“-Τι είσαι; Πνεύμα ή αερικό;-Είμαι η θλίψη…”
Αγαπημένη φράση από αγαπημένη ταινία, που έμελλε να με στοιχειώσει τελικά.
Έχω ερωτευτεί μιαν ιδέα.
Δεν έχει χέρια για να με αγκαλιάσει, πόδια για να έρθει κοντά μου.
Δεν έχει μαλλιά για να πλέξω μέσα τους τα δάχτυλά μου, ούτε ώμους για να γείρω πάνω τους.
Δεν έχει καρδιά για να με αγαπήσει. Έχει ψυχή που λάμπει σαν πνεύμα.
Έχει την άπιαστη ομορφιά ενός αερικού. Αλλά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ίσως πάντα να ερωτευόμουν την θλίψη τελικά.
Την συννεφιά σε κάποια βλέμματα που στο “τι κάνεις” απαντούν με ένα “καλά” που συνοδεύεται από ένα χαμογελάκι ίσα για να καλύψουν αυτήν την θλίψη στην ψυχή.
Τα κρύα χέρια ανεξαρτήτως εποχής, που όταν σε αγκαλιάζουν το κάνουν τόσο δυνατά σα να εκλιπαρούν για μια κάποια σωτηρία. Το τρέμουλο στην φωνή όταν με νύχια και με δόντια προσπαθούν να πνίξουν αυτόν τον λυγμό που έχει κατακτήσει κάθε τους φωνήεν και σύμφωνο. Τις ατέλειωτες σιωπές όταν το βλέμμα τους χάνεται στο πλήθος σαν κάποιον να γυρεύουν.
Τελικά την θλίψη ερωτεύομαι στους ανθρώπους.
Κάτι με τραβάει σε αυτήν. Κάτι με προκαλεί να τους γνωρίσω καλύτερα, ίσως γιατί κάτι μέσα μου σπαράζει και μου κραυγάζει να κάνω έστω μια προσπάθεια για να τους θεραπεύσω.
Δεν είμαι πνεύμα. Δεν είμαι αερικό. Κάποτε ναι, ήμουν η θλίψη.
Όχι πια.
Τώρα είμαι εδώ γιατί έχω ανάγκη να σε γιατρέψω με μια μου αγκαλιά. Και που ξέρεις, ίσως μια μέρα κάποιος να ερωτευτεί σε εμένα αυτό το διαφορετικό. Και λύσει αυτήν μου την κατάρα να ερωτεύομαι την θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου