Η ψυχή του ανθρώπου είναι άτιμο πράγμα. Εκεί που λες πως την αγγίζεις στη χούφτα σου, αυτή αλλάζει μορφή και την αναζητάς και πάλι στις πιο βαθιές αβύσσους. Άνθρωπε, κοίτα να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, που γαληνεύει το είναι σου, που φέρνει το μειδίαμα στις άκρες των χειλιών σου. Μα πάνω απ' όλα, κοίτα αυτό να αρμόζει στην ψυχή σου, να σε φέρνει πιο κοντά της. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να σε οδηγήσει στο φως και να σε σώσει από τις πλάνες αυτού του κόσμου, άνθρωπε...Όσο κι αν ξενίζει σε πολλούς γύρω σου, ακολούθησε αυτόν το δρόμο, που κάθε χάραμα σε φωνάζει με τον δικό του τρόπο να τον εξερευνήσεις. Είναι ο δικός σου, προσωπικός δρόμος για την επιτυχία. Πιο δικός σου δεν γίνεται. Και εκεί δεν χωράνε νόρμες και απαγορεύσεις. Αρκεί να έχεις πίστη σε εσένα.
Μόνο, πάψε να ακούς κάθε άλλη φωνή που σε εμποδίζει να φτάσεις στην κορυφή της σκάλας που υψώνεται μπροστά σου.
Γιατί μπορεί να πέσεις και να επιστρέψεις πίσω, στο τίποτα.
''Καθετί που υψώνει το άτομο πάνω απ' την αγέλη, καθετί που φοβίζει τον πλησίον, ονομάζεται από εδώ και πέρα κακό'' έγραψε ο Nietzsche πριν μία εκατονταετία και κάτι.
Οι άνθρωποι συχνά τρομάζουν με οτιδήποτε καινούριο, πρωτοποριακό, ό,τι ξεφεύγει απ' τα όρια της λογικής. Της δικής τους λογικής.
Γιατί δεν μπορούν να το ελέγξουν, να το βάλουν κι αυτό σε νόρμα, και οι σφυγμοί τους επιταχύνονται στη σκέψη ότι ίσως να τους ελέγξει αυτό.
Τους φαίνεται τόσο επικίνδυνο.
Ένστικτο επιβίωσης; Μαζικοποίηση;
Όπως θέλεις, ονόμασέ το.
Ούτως ή άλλως οι λέξεις δεν μετράνε,δεν αλλάζουν το νόημα...
Αυτό πάντα θα σε καταδιώκει, σε κάθε βήμα προς την ολοκλήρωση του παρεξηγημένου και δυσερμήνευτου ''εγώ''...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου