Μέσα μου έχω ένα …
Θα μ’ οδηγήσει σε γκρεμό…
Εγώ κι ο θυμός μου. Ο θυμός μου κι εγώ. Στο ίδιο ταξίδι συνεπιβάτες, για πολύ καιρό. Ένιωσα πως μου έκλεβε στιγμές, πως διάλεγε τη θέση στο παράθυρο για να βλέπει εκείνος όλη τη θέα, δοκίμαζε την πρώτη κουταλιά παγωτό για να πάρει όλη τη γλύκα. Και τις βραδιές, μη έχοντας να μονοπωλήσει κάτι άλλο, κυριαρχούσε στον ύπνο μου και στη σκέψη μου.
Στο λίγο χώρο που του έδωσα, εκείνος πήρε περισσότερο και για αντάλλαγμα με πότιζε με το σαράκι του. Θυμός καταπιεσμένος, θυμός, συσσωρευμένος θυμός… κι άλλος θυμός, κόκκινος να ξεχειλίζει…
Θυμός, για εκείνες τις στιγμές που από αδυναμία επέλεγες το ποτό κι εγώ ένιωθα ανίκανη να βοηθήσω.
Θυμός, γιατί έφυγες νωρίς, χωρίς να προλάβω να σε ζήσω… λίγο ακόμη.
Θυμός, γιατί κάθε φορά τίποτα δε σου ήταν αρκετό, γιατί κάθε φορά με σύγκρινες για να με βγάλεις λειψή…
Θυμός, γιατί με έβαλες στην πρώτη γραμμή, να δώσω τις δικές σου μάχες.
Θυμός, γιατί τότε που σε είχα ανάγκη πιο πολύ, εσύ επέλεγες το καθωσπρέπει και τη γνώμη του κόσμου.
Θυμός, γιατί μου έκλεψες την αθωότητά μου και μ’ έκανες να κρύψω την ταυτότητά μου…
Θυμός, γιατί πάντα αισθανόσουν τόσο λίγος δίπλα μου και μου έκοβες τα φτερά.
Θυμός, γιατί στην αλήθεια μου ανταπέδωσες ψέματα και υποκρισία…
Θυμός, γιατί μου ‘φόρτωσες’ κάθε σου αδυναμία, για τη λάσπη που μου έριξες για να παραμείνεις το ‘καλό παιδί’…
Θυμός, γιατί ακόμα και τώρα επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και σ’ εκείνη, γιατί θες να τιμωρήσεις εμένα…
Θυμός, γιατί με αγαπούσατε πολύ, μα τώρα ‘έχω αλλάξει’ και δε σας κάνω πια τα χατίρια…
Θυμός για την απαίτηση που έχεις να σε βοηθάω.
Θυμός για όλες τις ώρες της σιωπής, για όλες τις παραχωρήσεις, για όλα τα πισωγυρίσματα.
Θυμός, γιατί με άφησες να φύγω… γιατί μένεις ακόμα εκεί…
Θυμός, γιατί έβαζα τον εαυτό μου δεύτερο.
Θυμός, γιατί δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει λάθη…
Θυμός για το χαμένο χρόνο, για τις συναισθηματικές εκπτώσεις, για τα χαμένα βράδια…
Θυμός
Όμως μέχρι εδώ!
Γιατί ο θυμός σε σκληραίνει, σε τρώει μέρα με τη μέρα και σ’ οδηγεί σ’ ένα γκρεμό. Κι αν τον αφήσεις θα σε κερδίσει. Θα σε κυριεύσει. Θα σε διχάσει. Θα σε κομματιάσει… Κι εμένα αυτό δε μου ταιριάζει! Ο θυμός κάνει το τραύμα βαθύτερο, ματώνει συνέχεια την πληγεί. Όταν τον καταπίνεις συνέχεια, γίνεται σαράκι, γίνεται αδιέξοδο, σε κρατά αγκυροβολημένο στο παρελθόν, καταλήγει σε θάνατο…
Εγώ κι ο ανέκφραστος θυμός μου; Όχι πια… Δεν τον κουβαλάω στις αποσκευές μου, δεν τον αφήνω να στοιχειώνει τα βράδια μου, να δηλητηριάζει τη σκέψη μου. Δεν του δίνω πια τροφή μες το σώμα και την ψυχή μου. Δεν τον καταπίνω. Τον αφήνω ελεύθερο. Τον αποδεσμεύω. Κοιτάω μπροστά… Τον κοιτάω κατάματα πια. Δεν τον φοβάμαι. Ο θυμός είναι μόνο το φυτίλι που θα πυροδοτήσει την έκφραση του συναισθήματος. Είναι μόνο μια στιγμή κι όχι το μαχαίρι στην πληγή. Είναι η υπενθύμιση γι’ αυτό που χρειάζεται να δουλέψω με τον εαυτό μου. Δεν αφήνει πια αυτή την πικρή γεύση στο στόμα, γιατί έφτασε μέχρι τα χείλη αλλά δεν εγκλωβίστηκε πίσω από σφιγμένα δόντια και ακούραστες , κομματιασμένες αντοχές. Δε θολώνει πια το βλέμμα μου και δε γεμίζει με γκρίνια και αιχμές τα λόγια μου. Γιατί πια δε βρίσκει χώρο να ριζώσει. Δε βρίσκει άπλα για να βολευτεί. Και το δωμάτιο που νοίκιαζε μες την ψυχή μου δεν υπάρχει πια…
Αυτό που γιάτρεψε το θυμό είναι η συγγνώμη… συγγνώμη προς τον εαυτό μου, που οι επιλογές μου ήταν υπεύθυνες για τη συσσώρευσή του. Συγγνώμη για αυτούς που τους επέτρεψα να με πληγώσουν. Και ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα που πήρα απελευθερώνοντάς τον. Η αλήθεια προς τον εαυτό μου άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση. Έδειξε στο θυμό την έξοδο… σταμάτησε να τον θρέφει για να γίνει ένα τεράστιο θηρίο…σταμάτησε να τον κοιμίζει τα βράδια και να τον καλωσορίζει με το πρώτο φως της ημέρας και να του δίνει παράταση για μια ακόμα μέρα μέχρι να εκφραστεί…
Το αντίδοτο του θυμού είναι η αγάπη. Κι όσο γεμίζω τον εαυτό μου με αγάπη, τόσο κρατώ το θυμό μακριά. Όσο αγαπάω τον εαυτό μου και δίνω αγάπη, τόση αγάπη θα έλξω, κι άλλη τόση θα πάρω πίσω. Η αγάπη θα σβήσει το θυμό, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα. Και θα φέρει χαρά, πληρότητα, ηρεμία…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου