωτιά από τον γείτονα, και βρίσκοντας εκεί στο τζάκι αναμμένη με μεγαλη και λαμπρή φωτιά, κάθεται για ώρα και ζεσταίνεται , με τον ίδιο τρόπο, πηγαίνοντας κανείς σε κάποιοιν άλλο για να “μεταλάβει τον λόγο”, δεν αντιλαμβάνεται ίσως οτι πρέπει ο ίδιος να ανάψει ένα δικό του φως και να διαμορφώσει τη δική του σκέψη, παρά κάθεται χαρούμενος και ακούει, επειδή τον θέλγει η ακρόαση.
Κι αυτά που διδάσκεται του δίνουν εξωτερικά μια λάμψη όμως τη μούχλα εντός του και το σκοτάδι της ψυχής δεν τα χει θερμάνει ούτε τα ‘χει αποδιώξει με τη δύναμη της φιλοσοφίας.
Αν λοιπόν χρειάζεται μια συμβουλή για το πως ν ακούει κανείς τη διδασκαλία, η συμβουλή είναι, να θυμάται ότι τατυτόχρονα με τη μάθηση πρέπει να ασκείται στην ερευνα και ανακάλυψη ώστε να μη γίνεται κάτοχος γνώσεων πληροφοριακού ή σοφιστικού χαρακτήρα, αλλά γνώσεων που τις οφείλει στη δική του νόηση και στη φιλοσοφία, έχοντας ως βασική του αρχή για το καλώς ζην το καλώς ακούειν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου