«Είσαι σε φρικτή κατάσταση! - είπε χωρίς να γυρίσει - Το νιώθω από τον τρόπο που μπήκες, από τα βήματά σου και κυρίως από τη μπόχα των συναισθημάτων σου.Είσαι μια πληθώρα, ένα πλήθος σκέψεων. Πού πηγαίνεις σ’ αυτή την κατάσταση;
Όπως έχεις καταντήσει σε χίλια κομμάτια, πολύ δύσκολα μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου σαν υπάλληλος».
«Εγώ δεν είμαι ένας υπάλληλος» του απάντησα κοφτά, σαν να αμυνόμουνα ενάντια σε μια ξαφνική επίθεση. Όποιος και να ήταν, σκόπιμο θα ήταν να καθορίσουμε αμέσως τις σωστές μεταξύ μας αποστάσεις. Αλλά η ορμή των λόγων μου έσβησε προσκρούοντας σε τοίχους από βαμβάκι. Κυριευμένος από έναν άγνωστο φόβο, δυσκολεύτηκα να βρω το σθένος να απαντήσω: «Εγώ είμαι ένας μάνατζερ!».
Η σιωπή που ακολούθησε απλώθηκε απεριόριστα στο Είναι μου.
Ένας χλευασμός αντήχησε μέσα μου για κάμποση ώρα. Έμεινα μετέωρος, με πόνο, αβέβαιος για ποιο κομμάτι του εαυτού μου χλευαζόταν και ποιο χλεύαζε.
Έπειτα, η φωνή ήχησε ξανά από εκείνη την αιωνιότητα.
«Με ποιο δικαίωμα λες ‘εγώ - είπε με ένα περιφρονητικό ύφος που με χτύπησε σαν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο - Στον δικό μου κόσμο είναι βλασφημία, και μόνο να προφέρεις τη λέξη ‘εγώ’.
Εγώ ’είναι ο διχασμός που έχεις μέσα σου... ‘εγώ ’είναι το πλήθος των ψεμάτων σου... Κάθε φορά που επιβεβαιώνεις ένα από τα ‘μικρά σου εγώ ψεύδεσαι.
Εγώ μπορεί να πει μόνο όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, όποιος είναι κύριος της ζωής του... όποιος έχει βούληση».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου