Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα

 Λένε πως η γονεική αγάπη είναι το υψηλότερο και αγνότερο είδος αγάπης, καθώς προορίζεται για να δίνει, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Μπορεί ο εραστής να αγαπά και να περιμένει ανταπόδοση από τον αγαπημένο, το ίδιο και ο φίλος, ένας γονέας, όμως, αγαπά το παιδί του και του προσφέρει χωρίς περιορισμούς, μετέχοντας έτσι στο πιο αλτρουιστικό και ανιδιοτελές είδος της αγάπης.

Παρά τις επιμέρους διαφορές της αγάπης, ανάλογα με τον αποδέκτη της (εραστής, φίλος γονέας), ένα σημαντικό κοινό γνώρισμά τους είναι πως, σε κάθε περίπτωση, το άτομο ενδιαφέρεται ενεργά για το αντικείμενο της αγάπης του, και φροντίζει για την ανάπτυξή του στα διάφορα επίπεδα (κοινωνικό, προσωπικό, πνευματικό, κτλ).

Γονείς και λάθη

Κάθε γονέας, βέβαια, κάνει λάθη, των οποίων η σοβαρότητα ποικίλλει, από αμελητέα με μικρή ή και καθόλου επίδραση, μέχρι πολύ σοβαρά, με επίδραση ίσως και σε όλη τη μετέπειτα ζωή του ατόμου. Υπάρχουν, για παράδειγμα, γονείς που περιμένουν διαφόρων ειδών ανταλλάγματα από τα παιδιά τους, όπως το να σπουδάσουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, να κάνουν σχέση ή να παντρευτούν με ένα συγκεκριμένο άτομο, να τους επιτρέπουν να εμπλέκονται στη ζωή τους με τον/την σύζυγό τους, και λοιπά. Κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε έναν δρόμο που δεν είναι ο δικός του, αλλά υπαγορεύεται από τις επιθυμίες του γονέα, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα αισθήματα ικανοποίησης και ευτυχίας στη ζωή του.

Μπορεί, ακόμη, να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις του με τους άλλους, στις οποίες επιθυμούν να εισβάλλουν ή να ελέγξουν οι γονείς.

 

Επιπλέον, υπάρχουν γονείς που, αντί να επιδιώκουν την ανεξαρτησία των παιδιών τους και να χαίρονται όταν αυτά την πλησιάζουν, αντιθέτως, θα την υποδαυλίσουν ή θα φροντίσουν εξ' αρχής να παρατείνουν την περίοδο εξαρτησίας των παιδιών από τους ίδους. 

 

Άλλοι είναι εξαιρετικά χειριστικοί, προκειμένου να κατευθύνουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους προς το αποτέλεσμα που οι ίδιοι επιθυμούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο εκβιασμός ότι θα σταματήσουν να στηρίζουν το παιδί οικονομικά, εάν δε συμμορφωθεί με τις επιθυμίες του.

Ας σημειωθεί ότι ο όρος ''παιδί'' στο κείμενο δεν υποδηλώνει την ηλικία, παρά μόνο το ρόλο του ατόμου, σε σχέση με το γονέα.
 

Αναγνώριση λαθών από το παιδί

Παρά τα εκάστοτε λάθη των γονέων, όμως, υπάρχει μια δυσκολία στο να αναγνωρίζονται αυτά από τα παιδιά τους. Το γεγονός αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστεί κανείς τη θέση των γονέων στην ψυχοσύνθεση των παιδιών. Αναλυτικότερα, οι πρώτοι κατέχουν μία εξιδανικευμένη θέση στο μυαλό των τελευταίων, και μόνο με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν να παίρνουν τις αντικειμενικές τους διαστάσεις. Όσο, όμως, περιβάλλονται από το σύννεφο της εξιδανίκευσης, είναι δύσκολο για το παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας, να τους δει καθαρά και να διακρίνει τα λάθη τους.

 

Θεωρώ, όμως, αναγκαίο να αναγνωρίσει κανείς τα λάθη των γονιών του, καθώς, όπως μας υπενθυμίζει και η φράση ''αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα'', τα λάθη αυτά είναι πολύ πιθανό να ταλαιπωρήσουν το παιδί στο μέλλον. Μπορεί, ακόμη, να ταλαιπωρήσουν και τους δικούς του απογόνους. Ο μόνος τρόπος να μη συμβεί κάτι τέτοιο, είναι το άτομο να αναγνωρίσει αυτά τα λάθη, μαζί με το είδος της επίδρασης που έχουν στον ψυχισμό του, και στη συνέχεια να τα αντιμετωπίσει ή να τα ελέγξει. Διαφορετικά, αν τα αφήσει στο σκοτάδι της άγνοιας, είναι πιθανό να μη μπορέσει να τα διορθώσει, αλλά ούτε και να ελέγξει την επίδρασή τους πάνω του.

 

Ο ρόλος των γονέων είναι, αδιαμφισβήτητα, κομβικός, σε μια πληθώρα εκφάνσεων της ζωής και της προσωπικότητας του ατόμου. Οι ίδιοι, έχουν την ευκαιρία, αλλά και την πρόκληση, να σμιλεύσουν ένα μοναδικό ον, ανεξάρτητο, δυναμικό και ικανό να αντιμετωπίζει μόνο του τις προκλήσεις τις ζωής, αλλά και να ακολουθεί υπεύθυνα τον δικό του, προσωπικό δρόμο. Τα λάθη σε μια τόσο δύσκολη και απαιτητική διαδικασία είναι αναπόφευκτα, πολλές φορές, όμως, είναι και ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε να μπορεί κανείς να τα παραβλέψει.
 

Η ευθύνη του παιδιού-ενήλικα

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η ευθύνη μετατοπίζεται στο παιδί, το οποίο, ως πλέον ώριμος και ενήλικας άνθρωπος, καλείται να τα αναγνωρίσει και να τα αντιμετωπίσει, έτσι ώστε να εμποδίσει την επίδρασή τους στο ίδιο, αλλά και στους σημαντικούς άλλους της ζωής του. Του δίνεται, μάλιστα, η δυνατότητα να τα μετουσιώσει σε προσωπική του ψυχική ανθεκτικότητα, αλλά και μαθήματα ζωής για τα δικά του παιδιά.