Στον απόηχο ενός απωθημένου

Περίεργο πράγμα ο χρόνος. Αξία σχετική και ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση μαζί της. Θα’θελα να τον παγώσω το χρόνο. Να τον εξαφανίσω, να μη μείνει ρολόι άσπαστο πάνω στον πλανήτη. Κάθε λεπτό, κάθε ανάσα που μετράει, έχει νόημα γιατί όταν περάσει θα έχει χαθεί για πάντα. Εσύ,τι λες;

Κι αν είχες τη δυνατότητα λόγια, πράξεις, ανθρώπους να τα γυρίσεις όλα πίσω και να τα διορθώσεις; Να πιάσεις από την αρχή το αόρατο νήμα της ζωής με τις καλύτερες δυνατές προσδοκίες; Αν… Αν είχες μόνο πέντε λεπτά ζωής; Εισπνοή. Πώς θα τα αξιοποιούσες; Εκπνοή. Χωρίς προλόγους. Χωρίς λόγια μεγάλα. Πέντε ακέραια, καθαρά λεπτά ζωής ζώσας.

Μη βιαστείς να απαντήσεις και κάνεις πάλι λάθος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων σημερα, είναι η πίστη σε μια ζωή αιώνια. Αδειάζεις μέρες πιστεύοντας εγωιστικά πως είσαι ένας μικρός Θεός, πως η πίστωση χρόνου σου χαρίζεται απεριόριστα. Μα η ζωή δεν είναι δικαίωμα. Είναι δώρο μοναδικό και ανεκτίμητο. Κι εσύ,τι κάνεις με αυτό;

Το κλείνεις στη ντουλάπα μαζί με τα χειμωνιάτικα πείθοντας τον εαυτό σου πως θα το βγάλεις να δει λίγο τον ήλιο όταν το χρειαστείς ξανά; Κάπου εδώ και καθώς εσύ κάθεσαι αδιάφορα στον άδειο καναπέ σου παρατηρώντας τη ζωή να περνάει από απέναντι, θα σου προτείνω να μην περιμένεις γιατί δεύτερη δεν έχει. Φέρε μια τούμπα τα δεδομένα και σκέψου.

Πώς τόλμησες να στριμώξεις τέτοιο δώρο στη γωνία; Με ποιο δικαίωμα νομίζεις πως σου αξίζει μια αιωνιότητα αναβολής; Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί βολεύεσαι παρέα με κάτι ξέμπαρκα αισθήματα. Σχέσεις άμεσης κατανάλωσης όπου η έλξη θεωρείται έρωτας και η συμπάθεια αγάπη. Ερωτεύεσαι οθόνες και κόκκινες σημάνσεις την ώρα που γυρνάς σπίτι μόνος. Κάνεις όνειρα, αλλά όχι κοινά. Στο φανταστικό μέλλον του ενός, δε χωρά ο άλλος.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Κλείνει την πόρτα πίσω του και ο ήχος ακούγεται στα αυτιά σου αρμονικά γαλήνιος. λέπεις τον καπνό του τσιγάρου του να εξαφανίζεται και ανακουφίζεσαι. Είμαι κυνική; Μπορεί… Όμως πες μου, έτσι είναι οι σχέσεις; Άβολες αγκαλιές που λίγο σε αναζωογονούν και πολύ σε πνίγουν; Άνθρωποι που ζουν τα πάντα σε minimum διάσταση όπου το συναίσθημα είναι κομπάρσος; Λυπάμαι αλλά υπάρχει νομοτελειακή συνέπεια εδώ: Ό,τι δίνεις θα λάβεις.

Μήπως σιωπές; Από εκείνες που κάνουν κρότο; Βλέπω παντού σκέψεις που δεν άντεξαν να γίνουν λόγια. Τις βλέπω σε μισοτελειωμένες κούπες καφέ, σε άτσαλα σβησμένα τσιγάρα και σε ανθρώπους που δεν μιλάνε μα μέσα τους μουρμουράνε όσα δεν πρόλαβαν να πουν. Αφηρημένα πρόσωπα στο φανάρι που περιμένουν να τους κορνάρεις για να επιστρέψουν στην πραγματικότητα. Χείλη που αραδιάζουν όλα τα ασήμαντα μέχρι να δουν εκείνη τη φυσιογνωμία που μπροστά της σιωπούν. Πώς ξορκίζονται τώρα αυτές οι σιωπές;

Αυτά τα δολώματα ενδιαφέροντος που όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πειραματική αδιαφορία; Και είναι αγένεια η αδιαφορία, να ξέρεις, και οι σιωπές κραυγές. Πώς θα γίνουν τώρα μηνύματα που αποκαλύπτουν όμορφες αλήθειες και αμήχανα χαμόγελα; Ασυνέχεια; Ασυνέπεια; Ανειλικρίνεια; Δεν ξέρω. Μα κάπου εδώ οι ισορροπίες χάνονται,τα τείχη υψώνονται και το χάσμα μεταξύ των δύο μεγαλώνει. Κλείνεται ο καθένας στο μικρόκοσμό του, βυθισμένοι σε άσκοπες σκέψεις, μισοτελειωμένες κουβέντες και λανθασμένα συμπεράσματα. Μίλα!

