Όλα Αναγκαία

Κάνε αυτό, ακολούθησε το άλλο. Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο. Στην πλειονότητά τους μοιάζουν, έστω κι αν φαίνονται διαφορετικά, έστω κι αν υπόσχονται λύτρωση.

Στο τέλος της μέρας, της κάθε μέρας, παραμένουμε μόνοι με τον εαυτό μας... ή όχι;

Όχι βέβαια! Είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου. Να παραμείνει μόνος με τον Εαυτό του!

Τον έχει αντικαταστήσει βέβαια... πολλά τα είδωλα, οι αντιπρόσωποι, οι εικονικότητες, οι φαντασιώσεις. Η ικανότητα της δημιουργίας μέσα από τη φαντασία μας είναι πραγματικά εκπληκτική. Αν καταφέρεις να σταθείς σε κάποια απόσταση και να δεις αντικειμενικά ό,τι συναντάς, σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, πιστεύεις, ακολουθείς, νομίζεις, δεν μπορείς να μη γελάσεις αλλά και να θαυμάσεις.

Αλλά μόνο η απουσία φόβου, η απουσία εμμονής της υπεράσπισης μπορεί να το προσφέρει αυτό. Ποιο το όφελος;

 

Απερίγραπτα μαγικό!

Η απλή, ολοκληρωτική φανέρωση όλων των κατευθύνσεων αλλάζει τα πάντα. Τα πάντα! Αλλά χρειάζεται θάρρος. Απερίγραπτο θάρρος για να μην πέσεις στην άλλη πολικότητα της ολοκληρωτικής απόρριψης ή της βολικής συγκεκριμένης επιλογής. Με άλλους κανόνες, διαφορετικές λίστες, άλλα σύμβολα και ερμηνείες.

 

Αλλά μόνο έτσι επιστρέφεις στο δέος, στην αναγέννηση που είναι τόσο απαραίτητη! Τότε μόνο μπορείς να αρχίσεις να βλέπεις, να ακούς, να αισθάνεσαι, έναν κόσμο που παρέμενε κρυμμένος, μπροστά στα μάτια σου. 

 

Πριν από αυτό, δεν μπορείς να αισθανθείς βαθιά μέσα στην ύπαρξή σου πως ζεις. Μοιάζεις βέβαια, εντάσσεσαι φυσικά, ακολουθείς συνηθισμένη πορεία αναπόφευκτα (ακόμα κι όταν πιστεύεις πως ξέφυγες), αλλά δε ζεις!

 

Η Ζωή είναι άλλη! Δεν μπορείς να της δώσεις πλαίσιο, κανόνες, μορφή, γιατί είναι ατομική, διαχρονική, πολυδιάστατη, μεγαλόπρεπα χαοτική για τις περιορισμένες μας αισθήσεις. Και τη δημιουργείς συνεχώς. 

 

Αλλά μπορείς να την αισθανθείς, να την ανακαλύπτεις, να τη βιώνεις πέρα από το ασφυκτικό κέλυφος του σώματος και του φυσικού νου σου, ενώ τιμάς και εκτιμάς αυτά, εντελώς διαφορετικά. Και να τη μοιραστείς! Ω, αυτό το μοναδικό μοίρασμα/δόσιμο, που δεν μοιάζει με τίποτα που νόμιζες πως ήξερες πριν...

 

Πέρα από τα όρια των κοσμικών άρθρων, των κοσμικών θεωριών και των κοσμικών δασκάλων/οδηγών, υπάρχουν όλα όσα χρειάζεται αλλά πρέπει εσύ να ανακαλύψεις. Μόνος; Όχι βέβαια, αλλά δικαιούσαι να προσπαθήσεις. ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθήσεις. 

 

Πρέπει να εξαντλήσεις κάθε άρθρο, κάθε μέθοδο, κάθε διδασκαλία, κάθε ακολουθία, κάθε άποψή σου, μέχρι να μη μείνει τίποτα. Μέχρι να μείνεις με τις ίδιες απορίες, την ίδια άγνοια, το ίδιο μετέωρος, όπως ήσουν αρχικά. Όταν άρχισες να μαθαίνεις, να ακολουθείς, να επιλέγεις, να υποστηρίζεις, να διαχωρίζεις.

 

Και όταν θα έχεις εντοπίσει τους δασκάλους που δε νόμιζες πως ήταν, τις πληροφορίες που δεν εμφανίζονταν πριν, την αλήθεια πέρα από ΚΑΘΕ θεωρία, μέθοδο, κανόνα, τρόπο ή διδαχή, τότε θα αρχίσει η πραγματική έρευνα, η πραγματική ατομικότητα. Που σκέφτεται δημιουργικά. Που απαλλάσσεται εύκολα από όλα τα πέπλα, ένα, ένα.  

 

Τότε αρχίζεις να πετάς τα δεκανίκια, να αφήνεις πίσω σου όλα όσα πήρες στην πορεία σου (και σού χρησίμευσαν). Αρχίζεις να βασίζεσαι στον εαυτό σου, αλλά πρώτη φορά καταλαβαίνεις τι ακριβώς σημαίνει αυτή η φράση και πολλές άλλες. 

 

Δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι. Διαλέγεις κάθε φορά το είδος της δυσκολίας που θέλεις και το λόγο που την επιλέγεις. Το να υποφέρεις όμως είναι επιλογή. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι!

 

Θα κυνηγάς όμως το νόημα, την ευτυχία, την αγάπη, όσο χρειαστεί, ό,τι κι αν κάνεις πριν από αυτά. Με τις δικές μας παραλλαγές ο καθένας, όλοι ακολουθούμε παρόμοια πορεία, αρχικά στα τυφλά. Άλλοι κολλώντας εδώ, άλλοι εκεί και άλλοι αναβάλλοντας. 

 

Όμως "το ταξίδι εντός" δεν έχει καμία σχέση με ό,τι προβάλλεται ευρέως, ό,τι υπήρξε σε οποιοδήποτε παρελθόν. Δεν το μιμείσαι. Κανείς δεν έχει ποτέ περπατήσει το δικό ΣΟΥ ταξίδι, αυτό που οφείλεις ΕΣΥ! Ούτε κανένα βιβλίο υπάρχει που το περιγράφει.