Προσπαθώ

Τα τελευταία χρόνια, ανακάλυψα την αξία ενός ρήματος που παλιότερα υπολόγιζα την έννοιά του με ένα ''ναι μεν αλλά...'' να τη συνοδεύει πάντα.

Κάτι που από μόνο του δεν ήταν ποτέ αρκετό.

Γιατί έτσι μ' έμαθαν, έτσι κάπως έπεφτε η σκιά του πάνω μου και μου στερούσε τον ήλιο από το πρόσωπο.

Γιατί πάντα η αξία ήταν στο αποτέλεσμα κι αυτό ακόμα κάτω από μια πολύ αυστηρή κριτική που καλά καλά δεν καταλάβαινα από πού ξεκινούσε και προς τα πού πήγαινε...

Η αξία του για μένα πάει πολύ μακριά, σε τόπους άλλους όπου η δύναμή της πολλαπλασιάζεται και από μέσα της ξεπετιέται η αποδοχή, η συγχώρεση, η επιείκεια, η τρυφερότητα, η ανθρωπιά, η φροντίδα, η υπομονή...

Όχι, δεν εννοώ το ρήμα ''αγαπώ''... Αυτό δεν έχει λόγο να εξηγηθεί, ίσως ούτε λόγο να ειπωθεί.
Υπάρχει και αυτό αρκεί...

Εννοώ κάτι άλλο, ίσως πιο ταπεινό αλλά που ρίχνει σκιά μεγαλειώδη..

Π Ρ Ο Σ Π Α Θ Ω...
Για ότι αγαπώ, για ότι επιθυμώ, για ότι με φέρνει κοντά στη χαρά, για όσο και όπως μπορώ...

Κι αν δεν μπορώ, αν δεν αντέχω, κρατάω την προσπάθεια στην ψυχή μου έτοιμη για την εκκίνηση όταν θα μπορώ, ακόμα κι αν αυτό δε συμβεί ποτέ.

Και δε με ενοχλεί πια αν δε τα καταφέρνω, αν τα καταφέρνω φτωχά, αν παρεξηγούμαι ή αν δεν πρεσβεύω ικανά και άξια πάντοτε τον εαυτό μου.

Γιατί είμαι ένας απλός άνθρωπος. Φθαρτός. Και γήινος. Και απλά προσπαθώ. Και με αγαπώ όταν προσπαθώ αλλά και όταν δεν προσπαθώ.

Γιατί είμαι μόνο ένας άνθρωπος...