Μίλα γιατί θα έρθει η ώρα που όλα γύρω σου θα σε πνίγουν.Όλα τα αδιεκδίκητα θέλω σου θα έχουν μετονομαστεί σε απωθημένα. Και ξέρεις, είναι ύπουλα. Κρύβονται και ενώ νομίζεις ότι έχεις γλιτώσει, επιστρέφουν δριμύτερα. Πάντα επιστρέφουν. Το απωθημένο είναι η τύψη προς τον εαυτό μας.

Η φυσική ορμή που για κάποιο λόγο δειλιάσαμε και δεν ακολουθήσαμε. Έχει όμως φωνή επίμονη και τσιριχτή. Ένα μόνιμο παιχνίδι του μυαλού είναι, ιδανικά φτιαγμένο στα μέτρα σου για να συμπληρώνει τα κενά της ζωής που επιπόλαια διάλεξες. Μια ζωή όπου δεν αλληλεπιδράς, δε συμμετέχεις, δεν αξιώνεις, δε ρισκάρεις. Συγγνώμη αλλά αυτό θες; Μέσα στο λίγο σου να ζεις; Εγκλωβισμένος στο λαβύρινθο που μόνος έχτισες;

Ένας άνθρωπος αδικαιολόγητα επιφυλακτικός, χαμένος ανάμεσα σε δεύτερες σκέψεις, ενοχές, τύψεις και απωθημένα; Χαμένος στα «πρέπει» που επιβλήθηκαν στα «θέλω»,στα «όχι» που νίκησαν τα «ναι»; Για φαντάσου… Σκέψεις τολμηρές που ακολουθήθηκαν από άτολμες πράξεις. Αποφάσεις και σχέδια κλειδωμένα σε συρτάρια. Ανείπωτες εκμυστηρεύσεις καρδιάς που παίζονταν στο μυαλό σε επανάληψη. Νύχτες με αυπνία και γκρίζα πρωινά. Σιωπηρά κλάματα αντί για τρανταχτά γέλια. Μάτια φλύαρα και χείλη βουβά.

Δεν είναι άδικο; Δεν είναι άδικο να ζεις μια καθημερινότητα χλιαρή και ηττημένη ενώ θα μπορούσες να φτάσεις στο ζενίθ της συναισθηματικής σου νοημοσύνης,να παρατήσεις ο,τιδήποτε ημίμετρο που «σήμερα είναι και αύριο δεν είναι» και να δώσεις ειλικρινή υπόσχεση στον εαυτό σου ότι θα ακολουθήσεις εκείνο που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει ένα τικ παραπάνω;

Οι υποσχέσεις για τον ουρανό με τ΄άστρα είναι φτωχές μπροστά στα θαύματα που μπορούμε να κάνουμε για να μεταμορφώσουμε την κάθε μερα μας. Να τη φωτίσουμε. Να χρωματίσουμε τα σκοτάδια. Να κάνουμε τη ρουτίνα γιορτή και τη συνήθεια έκπληξη. Να κάνουμε την ανατροπή και να ζήσουμε το παραμύθι. Όχι εκείνο το ροζ. Το άλλο, το μπορντό που έχει ένταση, άφημα και μια δυναμική ικανή να συνδέσει τέλεια το παζλ της ζωής.

Ίσως να ταυτιστείς με όλο αυτό ή να το θεωρήσεις άκρατο ρομαντισμό. Εγώ όμως έτσι το βλέπω. Για μένα η αγάπη είναι άχρονη και ελεύθερη, ενώ η δέσμευση επιλογή.

Η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων ευσυνείδητων δεν κάνει ένα ή δύο αλλά άλματα μαθηματικής ομορφιάς όπου τα πάντα είναι πιθανά, όπου ξαφνικά το κρύο δεν τους ενοχλεί, ο καφές μυρίζει εντονότερα το πρωί ενώ αυτοί στριμώχνονται σε ένα μαξιλάρι κι ας μένουν όλα τα άλλα έπιπλα άδεια.